Leon Widermański

W młodości Widermański uczęszczał do szkół, w których miał okazję opanować język niemiecki. Po ukończeniu kursu rachmistrzowskiego rozpoczął pracę jako księgowy. Jego przygoda z szachami rozpoczęła się na początku lat 20. XX wieku, a w 1927 roku zadebiutował jako gracz turniejowy, reprezentując Poznań w meczu z Gnieznem. Niestety, w swoim pierwszym pojedynku nie sprostał rywalowi Radwańskiemu.

W 1928 roku udało mu się wywalczyć remis w symultanie z mistrzem świata Aleksandrem Alechinem. Z kolei w 1929 roku zadebiutował w mistrzostwach Poznania, osiągając 10,5 punktów i dzieląc V-VI miejsce, gdzie w jednej z partii pokonał uznanego mistrza miasta, Antoniego Wojciechowskiego. Jego talent i umiejętności szybko zaowocowały tytułem mistrza Poznania w 1931 roku oraz mistrza Wielkopolski tuż przed II wojną światową w 1939 roku.

Widermański wielokrotnie znajdował się w czołówce mistrzostw Poznańskiego Klubu Szachistów, zdobywając tytuł mistrza klubu w latach 1934, 1935 oraz w okresie powojennym w 1946 i 1949 roku. Warto wspomnieć, że jednym z jego najważniejszych rywali był pastor ewangelicko-augsburski Arthur Rhode, który również odnosił znaczące sukcesy w tym środowisku.

W 1935 roku Widermański również spróbował swoich sił na arenie krajowej, zajmując XII miejsce w turnieju przedolimpijskim w Łodzi, gdzie pokonał znanego zawodnika Henryka Młynka. W roku 1936, w turnieju eliminacyjnym mistrzostw Polski w Częstochowie, zajął VII-VIII miejsce, co pozwoliło mu na awans do finału w Juracie w 1937 roku. W tym międzynarodowym turnieju nie odniósł jednak większych sukcesów, kończąc z zaledwie jedną remizą, co sprawiło, że zajął ostatnie, XXII miejsce. Jednakże jego postawę docenił sam zwycięzca turnieju, Ksawery Tartakower, który zauważył jego „filozoficzny uśmiech i sportowy spokój” nawet w trudnych sytuacjach.

Przed wybuchem II wojny światowej Widermański byl aktywnym członkiem Poznańskiego Klubu Szachistów, a w 1939 roku został wybrany na skarbnika. Działał również w Okręgowym Związku Szachowym, gdzie od 1936 roku pełnił funkcję kapitana sportowego. Po wojnie kontynuował swoją aktywność szachową, zdobywając wicemistrzostwo Poznania w 1946 roku, a także występując w krajowych turniejach. W Lądku-Zdroju w 1947 roku zajął V miejsce, co pozwoliło mu na ponowny awans do finału mistrzostw Polski w Krakowie w 1948 roku, gdzie zakończył rywalizację na ostatniej pozycji, zdobywając jedynie 4½ pkt, ale pokonując znanego gracza, Bogdana Śliwę.

W 1949 roku po raz ostatni zdobył tytuł mistrza Poznańskiego Klubu Szachistów. Z czasem jednak jego aktywność na „polu bitwy” szachowej malała, a Widermański skupiał się bardziej na drużynowych mistrzostwach Polski w barwach Poznania. Zajmował się także szerzeniem wiedzy o szachach, przygotowując materiały dotyczące historii Poznańskiego Klubu Szachistów oraz szkoląc młodych adeptów tej szlachetnej gry. Zmarł w Poznaniu w sierpniu 1965 roku, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii polskich szachów.