Piotr Marek Bikont, urodzony 12 maja 1955 roku w Poznaniu, był niezwykle wszechstronną osobowością w polskim świecie kultury i sztuki. Jego życie, które zakończyło się 27 czerwca 2017 roku w Sosnowcu, było pełne znaczących osiągnięć i różnorodnych ról, które pełnił w społeczeństwie.
Bikont był nie tylko reżyserem filmowym i teatralnym, ale również aktywnym dziennikarzem i publicystą, co zaowocowało wieloma ważnymi publikacjami, które kształtowały opinię publiczną w szereg zagadnień. Jego pasja do sztuki kulinarnej pozwoliła mu stać się krytykiem kulinarnym, a także osobą, która z łatwością łączyła swoją miłość do muzyki z innymi dziedzinami twórczości.
Warto również podkreślić, że Bikont był działaczem opozycji demokratycznej w czasach PRL, co pokazuje jego zaangażowanie w walkę o wolność i równość w Polsce.
Życiorys
PRL
W 1977 roku Piotr Bikont rozpoczął swoją współpracę z Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR”. W tym okresie współpracował m.in. z kwartalnikiem „Puls”, w ramach którego przetłumaczył na język polski znane dzieło Allena Ginsberga, pt. Skowyt. Jako student Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, w wrześniu 1980 roku brał aktywny udział w organizacji Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Jego zaangażowanie zaowocowało przystąpieniem do Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS w październiku 1980 roku. W latach 1980–1981 współpracował również z łódzkim pismem „Solidarność z Gdańskiem”.
Od 13 grudnia 1981 roku do 12 października 1982 roku poddany został internowaniu, przebywając kolejno w Łowiczu i Kwidzynie. Po zakończeniu tego trudnego okresu, w 1982 roku, ukończył studia na Wydziale Reżyserii PWSFiT. Po tym, miał zaszczyt być członkiem redakcji „Tygodnika Mazowsze”, gdzie pracował od 1982 do 1989 roku. Pod koniec lat 80. zrealizował szereg filmów dokumentalnych poświęconych polskiej opozycji, w tym Inny sierpień (1988) we współpracy z Leszkiem Dziumowiczem i Włodzimierzem Płocharskim, Ballada o strajku (1988), a także Opowieści Okrągłego Stołu (1989) z Leszkiem Dziumowiczem.
Od 1989
Po 1989 roku, aż do 2001 roku, działał jako dziennikarz „Gazety Wyborczej”. W tym samym roku, razem z Anną Bikont, opublikował książkę Małe vademecum Peerelu. W latach 90. Bikont zrealizował już kilka filmów dokumentalnych, m.in. Żnin – Paryż – Wenecja, czyli sceny z życia prowincji (1992−1993), Włodzimierz Borowski (1994), Praffdata (1995), Z Czeczotem przez niebo i piekło (1999), oraz Stół bez kantów (1999).
Od 1992 roku piastował także rolę reżysera teatralnego, a jego inscenizacje były prezentowane w prestiżowych teatrach, takich jak Teatr Studyjny ’83 im. Juliana Tuwima w Łodzi, Teatr Nowy w Łodzi, Teatr Lalek Arlekin, Teatr Śląski w Katowicach, Teatr Powszechny w Warszawie, oraz Teatr KTO w Krakowie. Był także prezesem Stowarzyszenia Teatralnego Badów, które w znaczący sposób wpływało na kształt polskiej kultury teatralnej. Piotr Bikont tłumaczył na język polski wiersze Allena Ginsberga oraz wiele dramatów, w tym komiks Maus autorstwa Arta Spiegelmana. Jako muzyk występował w zespołach „Pociąg towarowy” i „Free Cooperation”.
Wspólnie z Robertem Makłowiczem utworzył znany duet publicystów kulinarnych. Ich artykuły publikowano w „Wprost” w latach 2002–2005, a następnie w „Newsweeku Polska” od 2005 roku. Piotr był również pomysłodawcą wrocławskiego festiwalu kulinarnego „Europa na widelcu”, który został współtworzony od 2009 roku. Duo razem z Makłowiczem opublikowało kilka książek, takich jak Listy pieczętowane sosem, czyli gdzie karmią najlepiej w Polsce. Przewodnik (2001), Dialogi języka z podniebieniem (2003), Stół z niepowyłamywanymi nogami (2007), a samodzielnie Polska na widelcu (2005), Polska. Nawigator kulinarny (2007), oraz Kuchnia żydowska według Balbiny Przepiórko (2011).
Oprócz kariery pisarskiej, Piotr Bikont pojawiał się gościnnie jako aktor w filmach: Rok spokojnego słońca (1984), Lejdis (2008), Idealny facet dla mojej dziewczyny (2009), Śniadanie do łóżka (2010). W latach 2010–2015 prowadził, wraz z Maciejem Piotrem Prusem, pismo mówione „Gadający Pies”.
Wypadek i śmierć
27 czerwca 2017 roku Piotr Bikont zginął tragicznie w wyniku wypadku samochodowego. Jego ciało zostało pochowane 6 lipca na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, co było dla wielu jego przyjaciół i bliskich ogromną stratą.
Życie prywatne
Piotr Bikont, znany z wielu osiągnięć, ma bogate życie osobiste. Z jego związku z Elżbietą Manthey, która jest założycielką Agencji Dramatu i Teatru ADiT, pochodzi córka Karolina Bikont, znana jako tłumaczka języka niemieckiego.
W przeszłości był również żonaty z publicystką Anną Bikont, dzięki której ma dwoje dzieci. Jego córka Maniucha Bikont jest uznaną antropolożką oraz artystką, a także posiada drugą córkę, Aleksandrę Bikont.
Obecnie związany jest z aktorką Mirosławą Olbińską. Wspólnie opublikowali książkę pod tytułem „Kuchnia żydowska Balbiny Przepiórko”, która zyskała uznanie wśród czytelników zainteresowanych tematyką kulinarną i kulturową.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Krzysztof Głuchowski (aktor) | Anna Jantar | Andrzej Sobczak (1946–2011) | Marta Fiedler | Bolesław Leitgeber | Hanna Bieluszko | Waldemar Majewski | Zdzisław Jahnke | Stanisław Barańczak | Ryszard Urban | Lech Konopiński | Zbigniew Kaja | Władysław Benda | Tomasz Wendland | Grzegorz Wons | Szymon Brodziak | Andrzej Nowakowski (reżyser) | Tabb (producent muzyczny) | Józef Kaliszan | Tomasz Olszewski (ur. 1970)Oceń: Piotr Bikont