Aleksander Stanisław Bniński

Polityka i administracja

Aleksander Stanisław Rufin Bniński herbu Łodzia to postać, która odegrała istotną rolę w historii Polski. Urodził się 26 listopada 1783 roku w Poznaniu, a zmarł 15 czerwca 1831 roku w Warszawie. Był on nie tylko ministrem spraw wewnętrznych Rządu Narodowego podczas powstania listopadowego, ale również pełnił funkcję senatora-kasztelana Królestwa Polskiego oraz otrzymał tytuł hrabiego.

W 1807 roku Bniński wstąpił do wojska Księstwa Warszawskiego. Już w 1809 roku został mianowany kapitanem, gdzie dowodził 1. kompanią w 3. Pułku Jazdy Galicyjsko-Francuskiej, formowanym w Wielkopolsce. W tym samym roku z ramienia powiatu obornickiego departamentu poznańskiego zasiadał w Sejmie.

Jego działalność wojskowa obejmowała także wojnę polsko-austriacką, w trakcie której został odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari. W 1811 r. ponownie został posłem w Sejmie z departamentu poznańskiego, a w 1812 r. jako członek deputacji Rady Generalnej Konfederacji Królestwa Polskiego, reprezentował Polskę przed Napoleonem.

W 1816 roku uzyskał tytuł dziedzicznego hrabiego pruskiego. Jego kariera rozwijała się, ponieważ w 1821 roku został mianowany senatorem-kasztelanem, a cztery lata później, w 1825 roku, został kawalerem Orderu Świętego Stanisława I klasy. W 1828 roku zasiadał w Sądzie Sejmowym, którego zadaniem było osądzenie osób oskarżonych o zdradę stanu.

Wyjątkowym momentem w jego karierze było podpisanie 25 stycznia 1831 roku aktu detronizacji Mikołaja I Romanowa. Zaledwie kilka dni później, 1 lutego, objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych Rządu Narodowego. Od 28 lutego tego samego roku był komisarzem rządowym przy naczelnym wodzu, przejmując obowiązki zlikwidowanej Komisji Potrzeb Wojska.

Przypisy

  1. B. Pawłowski, Źródła do dziejów wojny polsko-rosyjskiej 1830 – 1831 r., Warszawa 1931, t. 1, s. 431.
  2. Dyaryusz Sejmu z R. 1830–1831, wydał Michał Rostworowski, T. I, Kraków 1907, s. 244.
  3. Tadeusz Bieczyński, Sąd sejmowy 1827-1829 na przestępców stanu. Urzędowe akta, Poznań 1873, s. IX, 51.
  4. Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 9, s. 71.
  5. Stanisław Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815-29. XI. 1830), w: Miesięcznik Heraldyczny, nr. 5, r. IX, Warszawa, sierpień 1930, s. 99.
  6. Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 460.

Oceń: Aleksander Stanisław Bniński

★★★★★
Średnia ocena:4.84 Liczba ocen:19