Park Karola Kurpińskiego w Poznaniu

Podczas gdy wiele parków w Poznaniu w tamtym okresie prezentowało tradycyjne podejście do zagospodarowania przestrzeni, ten park, urządzony w jesieni 1938 roku, wyróżniał się innowacyjnym podejściem. Jego niewielka powierzchnia, wynosząca poniżej 1 hektara, została zaaranżowana w sposób nietypowy, z zastosowaniem dużej liczby roślin pnących, co nadaje mu unikalny charakter. Dodatkowo mała architektura parku, złożona z kamieni i głazów, wprowadza elementy naturalne do przestrzeni miejskiej.

Park powstał w miejsce, gdzie wcześniej mieściła się strzelnica bractwa kurkowego, zakupiona przez miasto w 1920 roku. Zrealizowanie jego projektu opóźnił jednak Wielki Kryzys. Pierwotny, ambitniejszy plan Władysława Czarneckiego z 1936 roku został zredukowany z powodów finansowych, a ostatecznie park zrealizowano według skromniejszego projektu Romana Marcińca.

W okresie międzywojennym, park zdobył szczególną popularność wśród matek z dziećmi, które chętnie spędzały w nim czas. Po okresie zaniedbań podczas rządów komunistycznych, park przeszedł niezbędną rewitalizację i został udostępniony mieszkańcom na przełomie lipca i sierpnia 2004 roku.

Od strony północnej parku znajduje się obszerna tablica informacyjna, która upamiętnia jego patrona, Karola Kurpińskiego. Tablica ta została ufundowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach, we współpracy z Zarządem Zieleni Miejskiej.

W parku można spotkać różnorodne gatunki roślin, takie jak: klony, brzozy, wiązy, lipy, wierzby, dęby, platany, żywotniki, grochodrzewy, kasztanowce oraz wejmutki. Ponadto, rośnie tam jedna morwa biała, co dodaje różnorodności jego florze.

Dojazd do parku jest zapewniony przez tramwaje linii 5, 13 oraz 16, które zatrzymują się na przystanku Politechnika.