I Liceum Ogólnokształcące im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

---

Historia

Do 1919

W 1899 roku, w trudnej sytuacji i bez wsparcia współpracowników, Johann Frydrychowicz, ówczesny przewodniczący rady gminy Jeżyce, podjął decyzję o wydzierżawieniu placu położonego u zbiegu ulic Bukerstrasse (dzisiaj znanej jako Bukowska) oraz Cesarzowej Wiktorii (obecnie Grunwaldzka). Dzierżawa ta dotyczyła terenu będącego częścią pobliskiej Willi Flory. Niestety, właściciel Bolesław Szermer nie wyraził na to zgody, tracąc tym samym własność wartą około 5 tys. marek.

Nowym gospodarzem został Max Lohmeyer, kupiec specjalizujący się w sprzedaży bicykli, który przekształcił teren w boisko do nauki jazdy na tych pojazdach. Zimą przestrzeń tę zamieniano w lodowisko. W 1900 roku, wskutek przyłączenia Jeżyc do Poznania, pruski rząd zainicjował budowę niemieckiego gimnazjum państwowego, co miało na celu zwiększenie liczby szkół średnich w mieście. Do 1903 roku ukończono budowę budynku projektu niemieckiego architekta Fuchsa, a uroczyste poświęcenie miało miejsce 16 kwietnia tego samego roku. Szkoła, znana jako Königliches Auguste-Victoria Gymnasium, funkcjonowała do momentu odzyskania niepodległości przez Polskę.

W pierwszym roku działalności szkoły złożyła się z 489 uczniów, w tym 237 transferowanych z Gimnazjum im. Gotthilfa Bergera. Uczniowie mieli różnorodne narodowości, przy czym dominowali Niemcy. Wśród nich znajdowała się jednak także grupa Polaków oraz Żydów. Zainteresowanie polską historią i kulturą rozkwitało, a polscy uczniowie wplatali się w działalność konspiracyjną, organizując Tajne Towarzystwo Tomasza Zana.

1919–1945

1 kwietnia 1919 roku Komisariat Naczelnej Rady Ludowej wyznaczył Antoniego Borzuckiego na pierwszego dyrektora nowo powstałego Państwowego Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego. Już 1 maja otwarto pierwszy rok szkolny, a datę tę oraz czyn symbolicznego rozbicia czarnego orła pruskiego przez polskich uczniów uznaje się za początek działalności polskiej placówki edukacyjnej. Szkoła pozostała ośmioletnia, a w pierwszym roku zarejestrowano 358 uczniów polskiej narodowości oraz 299 niemieckiej.

Z biegiem czasu, zmniejszała się liczba niemieckich nauczycieli, co powodowało, że część zajęć nadal odbywała się w języku niemieckim. W wyniku wzrastającej liczby polskich pedagogów i uczniów, 1 września 1919 roku miała miejsce inauguracja roku szkolnego z 677 zapisanymi uczniami. Matury rozpoczęły się w grudniu tego samego roku, chociaż początkowo bardzo niewiele osób, zaledwie trzech, przystąpiło do polskiego egzaminu.

W 1920 roku, z powodu przeludnienia, 6 klas musiało zostać przeniesionych do osobnego budynku przy ulicy Matejki. Ostatecznie stworzyło to w 1921 roku nowe Gimnazjum im. Ignacego Paderewskiego. Warto zaznaczyć, że w okresie międzywojennym Marcinek stał się jedną z najlepszych placówek w Poznaniu, przyciągając liczną rzeszę kandydatów.

Po 1945

Wznowienie działalności szkoły miało miejsce 15 lutego 1945 roku, oznaczając, że była to pierwsza szkoła w Poznaniu, która powróciła do nauczania po II wojnie światowej. Na stanowisko pierwszego dyrektora powołano Czesława Latawca, który objął te obowiązki tymczasowo. Rekrutacja przyniosła około 700 zgłoszeń, a ostatecznie do szkoły zostało przyjętych 509 uczniów. Z powodu działań wojennych nauka odbywała się w różnych lokalizacjach, w tym przy ulicy Jarochowskiego, Matejki, Mylnej oraz Różanej.

