Tadeusz Witold Młyńczak

---

Życiorys

Tadeusz Witold Młyńczak przyszedł na świat w rodzinie robotniczej, której przekonania były zdecydowanie antykomunistyczne. Urodził się jako syn Tadeusza i Marii. Po zakończeniu nauki w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym w Poznaniu, podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej (1953–1958). Jego specjalizacja obejmowała obróbkę cieplną, maszyny oraz obróbkę plastyczną metali.

W okresie od 1953 do 1958 pracował w fabryce wagonów Zakładów im. Hipolita Cegielskiego, a w latach 1957–1959 jako asystent na Politechnice Poznańskiej. Następnie pełnił funkcję głównego technologa w Przedsiębiorstwie Zmechanizowanych Robót Kolejowych (1958–1961). W trakcie studiów aktywnie angażował się w działalność Związku Harcerstwa Polskiego, Związku Młodzieży Polskiej, Zrzeszenia Studentów Polskich oraz Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

W 1958 roku wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego. Zajął szereg odpowiedzialnych stanowisk partyjnych, w tym sekretarza Miejskiego i Powiatowego Komitetu SD w Poznaniu (1961–1966) oraz Wojewódzkiego Komitetu w Poznaniu (1966–1974). Stronnictwo rekomendowało go do pracy w Dzielnicowej Radzie Narodowej na Nowym Mieście, gdzie zasiadał w prezydium tej rady w latach 1961–1965. W latach 1973–1974 był również zastępcą przewodniczącego Rady Narodowej miasta Poznania z ramienia SD.

W 1965 roku po raz pierwszy został wybrany do Sejmu PRL, gdzie przez 24 lata pełnił rolę posła w kadencjach IV, V, VI, VII, VIII oraz IX, reprezentując różne okręgi: Leszno (1965–1969), Szamotuły (1969–1976), Wałbrzych (1976–1985) oraz listę krajową (1985–1989). Ponadto w latach 1965–1972 pełnił funkcję sekretarza Sejmu oraz zasiadał w kilku komisjach, takich jak Komisja Handlu Zagranicznego oraz Przemysłu Ciężkiego.

W latach 1974–1976 był prezesem Centralnego Związku Rzemiosła, a także członkiem Prezydium Naczelnej Rady Spółdzielczości w latach 1975–1976. W przestrzeni politycznej zasiadał w Centralnym Komitecie SD od 1969 do 1981, a także w jego prezydium w latach 1974–1981. W 1976 roku, podczas kongresu SD, był jednym z kandydatów na przewodniczącego Centralnego Komitetu, ale stanowisko to objął Edward Kowalczyk.

W kadencjach sejmowych VII, VIII i IX (1976–1989) był rekomendowany przez Stronnictwo do Rady Państwa jako wiceprzewodniczący. Jako członek tego gremium, biorąc pod uwagę konieczność polityczną w kraju, w nocy z 12 na 13 grudnia 1981, zatwierdził decyzję o wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce.

Po rezygnacji z władz krajowych SD w 1981, oddał się działalności w Stołecznym Komitecie SD (od lutego do maja 1985). Na XIII kongresie w 1985 roku ponownie wybrano go przewodniczącym CK SD, gdzie jego obowiązki obejmowały prowadzenie planu reform. Podczas XIV zjazdu Wojewódzkiego Komitetu SD w Olsztynie, w styczniu 1989, jako pierwszy w historii polityk PRL zgłosił postulat zmiany nazwy państwa na „Rzeczpospolitą Polską”. Jego aktywność miała także na celu przywrócenie korony w godle państwowym.

W kwietniu 1989, po rejestracji Unii Młodzieży Demokratycznej, Młyńczak nie uzyskał ponownego wyboru na przewodniczącego, przegrywając z Jerzym Jóźwiakiem. Wybory parlamentarne w 1989 nie zainteresowały go, a w latach 1989-1990 pełnił rolę doradcy w Kancelarii Prezydenta RP. Od tego czasu jego działalność wewnątrzpartyjna ustała.

W późniejszych latach, pomiędzy 1977 a 1983 był członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu oraz piastował urząd prezesa Rady Naczelnej Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”. W III RP, między innymi zasiadał w kapitule godła „Teraz Polska” oraz Komitetu Polskiej Nagrody Jakości w Warszawie. W latach 1993–1999 sprawował obowiązki dyrektora generalnego Związku Rzemiosła Polskiego oraz współpracował ze spółkami prywatnymi.

Inżynier Młyńczak angażował się także w Stowarzyszeniu Inżynierów Mechaników Polskich, gdzie przez pewien czas był wiceprzewodniczącym zarządu głównego (1976–1980). Od roku 1961 pełnił rolę sekretarza Wojewódzkiej Komisji Upowszechniania Książki i Prasy Technicznej i Ekonomicznej. Był również członkiem Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego oraz zasiadał w Radzie Wynalazczości przy Urzędzie Patentowym PRL (1971–1973) oraz Rady Wynalazczości i Racjonalizacji (1983–1988). Jeszcze w III RP był członkiem Rady Regencyjnej Wyższej Szkoły Zarządzania i Marketingu w Warszawie.

Odznaczenia

Tadeusz Witold Młyńczak otrzymał liczne honorowe odznaczenia, potwierdzające jego znaczący wkład i zasługi. Wśród przyznanych mu wyróżnień znalazły się:

• Złoty Krzyż Zasługi,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Odznaka „Zasłużonemu Działaczowi Stronnictwa Demokratycznego”,
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego.

Życie prywatne

Tadeusz Witold Młyńczak jest osobą, która z powodzeniem łączy życie rodzinne z publiczną obecnością. W życiu prywatnym jest żonaty z Urszulą Młyńczak, z domu Gust, a ich rodzina składa się z trzech córek.

W 1992 roku Tadeusz stał się bohaterem wywiadu-rzeki przeprowadzonego przez Janusza Herza, pt. „Widziane z trzeciego planu”, który ukazał jego życie oraz spostrzeżenia.

---

Oceń: Tadeusz Witold Młyńczak

---