Janusz Jarzembowski

W latach 50. XX wieku Jarzembowski był jednym z czołowych sprinterów w Polsce. Jego największe osiągnięcia to sześciokrotne pobicie rekordu Polski w sztafecie 4 × 100 metrów w latach 1955-1958, osiągając najlepszy wynik na poziomie 40,0 sekund. W tej konkurencji odniósł znaczące sukcesy, które przyczyniły się do rozwoju tej dyscypliny sportowej w kraju.

W trakcie swojej kariery Janusz Jarzembowski dwukrotnie reprezentował Polskę na igrzyskach olimpijskich. W Melbourne 1956 roku, poza osiągnięciem ćwierćfinału biegu na 100 metrów, jego drużyna w sztafecie 4 × 100 metrów zdobyła 6. miejsce w finale, a w składzie byli również Edwardem Szmidtem oraz Zenonem Baranowskim. Natomiast na igrzyskach w Rzymie w 1960 roku startował tylko w sztafecie 4 × 100 m, która niestety została zdyskwalifikowana z powodu przekroczenia strefy zmian.

Jarzembowski to także trzykrotny mistrz Polski na stadionie: zdobył złoto na 200 m w 1960 roku oraz w sztafecie 4 × 100 m w latach 1954 i 1955, reprezentując drużynę CWKS Warszawa. Przez całą swoją karierę był aktywny w reprezentacji Polski, biorąc udział w 24 meczach i odnosząc 16 zwycięstw na 4 × 100 m.

Jego rekordy życiowe, to bieg na 100 metrów w czasie 10,5 sekundy oraz bieg na 200 metrów w czasie 21,5 sekundy. W trakcie swojej kariery sportowej był związany z klubami, takimi jak Stal Poznań (obecnie znana jako Warta Poznań), CWKS Warszawa oraz ponownie z Wartą Poznań do momentu swojej przedwczesnej śmierci na skutek wirusowego zapalenia opon mózgowych.