Uroczystość rozpoczęcia roku szkolnego miała miejsce 1 marca 1945 roku w Kościele Matki Boskiej Bolesnej przy ulicy Głogowskiej, co stanowiło symboliczny rezurekcyjny start edukacji w nowej rzeczywistości. Po ostatecznym zaludnieniu swojego budynku w grudniu 1945 roku, nauka wznowiła się po zimowych feriach. Przez pierwsze lata istnienia szkoły po wojnie istotne było dopasowanie programów nauczania do nowych warunków oraz bieżących potrzeb uczniów.

Jubileusze

Obchody 40-lecia placówki, które miały miejsce w 1959 roku, były wydarzeniem szczególnym, połączonym z pierwszym zjazdem absolwentów. Kolejne jubileusze, takie jak 50-lecie w 1969 roku, 60-lecie w 1979 oraz 70-lecie w 1989, przyciągnęły liczne grono byłych uczniów, a także wielu gości honorowych. Świętowanie setnej rocznicy w 2019 roku z pewnością będzie ważnym wydarzeniem w historii szkoły, wzbogacającym bogate tradycje instytucji edukacyjnej oraz jej społeczności.

Architektura

Kompleks budynków szkoły o powierzchni 1200 m² ulokowany jest w trójkącie ulic: Bukowskiej, Grunwaldzkiej, a także Szylinga, tuż obok ogrodu zoologicznego. Obiekt wyróżnia się neogotyckim, dwupiętrowym budynkiem wykonanym z czerwonej cegły, który na bokach dysponuje dwiema niższymi przybudówkami. Pierwotnie południowa przybudówka była zajmowana przez dyrektora, a północna była przeznaczona dla woźnego. Wnętrze zostało zaprojektowane w układzie półtoratraktowym, a sale lekcyjne umiejscowione są od strony boiska. Na parterze znajduje się hall, który zdobi gwiaździste sklepienie, otoczone dwiema przestronnymi klatkami schodowymi, prowadzącymi do auli.

Toalety do budynku głównego były pierwotnie zlokalizowane w osobnym, podłużnym obiekcie po zachodniej stronie, z dwiema podcieniowymi łącznikami do głównego gmachu. Z czasem, do budynku dodano pion kanalizacyjny. Oddzielny budynek sali gimnastycznej ulokowano w północno-wschodnim narożniku działki, wyposażając go w ogródek botaniczny. Centralny obszar zajmuje żwirowe boisko, zaś teren na południe od głównego gmachu oraz od strony wejścia zagospodarowano na drobne zieleńce.

Centralna część drugiego piętra, wyniesiona i zwieńczona wieżą z zegarem oraz platformą do obserwacji astronomicznych, to aula o pow. 326 m², pierwotnie wyposażona w mały ołtarz oraz emporę z organami, wykorzystywanymi podczas nabożeństw na uroczystościach szkolnych. W 1929 roku w auli dobudowano scenę, na której w tym samym roku miały miejsce występy w ramach Powszechnej Wystawy Krajowej. Po 1945 roku, scenę przeniesiono bliżej południowej ściany, co zasłoniło jedno z wejść.

W latach 60. XX wieku na niewielkim boisku zbudowano nowe pawilony lekcyjne. Wzrost liczby uczniów w latach 1974–1978 spowodował przeprowadzenie gruntownego remontu budynku. Wówczas również zwiększono liczbę pracowni przedmiotowych, zorganizowano centralną szatnię oraz bibliotekę, zmieniono instalacje centralnego ogrzewania, wodno-kanalizacyjne oraz elektryczne, a także przeniesiono pokój nauczycielski, sekretariat i biura dyrekcji do południowej przybudówki budynku głównego. W 1988 roku powstała pierwsza w szkole pracownia komputerowa, a kolejna otworzono w 2003 roku.

