Zdzisław Antoniewicz

---

Życiorys

Zdzisław Antoniewicz był synem Zygmunta Antoniewicza oraz Józefy Kurzyńskiej. W 1925 roku ukończył naukę w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, co zaowocowało zdaniem matury. Pięć lat później, w 1930 roku, z sukcesem zakończył edukację w szkole dla podoficerów-fotolaborantów, a następnie przeszedł do rezerwy. Wkrótce po tym, w 1931 roku, rozpoczął swoją karierę jako trener oraz sędzia pływacki.

W chwili, gdy nastał rok 1939, zadebiutował jako dziennikarz, podejmując pracę w dziale sportowym Kuriera Poznańskiego. Po klęsce wrześniowej, Antoniewicz zdołał uciec na Węgry, gdzie został internowany w obozie Magyarcsanád. Po zakończeniu swojego internowania, przeniósł się do Budapesztu, gdzie objął stanowisko sekretarza (wicedyrektora) Instytutu Polskiego. W jego zakresie obowiązków była odpowiedzialność za edukację polskiej młodzieży uchodźczej. W tym samym czasie zainicjował tworzenie jedynego w Europie polskiego gimnazjum, mieszczącego się w Balatonboglár.

Antoniewicz był również redaktorem kilku polskojęzycznych publikacji, które ukazywały się w czasie II wojny światowej na Węgrzech, w tym m.in. takich tytułów jak Wieści Polskie oraz Tygodnik Polski-Materiały Obozowe. W czasie tej działalności pełnił funkcję delegata węgierskiego Ministra Opieki Społecznej rządu polskiego w eksilu. Jednocześnie zaangażował się w działalność polskiego ruchu oporu na Węgrzech.

Po zakończeniu wojny, Zdzisław Antoniewicz kierował sekcją polskiej Delegatury Międzynarodowego Czerwonego Krzyża na Węgrzech, gdzie odpowiadał za repatriację Polaków, którzy wracali z obozów hitlerowskich w Austrii oraz obozów internowania na terytorium Węgier. Z jego inicjatywy, na wniosek Edwarda Bernarda Raczyńskiego, w styczniu 1947 roku, został attaché prasowym Poselstwa RP w Budapeszcie.

Kiedy Węgry uznały rząd w Warszawie, Zdzisław Antoniewicz został wezwany do powrotu do kraju. Niestety, na granicy został aresztowany i uwięziony bez wyroku, jednak w 1950 roku odzyskał wolność. Po wyjściu z więzienia, zatrudnił się jako kabinowy w poznańskich pływalniach oraz jako trener pływacki w KS Unia. W miarę odwilży politycznej po śmierci Józefa Stalina, Antoniewicz ponownie mógł zaangażować się w dziennikarstwo, pisząc dla takich gazet jak Ekspres Poznański, Głos Wielkopolski czy Gazeta Chłopska.

W grudniu 1956 roku, wśród założycieli Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Węgierskiej im. Franciszka Liszta, Antoniewicz pełnił rolę jego prezesa aż do swojej śmierci.

Twórczość

Zdzisław Antoniewicz to autor, którego prace pozostawiły trwały ślad w polskiej literaturze. Jego znaczącym dziełem jest „Rozbitkowie na Węgrzech – Wspomnienia z lat 1939-1946”, które ukazało się w 1987 roku. Publikacja ta została wydana przez Ludową Spółdzielnię Wydawniczą z Warszawy.

Książka nie zawiera jednak dokładnych numerów stron, co może stanowić wskazówkę dla badaczy i miłośników literatury zajmujących się tym tytułem. Antoniewicz w swoich wspomnieniach opisuje trudne czasy, jakie spędził na Węgrzech, oferując czytelnikom nie tylko świadectwo historyczne, ale także głęboki wgląd w ludzkie emocje i przeżycia związane z wojną. Jego pisarstwo jest zatem niezwykle wartościowe z perspektywy zarówno literackiej, jak i historycznej.

Odznaczenia

Wyróżnienia, które otrzymał Zdzisław Antoniewicz, są świadectwem jego niezwykłych osiągnięć i zaangażowania w działalność społeczną oraz kulturalną. Oto szczegółowa lista odznaczeń, które zdobył:

• Złota Odznaka Honorowa P.Z.M., 1966,
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945, 1972,
• Złota Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, 1976,
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”, 1978,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, 1978,
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”, 1982,
• Odznaka Honorowa Miasta Poznania, 1982.

Każde z tych odznaczeń podkreśla jego wkład w rozwój kultury fizycznej oraz zasługi w obronie kraju.

---

Oceń: Zdzisław Antoniewicz

---