Jerzy Twardokens

Twardokens był trzykrotnym indywidualnym mistrzem Polski we florecie, osiągając ten tytuł w latach 1951, 1953 oraz 1957. Ponadto, w 1955 roku zdobył tytuł mistrza Polski w szabli. W drużynie zdobywał tytuł mistrza kraju aż pięć razy: trzykrotnie w florecie (w latach 1951, 1953, 1955) oraz dwukrotnie w szabli (w latach 1953, 1956). Na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku, brał udział w rywalizacji florecistów indywidualnie (zapewniając sobie miejsca w ósemce) oraz drużynowo w szabli, gdzie zespół zajął miejsca 5-8.

Największym osiągnięciem Jerzego Twardokensa były dwa brązowe medale, które zdobył na mistrzostwach świata w Filadelfii w 1958 roku, zarówno w szabli indywidualnie, jak i drużynowo. Po tym znaczącym turnieju, Twardokens postanowił osiedlić się w Stanach Zjednoczonych, przyjmując imię George Twardokens.

Początkowe lata życia w USA spędził, pracując jako nauczyciel wychowania fizycznego. Szybko jednak poszedł dalej, zdobywając tytuł doktora na University of Nevada w Reno w zakresie biomechaniki. Jako profesor na Wydziale Zdrowia, Twardokens zasłynął licznymi publikacjami naukowymi, w tym znaczącym podręcznikiem w 1971 roku, zatytułowanym „Skiing”, który koncentruje się na technikach narciarskich.

W marcu 2013 roku, Jerzy Twardokens został odznaczony Medalem „Kalos Kagathos” na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, co dodatkowo uwydatniło jego wkład w dziedzinę szermierki i nauki. Warto zaznaczyć, że jego córka, Eva Twardokens, także miała swoje osiągnięcia sportowe, reprezentując USA w narciarstwie alpejskim na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1992 oraz 1994 roku.

Jerzy Twardokens był także związany z klubami sportowymi, występując w barwach Stali Katowice oraz Wisły Kraków, co potwierdza jego zaangażowanie w rozwój polskiej szermierki w czasach swojej aktywnej kariery.