W 2002 roku przeprowadzono rekonstrukcję głównych drzwi wejściowych do budynku, przywracając ich pierwotny wygląd. Następnie, w 2004 roku, wyremontowano dach na gmachu głównym, co pozwoliło na ponowne uruchomienie umieszczonego na wieży zegara. W 2007 roku umieszczono na północnej elewacji budynku, od strony ul. Bukowskiej, podświetlany aluminiowy napis „Gimnazjum i Liceum im. Karola Marcinkowskiego”, który mierzy 60 centymetrów wysokości. Odnowiono wówczas także witraże w oknach auli szkolnej. W latach 2009–2011 miasto przeprowadziło remont sali gimnastycznej, w wyniku którego przywrócono jej pierwotny charakter architektoniczny, a wnętrza zostały odrestaurowane. We wrześniu 2013 roku w auli przeprowadzono gruntowny remont – wymieniając parkiet, instalując boazerię i przemalowując ściany.

Miejsca pamięci

26 marca 1925 roku na terenie budynku uroczyście odsłonięto popiersie patrona, stworzone przez nauczyciela rysunku Aleksandra Korpala. W dniu 18 kwietnia 1929 roku miała miejsce ceremonia odsłonięcia tablicy pamiątkowej, tego samego autora, poświęconej zmarłemu rok wcześniej pierwszemu dyrektorowi szkoły, Antoniemu Borzuckiemu. Tablica ta została jednak zdemontowana i zniszczona przez Niemców w trakcie II wojny światowej.

W ramach obchodów 50-lecia szkoły w 1969 roku, w głównym hallu odsłonięto tablicę autorstwa Ireny Rosińskiej, która upamiętniała nauczycieli oraz byłych uczniów, którzy polegli lub zostali zamordowani w latach 1939–1945. Z okazji 70-lecia istnienia placówki zainstalowano także zrekonstruowaną tablicę pamiątkową ku czci Antoniego Borzuckiego.

14 maja 2005 roku przed głównym wejściem odsłonięto jeden z dwóch poznańskich pomników Karola Marcinkowskiego, którego projekt powstał z rąk Wiesława Koronowskiego. 10 maja 2008 roku, podczas jubileuszowych spotkań roczników maturalnych, przed wejściem do budynku odsłonięto głaz z płytą pamiątkową, również autorstwa tego samego artysty, poświęconą Stefanowi Borsukiewiczowi – absolwentowi, który zmarł w trakcie II wojny światowej, był poezją. 11 maja 2013 roku odsłonięto kolejny głaz pamiątkowy, stworzony przez Wiesława Koronowskiego i Jarosława Boguckiego, poświęcony Janowi i Stefanowi Kasznicom – absolwentom Marcinka i żołnierzom, którzy brali udział w II wojnie światowej. Jan poległ w kampanii wrześniowej, natomiast Stefan był ostatnim Komendantem Głównym Narodowych Sił Zbrojnych, straconym przez reżim komunistyczny w 1948 roku.

Osoby związane ze szkołą

Dyrektorzy

Dyrektorzy niemieccy

• Moritz Friebe (1903–1911),
• Paul Schultze (1911–1919).

Dyrektorzy polscy

• Antoni Borzucki (1919–1928),
• Andrzej Wantuch (1928–1934),
• Tadeusz Adamczyk (1934–1935),
• Władysław Skarbiński (1936–1938),
• Feliks Załachowski (1938–1939),
• Czesław Latawiec (1945),
• Brunon Czajkowski (1945),
• Feliks Załachowski (1945–1947),
• Paweł Roszko (1947–1948),
• Mieczysław Prażmowski (1949–1954),
• Mateusz Pater (1954–1955),
• Antoni Jackowski (1955–1956),
• Wacław Szyguła (1956–1959),
• Ludwik Graja (1959–1972),
• Czesław Skrzypek (1972–1981),
• Wojciech Banasiewicz (1981–1987),
• Andrzej Pietrucha (1987–1990),
• Marek Rybarczyk (1990–1991),
• Emilia Jackowska (1991–2001),
• Alina Chojnacka (2001–2021),
• Danuta Eckert (od 2021).

