Lech Dymarski

---

Życiorys

Lech Dymarski jest absolwentem Wydziału Filologicznego UAM w Poznaniu, który ukończył w 1977 roku. W 1981 roku zdobył dyplom w Studium Scenariuszowym PWSFTviT w Łodzi. Od początku swojej kariery był związany z Teatrem Ósmego Dnia oraz ruchem Nowej Fali.

Już w 1975 roku Dymarski angażował się społecznie, zbierając podpisy pod listem, który sprzeciwiał się zmianom w Konstytucji PRL. W 1976 roku rozpoczął współpracę z Komitetem Obrony Robotników (KOR), propagując jednocześnie publikacje tego ruchu. W odpowiedzi na wypowiedzenie Stanisława Barańczaka z UAM, zorganizował protest w 1977 roku. Jego działania obejmowały również publikację artykułów w takich czasopismach jak „Zapis”, „Puls”, „Krytyka”, paryska „Kultura” oraz rosyjski „Kontinent”.

W 1980 roku, podczas wydarzeń sierpniowych, dołączył do apelu 64 intelektualistów oraz naukowców, nawołując władzę komunistyczną do dialogu ze strajkującymi robotnikami. W tym czasie Dymarski aktywnie zbierał podpisy pod Listem intelektualistów poznańskich, który wyrażał poparcie dla strajków w Stoczni Gdańskiej. Przywiózł materiały z Gdańska i organizował struktury „Solidarności” w Poznaniu, w tym uczestniczył w Krajowej Komisji Porozumiewawczej oraz Krajowym Komitecie Strajkowym.

Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany na okres ponad 10 miesięcy. Po zwolnieniu podjął się redagowania oraz wydawania niezależnych pism, takich jak „Komunikat” (1983–1989) oraz „Obecność”. Współpracował z „Solidarnością Walczącą Oddział Poznań” i publikował w londyńskim „Aneksie”. W 1984 roku założył konspiracyjną Międzyzakładową Radę „Solidarności” w Poznaniu.

W latach 1993-1995 zasiadał w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji, gdzie pełnił funkcję wybranego członka z Sejmu. Dymarski był również szefem Dyrekcji Programów Informacyjnych TVP oraz prowadził program publicystyczny W centrum Uwagi. Ponadto działał jako wiceprezes Polskiej Agencji Informacyjnej oraz doradca Prezesa Rady Ministrów i Prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Jako członek Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie, przez pewien czas pełnił zadania prezesa Fundacji Obywatelskiej i był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.

W latach 2011-2015 sprawował funkcję dyrektora Wielkopolskiego Muzeum Walk Niepodległościowych w Poznaniu. Wykazywał aktywność w polityce lokalnej, będąc wybieranym do sejmiku wielkopolskiego w latach 1998, 2002, 2006 i 2010, gdzie pełnił obowiązki przewodniczącego Komisji Kultury oraz przewodniczącego sejmiku III i IV kadencji. W 2014 roku zrezygnował z dalszego kandydowania. Po drodze był członkiem Akcji Wyborczej Solidarność, aby później dołączyć do Platformy Obywatelskiej. Należał również do Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

Lech Dymarski jest mężem Ewy Kraskowskiej.

Odznaczenia i wyróżnienia

Lech Dymarski jest osobą, która została odznaczona wieloma prestiżowymi wyróżnieniami, co świadczy o jego zasługach i zaangażowaniu w życie społeczne.

Wśród jego najważniejszych odznaczeń znajduje się Krzyż Kawalerski, który otrzymał w 1990 roku z rąk prezydenta RP na uchodźstwie. Następnie, w 2007 roku, został uhonorowany Krzyżem Oficerskim, a w 2014 roku Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

W 2015 roku wyróżniono go także Krzyżem Wolności i Solidarności, co dodatkowo podkreśla jego znaczenie w działaniach na rzecz wolności i demokracji. Ponadto, Dymarski otrzymał odznakę honorową „Za zasługi dla Województwa Wielkopolskiego” oraz tytuł „Zasłużony dla kultury”.

Warto również wspomnieć o nagrodzie przyznanej przez Polcul Foundation, która doceniła jego wkład w kulturę i społeczeństwo. W 2010 roku otrzymał honorową nagrodę „Świadek Historii”, przyznawaną przez Instytut Pamięci Narodowej, co stanowi ukoronowanie jego działalności na rzecz pamięci historycznej.

Wybrane publikacje

Lech Dymarski jest autorem licznych publikacji, które wzbogacają polską literaturę oraz ukazują szeroki wachlarz jego twórczości. Oto zestawienie wybranych dzieł:

• Pierwsze zeznania – wiersze, drugi obieg, Poznań 1972,
• Rozmówki polskie – wiersze, drugi obieg, 1974,
• Nie ma powodów do zaniepokojenia – wiersze, drugi obieg, 1975,
• Za zgodą autora – wiersze, Wyd. NOWA, 1980,
• Notatki z lektur – Wyd. NOWA, Warszawa 1983,
• Wiersze sprzed i po – Wyd. „Myśl”, Warszawa 1984,
• Zsiadłe mleko, lewica, sprzeciw – wybór felietonów, Wyd. Arcana, Kraków 2005, ISBN 83-89243-57-1.

---

Oceń: Lech Dymarski

---