Andrzej Mazurowicz, urodzony 28 sierpnia 1936 roku w Poznaniu, to postać o wielu talentach, znana przede wszystkim jako zawodnik oraz trener wioślarstwa.
Jego działalność nie ograniczała się wyłącznie do sportu, bowiem był również zaangażowany w życie polityczne oraz społeczne, pełniąc rolę działacza związkowego i opozycyjnego w trudnych czasach PRL.
Życiorys
Andrzej Mazurowicz to postać o bogatej biografii, która zaczyna się od jego rodziców, Adama i Józefy. W trudnych czasach okupacji, jego ojciec był przetrzymywany w niemieckim obozie jenieckim. W młodym wieku, mając zaledwie 15 lat, Andrzej zmuszony był przerwać swoją edukację ze względu na problemy finansowe rodzinne. Po wielu zmaganiach, w 1969 roku udało mu się ukończyć Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Bydgoszczy.
Przez długie lata był aktywnym zawodnikiem i trenerem wioślarstwa, a także zdobył tytuł wielokrotnego mistrza Polski oraz brał udział w mistrzostwach Europy i świata w tej dyscyplinie. W latach 1959-1961 był stypendystą sportowym WKS, gdzie rywalizował w „czwórkach” i „ósemkach”. Od 1969 roku należał do Regionalnego Towarzystwa Wioślarskiego Bydgostia Bydgoszcz, a od 1973 roku był pracownikiem Kolejowego Klubu Wioślarskiego, który później zmienił nazwę na RTW Bydgostia. W latach 1988–2000 zasiadał w zarządzie tego klubu, a później prowadził sąd koleżeński.
Andrzej Mazurowicz był także zaangażowany w działalność trenerską, kształtując młode talenty, w tym medalistów mistrzostw Europy i świata, takich jak Alfons Ślusarski oraz Jerzy Brońca.
W swoim życiu zawodowym pracował w różnych zakładach, począwszy od Zakładów Metalowych im. Józefa Stalina (później im. Hipolita Cegielskiego) w Poznaniu, a także w Poznańskiej Fabryce Maszyn Żniwnych oraz PoWoGaz Produkcji Wodomierzy i Gazomierzy. W latach 1956-1958 odbył zasadniczą służbę wojskową. Warto nadmienić, że w dniu 28 czerwca 1956 roku brał udział w protestach, w wyniku których został postrzelony.
Później, przeprowadzając się do Bydgoszczy, pracował w Przedsiębiorstwie Remontowo-Montażowym Handlu Wewnętrznego, następnie w Wojewódzkim Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Handlowych oraz Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu Spożywczego. Od 1976 do 1980 roku był zatrudniony w WSS „Społem”, a w 1981 roku przeszedł do Zakładów Remontowo-Budowlanych „Społem” (w 1985 roku przeszedł degradację). W okresie 1986–1989 pracował w Przedsiębiorstwie Zagranicznym Porta.
W 1980 roku zaangażował się w ruch „Solidarności”, gdzie pełnił funkcje przewodniczącego Komisji Zakładowej oraz członka Komisji Krajowej Kultury Fizycznej i Sportu. W 1981 roku był delegatem na Wojewódzki Zjazd Delegatów i kierował komitetem strajkowym. Podczas wprowadzenia stanu wojennego został aresztowany na 24 godziny i stał się liderem Robotniczej Służby Samoobrony, organizując protesty przeciwko władzy.
Andrzej Mazurowicz miał znaczący wpływ na lokalne ruchy opozycyjne, będąc współorganizatorem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej Regionu Bydgoskiego oraz angażując się w nielegalną działalność wydawniczą jako autor, redaktor i kolporter „Informatora Bydgoskiego”. Jego działalność nie przeszła bez echa – w 1984 roku został aresztowany, a w 1985 roku skazany na 2 lata więzienia w zawieszeniu oraz na grzywnę w wysokości 100 tysięcy złotych.
Od 1988 roku zasiadał w Komitecie Obywatelskim „Solidarności”, przewodnicząc zespołowi ds. ochrony środowiska. Brał udział w wielu wydarzeniach związanych z „Solidarnością”, a jego kariera była nieprzerwaną walką o prawa pracownicze i społeczne. W 2005 roku został skarbnikiem Krajowego Stowarzyszenia Kultury Zdrowotnej i Sportu „Solidarności”, a także rzecznikiem dyscyplinarnym Stowarzyszenia Osób Represjonowanych i Internowanych w Stanie Wojennym „Przymierze”. W 1995 roku przeszedł na emeryturę, jednak jego zaangażowanie w sprawy społeczności lokalnej nie ustało.
W 1993 roku Andrzej otworzył bydgoską listę okręgową Komitetu Wyborczego NSZZ „Solidarność” w wyborach parlamentarnych. Później przynależał do Ruchu Społecznego oraz Akcji Wyborczej Solidarność. W 2004 roku przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości i w 2006 roku kandydował do bydgoskiej rady miejskiej z ramienia KWW Jana Rulewskiego.
Odznaczenia
Wyróżniony licznymi prestiżowymi nagrodami, Andrzej Mazurowicz posiada bogaty dorobek odznaczeń, które potwierdzają jego znaczący wkład w dziedzinie kultury fizycznej oraz działalności społecznej.
Wśród jego osiągnięć znajduje się Złota Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, którą otrzymał w 1993 roku. Kolejny ważny laur to Złoty Krzyż Zasługi, przyznany w 1998, świadczący o jego zasługach na polu publicznym.
Dalsze odznaczenia to Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”, a także Krzyż Kawalerski, który otrzymał w 2001 roku, oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 2009 roku.
W 2011 roku uhonorowany został Krzyżem Wolności i Solidarności, co również podkreśla jego zaangażowanie w działalność na rzecz społeczeństwa obywatelskiego.
Andrzej Mazurowicz zdobył także inne wyróżnienia, takie jak Medal Zasłużony dla NSZZ „Solidarność”, przyznany w 2000 roku, oraz Krzyż Semper Fidelis, który otrzymał w 2005 roku. Dwa lata później został uhonorowany Medalem Prezydenta Bydgoszczy, a w 2006 roku Medalem Wojewody Kujawsko-Pomorskiego.
Na koniec, jego osiągnięcia zostały również docenione poprzez Medal Kazimierza Wielkiego, przyznany w 2017 roku, co stanowi ukoronowanie jego działalności społecznej oraz kulturalnej.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Andrzej Borkowski (1932–2014) | Roman Andrzejewski (ekonomista) | Tadeusz Przybylski (działacz państwowy) | Leon Marszałek | Stefan Nędzyński | Przemysław Fenrych | Dariusz Górecki | Jarosław Wilner | Jacek Taylor | Michał Janiszewski (1926–2016) | Przemysław Strach | Tomasz Górski | Marek Niedbała | Lech Dymarski | Włodzimierz Łyczywek | Zbigniew Pańczyk | Jacek Jaśkowiak | Atanazy Raczyński | Włodzimierz Łęcki | Zdzisław MiedziarekOceń: Andrzej Mazurowicz