Pedagodzy

Do 1939

• Tadeusz Adamczyk (1893–1944) – propedeutyka filozofii, dyrektor w latach 1934–1935,
• Mieczysław Balcer (1906–1995) – gimnastyka,
• Jan Berger (1889–1957) – język łaciński, historia,
• Antoni Borzucki (1858–1928) – język łaciński, historia, dyrektor w latach 1919–1928,
• Oskar Callier (1846–1929) – język francuski, matematyka,
• Kazimierz Cwojdziński (1878–1949) – matematyka,
• Leon Dołżycki (1888–1965) – rysunek, gimnastyka,
• Włodzimierz Dworzaczek (1905–1988) – język polski, historia, geografia,
• Lesław Eustachiewicz (1913–1998) – język polski,
• Wolf Feilchenfeld (1827–1913) – religia żydowska (do 1913),
• Bonawentura Graszyński (1859–1922) – język grecki, kurs wojskowy,
• Zygmunt Irżabek (1880–1939) – język polski, język łaciński, historia, biblioteka,
• Witold Jakóbczyk (1909–1986) – historia,
• Franciszek Jaśkowiak (1903–1983) – język francuski,
• Bogumił Krygowski (1905–1977) – geografia,
• Czesław Latawiec (1902–1986) – język polski (również po 1945), dyrektor w 1945 roku,
• Edmund Łasiński (1874–1935) – przyroda, matematyka,
• Józef Łęgowski (1852–1930) – historia, język polski (w latach 1906–1915; jedyny polski nauczyciel niemieckiego gimnazjum),
• Antoni Małłek (1851–1917) – śpiew,
• Gustaw Manitius (1880–1940) – religia ewangelicka,
• Arnold Marcinkowski (1897–1986) – religia (również po 1945),
• Piotr Miętkiewicz (1891–1957) – rysunek, gimnastyka, język niemiecki,
• Roch Morcinek (1903–1968) – historia,
• Stanisław Mróz (1890–1972) – roboty ręczne,
• Władysław Pniewski (1893–1940),
• Julian Rzóska (1900–1984) – przyroda,
• Karol Rzyski (1885–1956) – język angielski, język francuski, język niemiecki (również po 1945),
• Jan Stahr (1888–1951) – język łaciński (również po 1945),
• Wiktor Steffen (1903–1997) – język grecki, język łaciński, język niemiecki,
• Konstanty Troczyński (1906–1942) – język polski,
• Józef Widajewicz (1889–1954) – geografia, historia, język polski,
• Juliusz Willaume (1904–1980) – geografia, historia.

Po 1945

• Antoni Grochowalski (ur. 1939) – wychowanie muzyczne,
• Jan Grzegorzewski (1914–2008) – wychowanie plastyczne,
• Wiktor Jankowski (1913–1996) – matematyka,
• Czesław Latawiec (1902–1986) – język polski (również przed 1939), dyrektor w 1945 roku,
• Arnold Marcinkowski (1897–1986) – religia (również przed 1939),
• Marcin Mortka (ur. 1976) – język angielski,
• Karol Rzyski (1885–1956) – język angielski, język francuski (również przed 1939),
• Lech Słowiński (1922–2005) – język polski,
• Jan Stahr (1888–1951) – język łaciński, propedeutyka filozofii (również przed 1939),
• Włodzimierz Staś (1925–2011) – matematyka, fizyka,
• Ferdynand Szumlas (1924–1979) – chemia,
• Piotr Walerych (ur. 1958) – pnos, historia,
• Wacław Wróblewski (1924–2011) – wychowanie fizyczne.

Absolwenci

Z tym tematem związana jest kategoria: Absolwenci I Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.

