Wojciech Maksymilian Adamski

Adamski pochodził z rodziny mieszczańskiej, a jego rodzicami byli Konrad oraz Agata z domu Cichowicz. Już od najmłodszych lat można było zauważyć jego zainteresowanie nauką, które rozwijał w domu swojego stryja, księdza Mikołaja, proboszcza w Łubowie koło Gniezna. Początkowe nauki rozpoczął w domowym zaciszu, a od 1811 roku uczęszczał do znanego gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie w 1817 roku zdał maturę.

Po ukończeniu szkoły, w roku 1818, rozpoczął studia w Poznaniu, gdzie początkowo zagłębił się w dziedzinę filozofii. Jego prawdziwa pasja do medycyny zagościła w latach 1819-1823, kiedy to studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim. Po powrocie do Wrocławia w 1824 roku kontynuował naukę, a w kręgu jego edukacji znajdowały się wybitne postacie, takie jak Jan Evangelista Purkyniego oraz Ludolph Christian Treviranus, którzy mieli znaczący wpływ na rozwój jego zainteresowań medycznych i botanicznych.

W 1825 roku osiągnął kolejny ważny kamień milowy w swoim życiu – uzyskał tytuł doktora medycyny i chirurgii, prezentując rozprawę z zakresu historii botanicznej w Polsce. Jego praca nosiła tytuł: „Dissertalio inauguralis sistens prodromum historiae rei herbariae in Polonia, a suis initiis usãue ad nostra tempera”. Po uzyskaniu dyplomu Adamski rozpoczął pracę jako lekarz w Kościanie, w województwie wielkopolskim, gdzie zbudował rozległą praktykę lekarską, zyskując zaufanie pacjentów oraz uznanie w środowisku medycznym.

W swoim życiu miał okazję spotkać się z wielkimi umysłami tamtych czasów, w tym z internistą Christophiem Wilhelmem Hufelandem, z którym nawiązał osobisty kontakt w Berlinie. Jego przyjaźń z kolegą ze szkoły, K. Marcinkowskim, również miała duży wpływ na jego życie zawodowe i osobiste.

Pasja Adamskiego do botaniki przejawiała się w licznych wycieczkach, podczas których zbierał rośliny do swojej pracy. Planując swoje osiągnięcia, postanowił spisać materiały dotyczące flory Wielkiego Księstwa Poznańskiego, co rezultowało publikacją w formie kalendarza florystycznego w „Gazecie Wielkiego Księstwa Poznańskiego” od maja do września 1828 roku. Zawierała ona 174 gatunki roślin, które były zbierane głównie w okolicach Kościana, Gostynia, Poznania i Śremu. Niestety, opublikowane teksty były zapomniane aż do 1896 roku, kiedy to zostały opublikowane w osobnej pracy przez Bolesława Erzepkiego.

Jednakże los nie był dla niego łaskawy, a nieuleczalna choroba zmusiła go do przerwania praktyki lekarskiej i skupienia się na pracy naukowej. W 1838 roku trafił do Zakładu Psychiatrycznego w Owińskach, gdzie zmarł. Jego życie prywatne również nie było wolne od smutków – był żonaty z Urszulą Przeszkodzińską i miał trzech synów: Władysława, Włodzimierza Wojciecha oraz Kazimierza Stanisława, z którymi spędził wiele cennych chwil.