Ignacy Tłoczyński

---

Życiorys

Ignacy Tłoczyński był wychowankiem poznańskiego AZS, gdzie jako młody zawodnik zdobył renomę solidnego tenisisty, wyróżniającego się zwłaszcza cierpliwą grą z głębi kortu. Jego umiejętności sprawiły, że stał się cenionym partnerem do sparingów dla czołowych graczy w Poznaniu. W wyniku trudnej sytuacji finansowej, Tłoczyński otrzymywał wynagrodzenie za swoje treningi, co wymagało wydania specjalnej uchwały Polskiego Związku Lawn-Tenisowego, żeby uznać go za amatora. Uchwała ta została podjęta 15 stycznia 1929 roku.

W tym samym roku zadebiutował na mistrzostwach Polski, gdzie osiągnął ćwierćfinał w singlu, a jego rywalem był obrońca tytułu, Maksymilian Stolarow. W deblu, razem z Przemysławem Warmińskim, wicemistrzem Polski, był istotnym graczem, z którym współpracował również w drużynie hokejowej. Szybko awansował do reprezentacji Polski w Pucharze Davisa, gdzie zadebiutował w maju 1930 roku w meczu przeciwko Rumunii. W tym meczu zdobył dwa punkty singlowe, co przyczyniło się do pierwszego zwycięstwa Polski w tych rozgrywkach. Pokonał nawet faworyzowanego Nicolae Mishu, co było znaczącym osiągnięciem w historii polskiego tenisa.

Jednak w kolejnej rundzie Tłoczyński zagrał mniej fortunnie, przegrywając oba mecze singlowe z Brytyjczykami oraz w deblu, gdzie jego występ z Warmińskim zakończył się porażką 0:6, 0:6, 0:6. Tłoczyński zostawił jednak pozytywne wrażenie w pamięci kibiców jako bohater pierwszego zwycięstwa Polski w Pucharze Davisa, co zaowocowało 2. miejscem w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” w 1931 roku, tylko za lekkoatletą Januszem Kusocińskim. Już w 1930 roku zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Polski, pokonując M. Stolarowa, a także dołączył do warszawskiej Legii, gdzie razem z drużyną zdobył wicemistrzostwo Polski.

Rok 1930 był również przełomowy, ponieważ Tłoczyński wygrał międzynarodowy turniej w Warszawie. W 1931 ponownie odniósł sukces, obroniwszy tytuł mistrza Polski, co potwierdził ponownym zwycięstwem ze Stolarowem i zdobywając punkty w Pucharze Davisa. Uczestniczył także w meczu towarzyskim z paryskim Racing Clubem, gdzie występował jeden z „Muszkieterów”, Henri Cochet.

W latach 1925–1939 Tłoczyński brał udział w walce o Puchar Millera, który był przechodnim trofeum, które można było zdobyć na stałe. Chociaż nie udało mu się zdobyć Pucharu Millera w 1932 roku, jego rywalizowanie z Józefem Hebdą trwało do wybuchu II wojny światowej, a w 1939 roku, po zdobyciu piątego mistrzostwa, Puchar Millera trafił na jego konto.

W grze pojedynczej osiągnął sukcesy również w latach 1934 i 1937, a jego osiągnięcia obejmowały także siedem tytułów mistrza Polski w grze podwójnej i mieszanej oraz sześć tytułów międzynarodowego mistrza Polski. Ważne dla niego były również tytuły mistrza Nicei, Portugalii i Południowej Anglii. W 1934 roku przegrał w finale międzynarodowych mistrzostw Węgier z Ladislavem Hechtom, a także przyczynił się do zdobycia Pucharu Europy Środkowej dla Polski, gdzie wygrywał osiem meczów z dziesięciu.

Tłoczyński odnosił sukcesy w Pucharze Davisa, pokonując takich zawodników, jak Holender Hendrik Timmer czy Włoch Giorgio De Stefani. Brał także udział w spotkaniu z Fredem Perry, przyszłym trzykrotnym mistrzem Wimbledonu, przegrywając w trzech setach. W 1939 roku był bohaterem dramatycznego meczu z Niemcami, gdzie w napiętej atmosferze pokonał Hennera Henkela i Rodericha Menzla. Jego osiągnięcia w międzynarodowych mistrzostwach Francji przyniosły mu dotarcie do ćwierćfinału, gdzie przegrał z Bobby Riggsem.

Po wojnie Tłoczyński kontynuował grę sporadycznie, a po powstaniu warszawskim był ranny i trafił do obozu jenieckiego w Austrii. Po uwolnieniu dołączył wraz z innym tenisistą Czesławem Spychałą do Korpusu gen. Andersa, a później osiedlił się w Wielkiej Brytanii. W 1946 roku wziął udział w pierwszej powojennej edycji Wimbledonu, stając się postacią w konflikcie dyplomatycznym z powodu protestu dotyczącego usunięcia polskiego oznaczenia z jego nazwiska.

W tym samym turnieju, w parze z Spychałą, dotarł do III rundy debla. Po zakończeniu kariery amatorskiej w 1955 roku, wkroczył w obszar trenerstwa, pracując do 1990 roku w Edynburgu w klubie Craiglockhart, gdzie wychował wiele mistrzyń Szkocji. Tłoczyński, pomimo braku dobrych warunków fizycznych, znany był z ciężkiej pracy i wyjątkowej ambicji, osiągając sukcesy poprzez własne wysiłki.

Jego młodszy brat, Ksawery, także odnosił sukcesy w tenisie, zdobywając dwukrotnie mistrzostwo Polski w grze podwójnej. Ignacy Tłoczyński spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 102-5-25).

---

Oceń: Ignacy Tłoczyński

---