Edmund Białas

---

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Edmund Białas przyszedł na świat 15 sierpnia 1919 roku w Poznaniu, będąc trzecim dzieckiem w rodzinie Michała Białasa oraz Wiktorii z domu Derezińskiej. Wśród jego rodzeństwa znalazło się pięcioro dzieci: Irena, która żyła tylko krótko (1915), a także Franciszek (ur. 1916), Feliks (ur. 1921), Zofia (ur. 1928) oraz Joanna (ur. 1930). Warto również zauważyć, że jego wuj, Stanisław Dereziński, pełnił funkcję prezesa Lecha Poznań w latach 1926-1933, co zapewne miało wpływ na przyszłą karierę Edmunda.

Kariera klubowa

W wieku zaledwie 12 lat, w 1931 roku, rozpoczął treningi w klubie Lech Poznań. Już cztery lata później zadebiutował w pierwszej drużynie, biorąc udział w meczu z Legią Poznań, gdzie wynik wyniósł 0:6. Tego samego roku, w meczu z Ostrovią, strzelił swoją pierwszą bramkę. W 1947 roku odegrał kluczową rolę w awansie Lecha do I ligi, a jego debiut w tym prestiżowym rozgrywkach odbył się 14 marca 1948 roku w spotkaniu z Widzewem Łódź, które zakończyło się wynikiem 3:4, a Edmund zdobył w nim swoją premierową bramkę.

W latach 1949-1950, Edmund Białas, wspólnie z Teodorem Aniołą oraz Henrykiem Czapczykiem, stworzył znany tercet napastników, który znany był jako „A-B-C”. Jego pozycja na boisku to lewy łącznik, a na murawie był powszechnie znany jako „Kosiba”. Niestety, w 1950 roku zakończył swoją karierę z powodu kontuzji kolana. W czasie swojej kariery w ekstraklasie rozegrał 64 mecze, w których strzelił 27 goli. Swój ostatni mecz rozegrał w Pucharze Polski, 29 listopada 1950 roku, przegrywając z Pomorzaninem w Toruniu wynikiem 0:1. Warto również wspomnieć o jego występach w rozgrywkach, które dały mu szansę na zaprezentowanie swojego talentu – 16 meczów i 26 bramek w 1947 roku oraz 30 meczów z 49 golami w sezonie 1945/46 i 7 meczów i 14 goli w 1946/47.

Kariera reprezentacyjna

Reprezentacja Poznania

Tuż przed rozpoczęciem drugiej wojny światowej, Białas zadebiutował w reprezentacji Poznania. W ramach rozgrywek o Puchar Mościckiego w latach 1937-1939, brał udział w czterech meczach, w których zdobył jedną bramkę. Dodatkowo, w latach 1946-1949 wziął udział w rozgrywkach o Puchar Kałuży, gdzie rozegrał 14 meczów, zdobywając 6 goli.

Reprezentacja Polski

W lipcu 1939 roku otrzymał powołanie do reprezentacji Polski na mecze przeciwko Bułgarii i Jugosławii, jednakże wybuch wojny uniemożliwił mu debiut. Jego marzenie spełniło się dopiero w kwietniu 1948 roku, kiedy to zadebiutował w narodowej drużynie, stając się pierwszym zawodnikiem Lecha Poznań, który miał zaszczyt reprezentować Polskę. W biało-czerwonych barwach wystąpił dwukrotnie, 4 kwietnia 1948 roku w Sofii przeciwko Bułgarii (1:1) oraz 18 kwietnia 1948 roku w Warszawie w meczu z Czechosłowacją, zakończonym wynikiem 3:1.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery gracza, w 1953 roku po raz pierwszy objął funkcję trenera Lecha Poznań. Przez lata wielokrotnie prowadził drużynę (m.in. w 1957, 1965-1966 oraz 1969-1972). W okresie od września 1969 do czerwca 1972 roku, pod jego przewodnictwem zespół awansował z III ligi do I ligi, notując przy tym rekordową serię 61 meczów mistrzowskich bez porażki. Ostatnie spotkanie w roli trenera w ligowej drużynie Lecha prowadził w 1976 roku, współpracując z Mieczysławem Chudziakiem.

Śmierć i pogrzeb

Edmund Białas odszedł z tego świata 24 lipca 1991 roku w Poznaniu, mając 71 lat. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu na Junikowie w Poznaniu, gdzie został pochowany 31 lipca.

Upamiętnienie

W Poznaniu odbywa się memoriał poświęcony Edmundowi Białasowi, podczas którego gromadzą się licznie młode osoby, bliscy, przedstawiciele mediów oraz dawni znajomi Edmunda. To wyjątkowe wydarzenie, które ma na celu uczczenie jego pamięci.

Dodatkowo, jedna z trybun miejskiego stadionu w Poznaniu została nazwana imieniem Edmunda Białasa, co stanowi trwały znak jego obecności w sercach wielu ludzi.

---

Oceń: Edmund Białas

---