Hartmut von Hentig

Po powrocie w 1937 roku do Berlina, jego edukacja rozpoczęła się w Französisches Gymnasium. Okres II wojny światowej, a konkretnie od 1943 roku, zmusił go do służby najpierw w Reichsarbeitsdienst, a potem w Wehrmachcie. W maju 1945 roku został wzięty do niewoli przez Amerykanów, w której przebywał do września tego samego roku.

W latach 1945-1948 studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie w Getyndze. Jego dalsza edukacja w latach 1949-1953 obejmowała studia w Elizabethtown College w Pensylwanii oraz na Uniwersytecie Chicagowskim. W czerwcu 1953 roku obronił pracę doktorską, a miesiąc później wrócił do Republiki Federalnej Niemiec. Od 1953 do 1955 roku pracował jako nauczyciel-wychowawca w szkole Birklehof w Hinterzarten.

Jego kariera akademicka kontynuowała się w Getyndze w latach 1955-1956, gdzie ponownie podjął studia, a w 1956 i 1957 roku zdał państwowe egzaminy nauczycielskie. Od 1957 roku pracował w Uhland-Gymnasium w Tybindze, a kolejne etapy jego kariery to praca na Uniwersytecie w Getyndze (od 1963) oraz na Uniwersytecie w Bielefeld (od 1968). W 1974 roku objął stanowisko kierownika naukowego Szkoły Eksperymentalnej Uniwersytetu w Bielefeld, a na emeryturę przeszedł w 1988 roku.

Jego zainteresowania naukowe skupiają się głównie na teoretycznych podstawach pedagogiki. Hartmut von Hentig bada zagadnienia związane z pedagogiką ogólną oraz teorią szkół ponadgimnazjalnych. Jest twórcą koncepcji Humane Schule, czyli zhumanizowanej szkoły, która zyskała międzynarodowe uznanie i szeroki rozgłos.