Zbigniew Pańczyk

---

Życiorys

Zbigniew Pańczyk, syn Władysława oraz Zofii, której nazwisko panieńskie brzmiało Wojciechowska, rozpoczął swoją edukację na uczelniach w Gdańsku oraz Szczecinie. Ostatecznie, w 1959 roku, uzyskał tytuł absolwenta Wydziału Elektrycznego Politechniki Śląskiej. W latach 1952–1956 pracował w Zakładach Naprawczych Maszyn Elektrycznych w Gliwicach, a w okresie 1953–1956 był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. To właśnie w październiku 1956 roku wziął udział w protestach, które miały na celu demokratyzację życia społecznego.

Od 1956 do 1980 roku był zaangażowany w działania Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Chemicznego. Pracował w różnych zakładach, począwszy od Zakładów Naprawczych Maszyn Elektrycznych w Gliwicach (1952–1956), poprzez Zakłady Azotowe w Chorzowie (1956–1959), a następnie w katowickim Przedsiębiorstwie Produkcji Pomocniczej (1959–1960). Od 1960 do 1963 roku pracował w Polskich Odczynnikach Chemicznych w Gliwicach, a w latach 1963–1973 był związany z Instytutem Chemii Nieorganicznej, gdzie zasiadał w radzie zakładowej. W końcu, w latach 1973–1986, pracował w Biurze Studiów i Projektów Przemysłu Nieorganicznego „Biprokwas”.

W wrześniu 1980 roku związał się z Niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym „Solidarność”, zostając szefem komitetu zakładowego w „Biprokwasie”. W sierpniu i wrześniu 1981 roku był delegatem na I i II Walny Zjazd Delegatów Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. Następnie, od 1981 do 1986 roku, zasiadał w tymczasowej komisji zakładowej w „Biprokwasie”. Od 1982 roku pełnił rolę kolportera prasy podziemnej oraz był współpracownikiem Regionalnej Komisji Wykonawczej „S”. W latach 1984–1987 był obserwowany przez Służbę Bezpieczeństwa.

Od maja do sierpnia 1986 roku był osadzony w areszcie śledczym w Katowicach, a represje, jakich doświadczył w tym czasie, przyczyniły się do utraty pracy. W latach 1986–1989 pracował dla Spółdzielni Automatyków „Proster”, uczestnicząc jednocześnie w spotkaniach duszpasterstwa ludzi pracy przy kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach.

Po 1989 roku aktywnie działał w Gliwicko-Zabrzańskim Komitecie Obywatelskim „Solidarność”. W grudniu 1989 roku został wybrany na prezydenta Gliwic, stając się tym samym pierwszym prezydentem tego miasta związanym z „Solidarnością” w Polsce. Pełnił tę funkcję do czerwca 1990 roku, a później został pełnomocnikiem wojewody katowickiego ds. organizacji urzędu rejonowego w Gliwicach, którym kierował od 1991 do 1998 roku.

W okresie 1990–1999 zasiadał w radzie miejskiej Gliwic, reprezentując kolejno KO „Solidarność”, lokalny komitet Poprawa oraz Akcję Wyborczą Solidarność. W 1991 roku kandydował do Senatu z okręgu katowickiego, a w kadencji 1999–2002 pełnił funkcję pierwszego starosty powiatu gliwickiego. W 2002 roku znów ubiegał się o miejsce w gliwickiej radzie miejskiej z ramienia komitetu Zygmunta Frankiewicza. Od 1991 roku był członkiem Partii Chrześcijańskich Demokratów, która w 1999 roku przystąpiła do Porozumienia Polskich Chrześcijańskich Demokratów. W kolejnych latach związany był ze Stronnictwem Konserwatywno-Ludowym – Ruchem Nowej Polski (2002–2003) oraz Partią Centrum (od 2004 roku).

4 kwietnia 2014 roku Zbigniew Pańczyk został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Gliwicach.

Odznaczenia

W 2014 roku, Zbigniew Pańczyk otrzymał pośmiertne odznaczenie Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski.

W 2013 roku został uhonorowany tytułem Honorowego Obywatela Powiatu Gliwickiego.

---

Oceń: Zbigniew Pańczyk

---