Tadeusz Siejak

---

Życiorys

Tadeusz Siejak był synem Czesława Siejaka, który pracował jako piekarz, oraz Haliny z domu Socha. Po ukończeniu szkoły średniej w 1969 roku, zdobytą w Technikum Łączności w Poznaniu, zdecydował się na studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Poznańskiej. Po uzyskaniu dyplomu zawodowego podjął pracę jako inżynier w Zakładach Przemysłu Metalowego im. H. Cegielskiego w Poznaniu, gdzie pracował od września 1975 do czerwca 1977 roku. Następnie znalazł zatrudnienie w Zakładzie Przemysłu Drzewnego mieszczącym się w Miałach, niedaleko Czarnkowa.

W 1980 roku Siejak osiedlił się w Chodzieży, gdzie podjął pracę w Zakładzie Inżynierii Komunalnej, który później przekształcił się w Pilskie Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych. Tam pełnił funkcję głównego mechanika oraz okresowo działał jako zastępca dyrektora. Jego życie osobiste uzupełniał związek małżeński z Zofią Żurek, pielęgniarką, który zawarł w 1976 roku.

Zaangażowany w działalność społeczną, zafascynowany kulturystyką, którą uprawiał od młodych lat, postanowił zorganizować i prowadzić klub siłownię. Ponadto, zaprojektował oraz doprowadził do otwarcia osiedlowej oczyszczalni ścieków, a także posadził w Chodzieży ponad półtora tysiąca drzew, co świadczy o jego trosce o środowisko.

Choć nie był członkiem żadnych związków literackich, wielokrotnie podkreślał w wywiadach, że pisanie sprawia mu radość. W swoim dorobku artystycznym ma pięć powieści oraz kilkadziesiąt opowiadań. Oprócz tego, był autorem eseju, zbioru opowiadań filozoficznych pod tytułem „Książę czasu”, a także scenariusza filmowego, dramatów, które nigdy nie były wystawiane, reportaży oraz artykułów krytycznych w prasie.

W 1982 roku jego książka „Oficer” została wyróżniona Nagrodą im. Stanisława Piętaka. Zaledwie rok później, w 1983, Siejak otrzymał Medal Młodej Sztuki, wręczony przez „Głos Wielkopolski” oraz Zarząd Wojewódzki ZSMP w Poznaniu. Kolejnym ważnym osiągnięciem było przyznanie mu w 1985 roku Nagrody Artystycznej Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego.

Ostatnie lata życia Tadeusza Siejaka były zdominowane przez zmagania z ciężką chorobą nerek, która wymagała przeprowadzenia dializ przez okres sześciu lat. W tym trudnym czasie dążył do ukończenia swojego „dzieła życia”, powieści zatytułowanej „Tam, dołem płynie rzeka”. W 1999 roku w Chodzieży powstał Klub Literacki im. Tadeusza Siejaka, a jego twórczość została uwieczniona w książce pod redakcją K. Polarka, „Próby … o prozie Tadeusza Siejaka”. Ponadto, w jego honorze nazwano jedną z ulic w mieście.

Twórczość

Twórczość literacka Tadeusza Siejaka rozpoczęła się w marcu 1973 roku, kiedy to napisał swoje pierwsze opowiadanie. W 1976 roku zainicjował prace nad powieścią „Oficer”, która została ukończona w 1978 roku. Niestety, wydawnictwo Czytelnik, do którego wysłał swoje dzieło, nie zdecydowało się na jej publikację.

Debiutował w 1977 roku na łamach poznańskiego pisma „Tydzień”, gdzie opublikował reportaż zatytułowany „Panie, z bachorem?”. Wkrótce po tym jego opowiadanie znalazło się w jednym z almanachów. Udział w konkursie zorganizowanym przez „Tydzień” przyniósł mu wyróżnienie za opowiadanie „Burza”, co otworzyło mu drzwi do współpracy z Henrykiem Berezą, który był później recenzentem i propagatorem jego książek. Bereza zasugerował mu, aby przedłożył „Oficera” w wydawnictwie Iskry.

Nie rezygnując z życia zawodowego, Siejak kontynuował rozwój swojej kariery literackiej. W latach 1984–1985 oraz w 1987 roku publikował różne formy prozy i artykułów w „Piśmie Literacko-Artystycznym” oraz „Nurcie” (w 1985 i 1987). Jego opowiadanie „Miłość” zostało przetłumaczone na język niemiecki i opublikowane w almanachu w Niemieckiej Republice Demokratycznej.

Po wydaniu drugiej powieści reżyser Andrzej Trzos-Rastawiecki złożył mu propozycję współpracy. W efekcie, wspólnie z Maciejem Krasickim, przygotował scenariusz do filmu pod tytułem „Po upadku. Sceny z życia nomenklatury”, który miał swoją premierę w 1990 roku.

W 1990 roku Tadeusz Siejak rozpoczął pracę nad swoją ostatnią powieścią zatytułowaną „Tam, dołem płynie rzeka”, składającą się z części pierwszej i drugiej, Słońce; Kulturysta. Niestety, nie zdążył jej ukończyć; ostatnie fragmenty rękopisu powstały zaledwie miesiąc przed jego śmiercią. Część utworu, opracowana przez długoletnią redaktorkę jego prac, Marię Jentys, była publikowana w różnych czasopismach literackich, takich jak „Literatura” (1992), „Wiadomości Kulturalne” (1994), „Czas Kultury” (1994) i „Twórczość” (2002).

W 2004 roku, dzięki wsparciu instytucji oraz przedsiębiorstw z Chodzieży, wydano fragment drugiego tomu powieści. Maria Jentys, mimo licznych trudności związanych z charakterystycznym stylem pisania Siejaka oraz jego niemal nieczytelnym pismem, które było efektem choroby, zakończyła pracę redaktorską nad całością, aczkolwiek tom drugi pozostał do tej pory niewydany.

Dorobek literacki

Tadeusz Siejak, znany polski pisarz, pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki, obejmujący różnorodne gatunki. Poniżej przedstawiamy zestawienie jego najważniejszych dzieł.

• 1981 – Oficer (powieść), wyd. Warszawa Iskry, ISBN 83-207-0384-0,
• 1984 – Próba (powieść), wyd. Warszawa Iskry (w 1987 roku dokonano adaptacji dla Teatru Nowego w Łodzi), ISBN 83-207-0535-5,
• 1987 – Pustynia (powieść), wyd. Warszawa Iskry, ISBN 83-207-0948-2,
• 1992 – Dezerter (powieść), wyd. Warszawa BGW, ISBN 83-7066-385-0,
• 1994 – Głód sensu (esej filozoficzny), wyd. Warszawa GRAF-PUNKT, ISBN 83-86091-27-4,
• 1995 – Książę czasu. Opowieści (Książę czasu; Wielki spływ; Namiot Wodza; Ta sama kula), wyd. Warszawa Spółka Wydawniczo-Księgarska, ISBN 83-7064-025-7,
• 2004 – Kulturysta cz. 1, wyd. Warszawa „Nowy Świat” („Tam, dołem płynie rzeka” t. 2), ISBN 83-7386-094-0.

Jego prace pokazują nie tylko talent literacki, ale także umiejętność zrozumienia i przekazywania złożonych idei w przystępny sposób.

---

Oceń: Tadeusz Siejak

---