• Józef Kostrzewski (matura 1907) – archeolog, muzeolog, profesor UAM,
• Ernst Kantorowicz (matura 1913) – historyk, mediewista,
• Jarosław Naleszkiewicz (matura 1921) – profesor, konstruktor lotniczy,
• Juliusz Willaume (matura 1922) – historyk XIX wieku, działacz polityczny, w okresie międzywojennym nauczyciel w „Marcinku”,
• Włodzimierz Trzebiatowski (matura 1924) – chemik, profesor Uniwersytetów Lwowskiego i Wrocławskiego,
• Franciszek Jaśkowiak (matura 1925) – krajoznawca, orędownik ochrony przyrody,
• Tadeusz Breza (matura 1926) – pisarz, krytyk teatralny, dyplomata,
• Stanisław Kasznica (matura 1927) – ostatni Komendant Główny ZSZ,
• Kazimierz Flatau (matura 1928) – klawesynista i fizyk,
• Zbigniew Kiedacz (matura 1928) – pułkownik WP, dowódca 15 Pułku Ułanów Poznańskich,
• Jerzy Preyss-Waldorff (matura 1928) – pisarz i publicysta muzyczny (wychowanek Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu),
• Leonard Subera (matura 1928) – polski duchowny katolicki, profesor zwyczajny i dziekan Wydziału Prawa Kanonicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie,
• Piotr Zaremba (matura 1928) – urbanista, pierwszy polski prezydent Szczecina,
• Kirył Sosnowski (matura 1929) – działacz obozu narodowego, członek ZWZ-AK, współzałożyciel konspiracyjnej organizacji Ojczyzna,
• Jan Kasznica (matura 1930) – żołnierz kampanii wrześniowej,
• Alfons Klafkowski (matura 1931) – prawnik, profesor UAM, prezes Trybunału Konstytucyjnego w latach 1985–1989,
• Kazimierz Dux (matura 1933) – lekarz onkolog,
• Włodzimierz Gedymin (matura 1934) – pilot wojskowy w kampanii wrześniowej, żołnierz ZWZ-AK,
• Stefan Borsukiewicz (matura 1938) – poeta, żołnierz 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej,
• Janusz Przybysz (matura 1946) – prozaik, satyryk,
• Stefan Stuligrosz (matura 1946) – dyrygent, chórmistrz, twórca chóru Poznańskie Słowiki (wychowanek Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu),
• Czesław Mielcarski (matura 1947) – botanik,
• August Chełkowski (matura 1948) – działacz harcerski, senator, marszałek senatu pierwszej kadencji,
• Zdzisław Krasiński (matura 1949) – ekonomista, profesor nadzwyczajny, minister, członek Rady Ministrów PRL w latach 1981–1985,
• Ryszard Danecki (matura 1950) – poeta, prozaik, tłumacz poezji angielskiej, rosyjskiej i niemieckiej,
• Antoni Gąsiorowski (matura 1950) – historyk, profesor PAN,
• Lech Konopiński (matura 1950) – poeta, satyryk,
• Antoni Dziatkowiak (matura 1951) – kardiochirurg,
• Marek Sewen, właśc. Henryk Ładoga (matura 1951) – kompozytor i dyrygent,
• Lech Trzeciakowski (matura 1951) – historyk, profesor UAM,
• Dariusz Świerczewski (matura 1954) – koszykarz, olimpijczyk z Rzymu 1960,
• Andrzej Legocki (matura 1956) – chemik i biolog molekularny, profesor PAN,
• Bogdan Marciniec (matura 1958) – profesor chemii, rektor UAM,
• Paweł Łączkowski (matura 1961) – wicepremier w rządzie Hanny Suchockiej,
• Janusz Nyczak (matura 1961) – reżyser teatralny, laureat Nagrody im. Konrada Swinarskiego,
• Krzysztof Szyfter (matura 1962) – genetyk, chemik, profesor nauk medycznych,
• Stanisław Barańczak (matura 1964) – poeta, tłumacz, krytyk literacki,
• Wojciech Kruk (matura 1964) – biznesmen i senator,
• Jarogniew Krüger (matura 1964) – żeglarz, olimpijczyk z Moskwy 1980,
• Andrzej Sobczak (matura 1964) – pisarz, satyryk, prezenter radiowy, felietonista,
• Filip Bajon (matura 1965) – reżyser filmowy,
• Marek Karpiński (matura 1965) – informatyk i matematyk, profesor Uniwersytetu w Bonn,
• Romuald Kujawski (matura 1965) – biskup senior diecezji Porto Nacional w Brazylii,
• Lech Łotocki (matura 1965) – aktor teatralny i filmowy,
• Jan Węglarz (matura 1965) – informatyk, profesor Politechniki Poznańskiej,
• Grzegorz Bręborowicz (matura 1966) – profesor nauk medycznych, rektor UMP,
• Tadeusz Dziuba (matura 1966) – polityk, wojewoda wielkopolski w latach 2005–2007,
• Witold Szyfter (matura 1966) – lekarz laryngolog, profesor nauk medycznych,
• Marek Ziółkowski (matura 1966) – profesor socjologii, senator i marszałek Sejmu RP,
• Marek Jędraszewski (matura 1967) – arcybiskup Metropolita Archidiecezji Krakowskiej,
• Piotr Kamiński (matura 1967) – krytyk muzyczny, tłumacz i dziennikarz,
• Tomasz Schramm (matura 1967) – profesor historii UAM,
• Tomasz Dietl (matura 1968) – profesor fizyki PAN i UW,
• Andrzej Lesicki (matura 1968) – profesor biologii, rektor UAM,
• Zygmunt Vetulani (matura 1968) – matematyk i informatyk, profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza,
• Maciej Musiał (matura 1969) – wojewoda wielkopolski w latach 1997–1999, szef kancelarii Premiera RP w latach 2000–2001,
• Roman Słowiński (matura 1969) – informatyk, profesor Politechniki Poznańskiej,
• Wojciech Fibak (matura 1971) – tenisista, biznesmen,
• Małgorzata Hendrykowska (matura 1971) – historyk filmu,
• Marek Król (matura 1972) – wydawca i redaktor naczelny „Wprost”,
• Leszek Sikorski (matura 1974) – minister zdrowia w rządzie Leszka Millera,
• Radosław Ratajszczak (matura 1976) – prezes Ogrodu Zoologicznego we Wrocławiu,
• Julia Przyłębska z d. Żmudzińska (matura 1978) – prawniczka, prezes Trybunału Konstytucyjnego,
• Przemysław Czapliński (matura 1981) – profesor literatury,
• Katarzyna Bujakiewicz (matura 1991) – aktorka,
• Dominika Kulczyk (matura 1996) – prezes Kulczyk Foundation,
• Weronika Glinkiewicz (matura 1997) – żeglarka, olimpijka z Atlanty 1996,
• Przemysław Osiewicz (matura 1998) – profesor UAM,
• Sebastian Kulczyk (matura 1999) – prezes Kulczyk Investments.

