Aleja dębowo-jesionowa przy ul. Jastrowskiej w Poznaniu

Aleja została uznana za pomnik przyrody w 1986 roku i obecnie rośnie przy niej łącznie 49 zabytkowych drzew, w tym 34 dęby szypułkowe oraz 15 jesionów wyniosłych. Drzewa te są ulokowane w dwóch rzędach, głównie w środkowej oraz północnej części ulicy, która w dolnej swojej części przyjmuje formę wybrukowanej drogi polnej.

Warto zaznaczyć, że jesiony są stosunkowo młodsze od dębów, co sugeruje, iż pierwotnie aleja mogła być jednolicie dębowa. W ciągu lat, umierające dęby zostały zastąpione przez rosnące tu jesiony, co wzbogaciło różnorodność tej wyjątkowej przestrzeni przyrodniczej. Drzewa zostały posadzone w okresie od lat 1880 do 1900.

Najwyższe dęby osiągają wysokość od 18 do 21 metrów, a ich obwód wynosi od 320 do 388 centymetrów. Z kolei największe jesiony dorastają do 18 metrów wysokości i mają obwód sięgający 250 centymetrów. Warto zauważyć, że najbardziej okazałe z tych drzew rosną zwłaszcza od strony ul. Wałeckiej, jednak ich wysokość jest ograniczona przez warunki panujące w otwartej przestrzeni, gdzie są narażone na działanie silnych wiatrów.

Niestety, nie wszystkie drzewa cieszą się dobrym stanem. Część z nich wykazuje oznaki uschnięcia, a także posiada ubytki czy ślady po uderzeniach piorunów. Warto również dodać, że dębom i jesionom towarzyszą stare drzewa owocowe, wśród których czereśnie rosną przy ul. Wałeckiej, a jabłonie przy ul. Jastrowskiej, co podkreśla kontynuację charakterystycznej alei.

W bliskim sąsiedztwie Alei można również zobaczyć trzy niewielkie oczka wodne, które dodają uroku tej cieszącej się popularnością przestrzeni. Niestety, aleja nie jest oznaczona żadnymi tablicami informacyjnymi ani plakietkami, co sprawia, że jej walory przyrodnicze mogą pozostawać nieodkryte dla niektórych mieszkańców oraz turystów.