Zygmunt Heljasz

W 1932 roku, 29 czerwca, Heljasz osiągnął szczyt swojej kariery, ustanawiając rekord świata w pchnięciu kulą wynikiem 16,05 m w swoim rodzinnym mieście, Poznaniu. Dzięki temu osiągnięciu stał się wybitną postacią polskiego sportu, reprezentując nasz kraj podczas Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles w tym samym roku. Zajął tam 9. miejsce w pchnięciu kulą oraz 13. w rzucie dyskiem.

W międzynarodowej rywalizacji zadebiutował również na I. Mistrzostwach Europy, które odbyły się w 1934 roku w Turynie. Tam zajął siódme miejsce w pchnięciu kulą oraz trzynaste w rzucie dyskiem. Jego osiągnięcia na arenie krajowej były imponujące, zdobył czternaście medali mistrzostw Polski, obejmujących różne konkurencje, a w tym:

• pchnięcie kulą – 1928, 1929, 1930, 1931, 1932, 1933 i 1934,
• pchnięcie kulą oburącz – 1928 i 1929,
• rzut dyskiem – 1931, 1932 i 1935,
• rzut dyskiem oburącz – 1928,
• rzut młotem – 1931.

Oprócz tego, pięć razy zdobywał tytuł wicemistrza Polski, a czterokrotnie zdobył brązowe medale w swoich specjalizacjach:

• rzut dyskiem – 1930,
• rzut dyskiem oburącz – 1929,
• rzut młotem – 1929 i 1932.

W latach 1933 i 1934 odnosił sukcesy w mistrzostwach Wielkiej Brytanii w pchnięciu kulą, a także czternastokrotnie ustanawiał rekordy Polski, przy czym 11 z tych osiągnięć miało miejsce w pchnięciu kulą, a 3 w rzucie dyskiem. Jego życiowe rekordy wynosiły:

• pchnięcie kulą – 16,05 m,
• rzut dyskiem – 49,09 m,
• rzut młotem – 33,36 m.

Jednak w 1936 roku Heljasz doznał przeciwności losu, gdy został zdyskwalifikowany na rok przez Polski Związek Lekkiej Atletyki (PZLA). Po tej sytuacji, nie powrócił już do czynnego uprawiania sportu, a jego kariera trenerka zaczęła się w klubie Beerschot w Brukseli, a następnie w Pogoni Katowice. Niestety, podczas II wojny światowej został wzięty do niewoli i trafił do obozów koncentracyjnych Sachsenhausen oraz Groß-Rosen.

Po wojnie osiedlił się w Szczecinie, kontynuując swoją pasję trenerską. Jego umiejętności i talent do trenowania zostały docenione, a w 1932 oraz 1933 roku zajął czwarte miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego, co stanowi dodatkowe świadectwo jego znakomitych osiągnięć w historia polskiej lekkiej atletyki.