Miejsce w rankingach

Ranking I Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu jest szczególnie ważny dla oceny jakości edukacji oferowanej przez tę placówkę. Miejsca zajmowane przez szkołę w ogólnopolskich zestawieniach stanowią istotny punkt odniesienia dla zarówno uczniów, jak i rodziców.

Oto aktualne wyniki w rankingach miesięcznika Perspektywy:

Rok	Pozycja w Polsce	Wielkopolskie	Poznań	Źródło
2017	75. miejsce	4. miejsce	4. miejsce	[1]
2018	89. miejsce	6. miejsce	5. miejsce	[2]
2019	75. miejsce	4. miejsce	4. miejsce	[3]
2020	86. miejsce	5. miejsce	4. miejsce	[4]

Stowarzyszenie Wychowanków

W 1989 roku, z inicjatywy komitetu organizacyjnego, powstało Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. Inicjatywa ta miała miejsce w ramach obchodów 70-lecia istnienia szkoły. W dniu 4 kwietnia tego samego roku stowarzyszenie zostało oficjalnie wpisane do Rejestru Stowarzyszeń i Związków pod numerem 167 przez Wydział Społeczno-Administracyjny Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu. Kolejnym krokiem było zarejestrowanie go 27 września w Sądzie Wojewódzkim, gdzie otrzymało numer 196. Zebranie założycielskie miało miejsce 24 kwietnia 1989, a na prezesa stowarzyszenia jednogłośnie wybrano Zbigniewa Krügera.

