Edmund Sobkowiak

---

Życiorys

Edmund Sobkowiak to postać z niezwykłą historią, urodził się na Chwaliszewie w rodzinie Wojciecha oraz Michaliny z Frąckowiaków. Z rodziną zamieszkał później w Jeżycach, gdzie dorastał wśród siedmiorga rodzeństwa. Wizytówką jego kariery stał się boks, w którym rywalizował w kategoriach muszej i koguciej. Zaczynał jako wychowanek klubu Warta Poznań, a później kontynuował karierę w Skodzie Warszawa, Okęciu Warszawa i Syrenie Warszawa. Po wojnie, swoje występy kontynuował w barwach Orła Warszawa oraz Grochowa Warszawa.

W swojej karierze bokserskiej, grupa lat 1930-1948, w której uprawiał ten sport z przerwą na działania wojenne, miał okazję zaprezentować swoje umiejętności na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 roku. Wtedy jednak odpadł w ćwierćfinale wagi muszej, zastępując kontuzjowanego Szapsela Rotholca. Uczestniczył także w mistrzostwach Europy; w 1937 roku w Mediolanie zdobył tytuł wicemistrza Europy w kategorii muszej. Dwa lata później w Dublinie na mistrzostwach Europy w 1939 roku zakończył swój udział już w eliminacjach wagi koguciej.

W rywalizacji o tytuł mistrza Polski Sobkowiak trzykrotnie sięgnął po złoty medal w kategoriach muszej w latach 1935 i 1936, oraz w wadze koguciej w 1939 roku. Dodatkowo, w 1946 roku zdobył brąz w tej samej kategorii. Jako członek drużyny Warty Warszawa, czterokrotnie zdobył tytuł drużynowego mistrza Polski między 1934 a 1937 rokiem. W latach 1936-1939 miał zaszczyt reprezentować Polskę w 13 walkach, odnosząc w nich 8 zwycięstw, 1 remis oraz 4 porażki.

W trakcie swojej kariery Sobkowiak stoczył imponującą liczbę 350 walk, z których 314 zakończył na swoją korzyść, 13 zremisował, a 23 przegrał. Tuż po wojnie brał udział w powstaniu warszawskim, gdzie jako starszy strzelec, posługujący się pseudonimem Wyrwik, dwukrotnie został ranny. W walkach stracił młodszego brata Floriana (1921–1944), również boksera. Po upadku powstania trafił do obozu jenieckiego w pobliżu Essen.

Po wojnie w październiku 1945 roku powrócił do Warszawy, gdzie podjął pracę w Zakładach Wytwórni Silników Wysokoprężnych im. M. Nowotki. Na krótko wznowił także karierę bokserską, walcząc w barwach dwóch stołecznych klubów: Orła (1946) i Grochowa (1946–1948). Ostatecznie spoczął w dniu 21 maja 1988 roku na cmentarzu Bródnowskim, w kwaterze 114G-5-31.

---

Oceń: Edmund Sobkowiak

---