Zdzisław Jahnke

---

Życiorys

Zdzisław Jahnke, znana postać w świecie muzycznym, przyszedł na świat 9 lutego 1895 roku w Poznaniu, w rodzinie o bogatych tradycjach muzycznych. Jego ojcem był Edwin, utalentowany skrzypek, a matką Anna z Radkiewiczów, pianistka. W 1887 roku jego ojciec otworzył w Poznaniu szkołę muzyczną, co z pewnością wpłynęło na przyszłość Zdzisława.

W wieku pięciu lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach pod okiem swojego ojca. Następnie kontynuował edukację w Berlinie, gdzie uczył się u A. Piecznikowa oraz dr. P. Ertela. W latach 1904–1907 studiował w konserwatorium w Genewie pod kierunkiem H. Marteau. Po powrocie do Berlina kształcił się w Królewskiej Wyższej Szkole Muzycznej.

Jego debiut miał miejsce 25 października 1903 roku w Poznaniu, a w 1908 roku wystąpił w Filharmonii Warszawskiej pod batutą Zygmunta Noskowskiego, co zainicjowało jego karierę koncertową zarówno w Polsce, jak i za granicą. Podczas I wojny światowej służył w armii niemieckiej, a po jej zakończeniu, w 1919 roku, założył Kwartet Polski, który działał do 1948 roku.

Kwartet ten, charakteryzujący się bogatym repertuarem, prezentował aż około 50 kwartetów kompozytorów polskich i przyczynił się do rozkwitu kameralistyki w Polsce w okresie międzywojennym. Obok działalności artystycznej, Jahnke poświęcał się również pedagogice, obejmując w 1920 roku klasę wirtuozowską gry na skrzypcach w Państwowej Akademii i Szkole Muzycznej w Poznaniu.

W latach 1930–1939 pełnił funkcję dyrektora tej instytucji, a w 1927 roku zorganizował Miejskie Konserwatorium Muzyczne w Bydgoszczy, którym kierował do 1930 roku. Później, podjął tam działalność nauczycielską i organizacyjną, prowadząc audycje muzyczne i dyrygując orkiestrą. Jego ambitne przedsięwzięcia w Bydgoszczy dorównywały standardom filharmonicznym innych ośrodków muzycznych w Polsce.

W grudniu 1939 roku, Zdzisław Jahnke został wysiedlony przez Niemców z Poznania i przez kilka lat pracował jako tłumacz w miastach Generalnego Gubernatorstwa. Po wojnie wrócił do Poznania i czynnie uczestniczył w organizacji szkolnictwa muzycznego. Został profesorem oraz rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu do 1948 roku.

W latach 1950–1960 pełnił rolę dziekana Wydziału Instrumentalnego oraz kierownika Katedry Instrumentów Smyczkowych. Nawet po przejściu na emeryturę w 1965 roku, pozostawał aktywny w pracy ze studentami. Już w 1945 roku organizował koncerty symfoniczne, które dały początek Filharmonii Poznańskiej. Ponadto, zasiadał w jury Międzynarodowego Konkursu im. Henryka Wieniawskiego w 1952 oraz 1957 roku.

Jahnke pozostawił po sobie znaczące dziedzictwo w pedagogice muzycznej, kształcąc ponad 50 dyplomantów. Jako wirtuoz, posiadał szeroki repertuar skrzypcowy i stworzył wiele opracowań literatury skrzypcowej oraz licznych publikacji dydaktycznych. Wraz z Zygmuntem Sitowskim napisał podręcznik „Literatura skrzypcowa” w 1962 roku.

Jego życie zakończyło się 7 sierpnia 1972 roku w Poznaniu, a Zdzisław Jahnke został pochowany na Cmentarzu Junikowskim (pole 7, kwatera 1, miejsce 7). Od 1976 roku odbywa się w Poznaniu Ogólnopolski Konkurs Skrzypków jego imienia.

Rodzina

W 1929 roku Zdzisław Jahnke poślubił Irenę z Raczkowskich (Siemiątkowską), która również była pianistką. Mieli jedną córkę, Wiesławę.

Ordery i odznaczenia

W życiorysie Zdzisława Jahnke można znaleźć kilka znaczących odznaczeń oraz wyróżnień, które podkreślają jego wkład w życie publiczne oraz społeczność. Oto lista najważniejszych z nich:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi (przyznany dwukrotnie: 11 listopada 1936, 22 lipca 1952),
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (przyznany 28 lutego 1955).

---

Oceń: Zdzisław Jahnke

---