Przytulisko dla bezdomnych w Poznaniu

Obiekty edukacyjne i naukowe

Przytulisko dla bezdomnych to nowatorska inicjatywa, która stanowi pierwszy w Polsce nowoczesny budynek schroniska dedykowanego osobom w potrzebie. Zlokalizowane w Poznaniu, przy ul. św. Wincentego 2, oferuje wsparcie i schronienie tym, którzy go potrzebują. Obiekt znajduje się w malowniczej dzielnicy Zawady, co czyni go dostępnym dla osób z różnorodnymi trudnościami.

To miejsce nie tylko zapewnia bezpieczeństwo, ale również stanowi krok w stronę tworzenia nowoczesnych rozwiązań w dziedzinie opieki społecznej.

Historia

Obiekt powstał w latach 1928-1930, a jego architektura została stworzona przez Władysława Czarneckiego, który inspirował się podobnymi rozwiązaniami widocznymi w Berlinie z tego samego okresu. Forma budynku w stylu modernistycznym wzbudziła kontrowersje wśród władz miejskich, ponieważ była nowatorska dla inwestycji komunalnych w tamtym czasie. Zauważalna w gmachu symetria jest nieszablonowa jak na ówczesne realia modernizmu.

Projekt budynku uwzględniał wszystkie potrzeby funkcjonalne, w tym osobne wejścia przeznaczone dla kobiet i mężczyzn, które były określane jako tzw. brudne wejścia, z łaźniami ulokowanymi na poziomie sutereny. Z zamiarem zapewnienia komfortu istniały również wejścia czyste. W budynku znajdowały się pomieszczenia takie jak zmywalnie oraz wentylowane izby, w których umieszczano prycze, oferujące ogrzewanie od spodu. Całość została zaprojektowana z myślą o pomieszczeniu 100 mężczyzn i 100 kobiet. W ciągu dnia osoby bezdomne nie miały możliwości przebywania w obiekcie; przychodziły tu głównie rano, by otrzymać ciepły posiłek, chleb, nową odzież oraz porady dotyczące możliwości zatrudnienia. Zgodnie z regulaminem, w przytulisku można było pozostać maksymalnie trzy noce z rzędu.

Podczas realizacji projektu wystąpiły pewne trudności techniczne. Na głębokości 18 metrów nie zdołano znaleźć odpowiedniego pokładu, który mógłby unieść ciężar budynku. Problem ten został rozwiązywany przez inżyniera Adama Drosio, natomiast fundamenty wsparł żwirem prezydent Cyryl Ratajski, który dysponował pobliskimi wydmami morenowymi.

W okresie II wojny światowej przytulisko zostało przekształcone w szpital przez Niemców. Po wojnie, w czasach PRL władze teoretycznie rozwiązały problem bezdomności, co spowodowało przekształcenie budynku na oddział chorób zakaźnych Szpitala Miejskiego, który otwarto 22 października 1945 roku z udziałem wiceprezydenta Poznania Antoniego Drabowicza. Obecnie ten oddział został przeniesiony do szpitala przy ul. Szwajcarskiej.

W 2018 roku rozpoczęto prace mające na celu dostosowanie budynku do potrzeb hostelu Centrum Integracji Społecznej, które działa w ramach Fundacji Barka.

Przypisy

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo WP [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30.09.2024 r.
  2. Ewa Kłodzińska, Stare mury, nowe życie, w: My. Czasopismo mieszkańców, nr 9(213)/2018, Pro Publico, Poznań, s. 8, ISSN 1641-6813
  3. Hanna Grzeszczuk-Brendel, Gabriela Klause: Domy socjalne na Zawadach w: Kronika Miasta Poznania 2/2002, s. 193
  4. Władysław Czarnecki, Wspomnienia architekta. Tom pierwszy. 1895-1930, opr. Hanna Grzeszczuk-Brendel, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2005, s.111-112, ISBN 83-89525-57-7
  5. Tadeusz T. Świtała, Poznań 1945. Kronika Wydarzeń, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1986, s. 317, ISBN 83-210-0607-8, OCLC 830203088
  6. Sprawozdanie Zarządu Stołecznego Miasta Poznania 1929-1930, s. 61

Oceń: Przytulisko dla bezdomnych w Poznaniu

★★★★★
Średnia ocena:4.51 Liczba ocen:11