Wojciech Szymańczyk

---

Życiorys

Wojciech Szymańczyk przyszedł na świat 19 lutego 1943 roku w Poznaniu, jako syn Zenona oraz Eryki z domu Bakoś. Ukończył Technikum Mechaniczne w Poznaniu, zdobywając kwalifikacje jako mechanik precyzyjny. Jego wzrost wynosił 171 centymetrów. Warto zaznaczyć, że zmagał się z chorobą Heinego-Medina, co czyniło jego osiągnięcia jeszcze bardziej imponującymi.

W latach 1964-1965 był aktywnym łucznikiem w klubie sportowym Start Poznań, a następnie, od 1966 do 1996 roku, reprezentował klub Surma Poznań. W trakcie swojej kariery sportowej został odznaczony tytułem Mistrza Sportu w 1973 roku, zdobył brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe w tym samym roku, oraz tytuł najlepszego sportowca Wielkopolski.

Jego osiągnięcia w łucznictwie były niezwykle imponujące; był osiemnastokrotnym rekordzistą i trzykrotnym mistrzem Polski w łucznictwie w wieloboju indywidualnym (1971, 1973, 1974). Dodatkowo, zdobył cztery tytuły mistrza Polski w łucznictwie niepełnosprawnych (1965, 1967, 1970, 1974). Osiągnął także wysokie lokaty na mistrzostwach świata w łucznictwie, zajmując czwarte miejsce w 1973 roku w wieloboju indywidualnym oraz w 1975 roku w konkurencji drużynowej, gdzie współpracował z Janem Popowiczem i Michałem Szymczakiem.

W swoim debiucie na igrzyskach olimpijskich w 1976 roku, w czwórboju indywidualnym zajął dwunaste miejsce. Niestety, w trakcie zawodów doznał kontuzji, która była wynikiem uszkodzenia tętnicy lewego przedramienia przez pękniętą nasadkę. Ponadto, na igrzyskach paraolimpijskich w 1980 roku zajął czwarte miejsce.

Był człowiekiem rodzinnym; wziął ślub z Ewą, z którą doczekał się dwojga dzieci – córki Irminy oraz syna Jarosława. Jego życie zakończyło się tragicznie – zmarł 22 listopada 1996 roku w Poznaniu. Jego pamięć została uczczona, gdyż został pochowany 4 grudnia 1996 roku na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu.

---

Oceń: Wojciech Szymańczyk

---