Po rezygnacji Krügera w dniu 18 lutego 1993 roku, jego obowiązki przejął Gerard Sowiński, który przez wiele lat uczył języka polskiego, pełniąc tę funkcję od 1964 do 1980 roku. Warto zaznaczyć, że władze stowarzyszenia są wybierane co cztery lata, co zapewnia ciągłość działania i linii programowej organizacji.

Główne cele tej organizacji obejmują utrzymanie więzi koleżeńskiej oraz udzielanie wsparcia zarówno członkom stowarzyszenia, jak i uczniom oraz wychowankom szkoły. Stowarzyszenie dąży do zachowania silnych relacji między absolwentami a szkołą oraz regionem Ziemi Wielkopolskiej. Cele te są realizowane poprzez następujące działania:

• popularyzację wydawnictw, które dotyczą historii szkoły oraz sukcesów jej patrona i wychowanków,
• kultywowanie patriotycznych idei związanych z edukacją,
• udzielanie wsparcia szkole w procesie kształcenia i wychowania uczniów,
• organizację różnorodnych spotkań, imprez i uroczystości.

Od 1989 roku stowarzyszenie zajmuje się organizacją uroczystości jubileuszowych, które odbywają się co pięć lat. Dodatkowo, od roku 1995 koordynuje coroczne spotkania związane z pięcioletnimi rocznicami zdania egzaminów dojrzałości. Od 1994 roku stowarzyszenie prowadzi także Bibliotekę Absolwentów, w której gromadzone są publikacje wydane przez byłych uczniów szkoły.

Szkoła w kulturze

Chociaż w literaturze Małgorzaty Musierowicz nie znajdują się bezpośrednie odniesienia do liceum, powszechnie przyjmuje się, że większość młodzieży w serii Jeżycjada kształci się właśnie w Marcinku. Budynek liceum stał się miejscem realizacji dwóch filmów fabularnych, a mianowicie: „Limuzyna Daimler-Benz” z 1981 roku, który wyreżyserował Filip Bajon, oraz „Felix, Net i Nika oraz Teoretycznie Możliwa Katastrofa” z 2012 roku, w reżyserii Wiktora Skrzyneckiego.

W okresie od października 1928 roku do wybuchu II wojny światowej w murach szkoły ukazywał się miesięcznik „Orlęta”. Z biegiem czasu pismo to uzyskało ogólnopolski zasięg i zaczęło być prenumerowane również za granicą. Po rozpoczęciu września 1966 roku, w szkole wydawano przez wiele lat „Tygodnik Żakowski”. Inne czasopisma, które powstały, miały bardziej epizodyczny charakter. W latach 2004–2015, pod patronatem wydawnictwa NAKOM, w szkole wydawano również czasopismo „Pedagogia”, które poruszało istotne tematy związane z polskim systemem edukacji.

Od 2001 roku w Marcinku organizowany jest coroczny Poznański Festiwal Teatrów, który przyciąga teatry z całej Polski oraz z zagranicy. Festiwal ten ma patronat medialny TVP3 Poznań oraz „Gazety Wyborczej”. Wśród członków jury w przeszłości znajdowali się tak uznani artyści jak Juliusz Tyszka, Paweł Szkotak oraz Sergiusz Sterna-Wachowiak.

W 2016 roku liceum jako pierwsze w Poznaniu uzyskało licencję na organizację lokalnej konferencji TED, znanej jako TEDxMarcinekSchool. Od momentu jej powstania zorganizowano pięć edycji: w kwietniu i listopadzie 2016 roku, w styczniu 2017, lutym 2018 oraz w lutym 2019 roku.

---

Oceń: I Liceum Ogólnokształcące im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

---