Wojciech Fibak

---

Życiorys

Wojciech Fibak to postać, która na trwałe wpisała się w historię polskiego tenisa. Jest synem Jana, utalentowanego chirurga oraz profesora Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, który już we wczesnym okresie jego życia zauważył potencjał syna i zachęcał go do podjęcia treningów tenisowych. Jego kariera sportowa rozpoczęła się, gdy dołączył do AZS Poznań, obecnie znanego jako GKS Olimpia Poznań, gdzie zdobył zarówno tytuł mistrza Polski w kategorii juniorów, jak i seniorów w hali w 1970 roku.

Już wtedy, talent Fibaka przyciągnął uwagę Zbigniewa Bełdowskiego, kapitana Polskiego Związku Tenisowego, który umożliwił mu rozpoczęcie międzynarodowej rywalizacji. W 1973 roku Wojciech zdobył nagrodę na prestiżowym turnieju Trofeo Bonfiglio w Mediolanie, uchodzącym za nieoficjalne mistrzostwa Europy w kategorii do lat 21, gdzie pokonał w finale Corrado Barazzuttiego. Rok później, w Monachium zdołał wygrać z Australijczykiem Rayem Ruffelsem, mimo że nie udało mu się przebrnąć przez drugą rundę tamtego turnieju.

W 1974 roku Fibak wystartował w mistrzostwach Europy amatorów, lecz nie powiódł mu się ten start. Ogromne umiejętności pokazał jednak, kiedy na Pucharze Davisa zdobył trzy punkty w meczu przeciwko Węgrom, w tym w parze z Tadeuszem Nowickim. Chociaż w kolejnej rundzie musiał uznać wyższość szwedzkich przeciwników, jego występy na arenie międzynarodowej były już coraz lepsze.

W 1974 roku Wojciech przerwał naukę na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza i wyjechał do Hiszpanii, aby wziąć udział w cyklu turniejów Grand Prix. Tam osiągnął ćwierćfinał na turnieju w Barcelonie, gdzie pokonał m.in. Arthura Ashe’a. Sezon 1975 przyniósł dalsze sukcesy, w tym finalistę w grze podwójnej międzynarodowych mistrzostw Niemiec w Hamburgu.

Rok 1976 przyniósł Wojciechowi wiele pozytywnych emocji oraz niezapomnianych chwil, gdyż osiągnął on finał w Monte Carlo oraz wygrane turnieje w Sztokholmie i Bournemouth. Był to także czas, kiedy jego wyniki w deblu promowały go na 5. miejsce w klasyfikacjach. Jego sukces w Houston, gdzie z partnerem Karlem Meilerem zdobył tytuł mistrzowskiego deblu, przyczynił się do dużej popularności Fibaka w Polsce. W roku 1976 polskie skarpetki tenisowe nazwano „fibakówkami”, co stanowiło znak rozpoznawczy jego osoby.

Kolejne lata, w tym 1977 i 1978, przyniosły Wojciechowi wiele niezapomnianych chwil w międzynarodowym tenisie. Współpraca z wieloma znakomitymi graczami, takimi jak Tom Okker, pomogła mu osiągnąć wspaniałe wyniki, czy to w singlu, czy deblu. W 1978 roku pokonał w Kolonii Johna McEnroe, co było jednym z jego większych sukcesów. Ten sezon obfitował w osiągnięcia na poziomie singlowym i deblowym, a sukcesy te przypieczętował tytuł mistrza Australii, zdobyty w 1979 roku.

Kolejne lata kariery Fibaka przyniosły mu dalsze sukcesy, zarówno w singlu, jak i deblu. Do 1980 roku jego kariera osiągnęła szczyt, z licznymi tytułami i niezapomnianymi meczami. Ostatecznie, w 1988 roku, z uwagi na spadającą formę, Wojciech zdecydował się zrezygnować z rywalizacji na najwyższym poziomie. Ostatnie występy miały miejsce na turniejach, gdzie napotkał coraz większe trudności, jednak pozostawił po sobie trwały ślad w historii polskiego sportu.

Wojciech Fibak to nie tylko znakomity gracz, ale także postać, która przyczyniła się do popularyzacji tenisa w Polsce i niezapomniane wspomnienia dla wielu pokoleń fanów tego sportu. Jego osiągnięcia są żywym dowodem talentu i determinacji. Jest jednym z niewielu Polaków, którzy z zapisali się na kartach historii sportu, jak np. Jadwiga Jędrzejowska, zdobywając tytuły wielkoszlemowe i przyczyniając się do rozwoju dyscypliny w kraju.

Działalność po zakończeniu kariery

Wojciech Fibak, jako jeden z czołowych polskich tenisistów, osiągnął niespotykaną w swojej karierze przychód zawodowy, który wyniósł 2 725 403 dol. Od 1979 roku stopniowo ograniczał swoje występy w Pucharze Davisa, co było wynikiem intensywnego harmonogramu turniejowego. Po pięcioletniej nieobecności w reprezentacji zagrał ponownie w 1984 roku, kiedy to zmierzył się z drużynami Grecji oraz Izraela. W 1990 roku podjął się roli kapitana zespołu w Pucharze Davisa, biorąc udział w meczach deblowych – na przykład w starciach z Norwegią w 1990 roku oraz Węgrami w 1992 roku.

W tym samym roku doprowadził swoją drużynę do awansu do grupy I Pucharu Davisa, co odpowiadało drugiemu poziomowi rozgrywek, poniżej Grupy Światowej. Niestety, po porażce z Węgrami w 1992 roku zdecydował się zrezygnować z pełnienia obowiązków kapitana. Po zmianie kierownictwa w zespole polskim, które przejął Adam Królak, drużyna przegrała również z Norwegią w 1992 roku, co skutkowało spadkiem do grupy II Pucharu Davisa.

W latach 90. Fibak pełnił także zaszczytną funkcję prezesa Polskiego Związku Tenisowego, co miało ogromne znaczenie dla popularyzacji tenisa w Polsce. Zasługą Fibaka jest to, że potrafił przywrócić tę dyscyplinę sportu do świadomości społecznej, która miała miejsce w okresie powojennym. Dzięki swoim osiągnięciom, wielokrotnie zajmował miejsca w czołowej dziesiątce Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” (w 1976 roku zajął 3. miejsce, ustępując jedynie mistrzom olimpijskim, Irenie Szewińskiej i Jackowi Wszołowi).

Fibak wyróżniał się nie tylko talentem i umiejętnościami, ale także stylem gry. Jako praworęczny gracz, jego technika obejmowała różnorodne uderzenia, a jego umiejętności poruszania się po korcie stawiały go w czołówce tenisowych zawodników. Już w 1975 roku, został zaproszony przez sławnego Connorsa na telewizyjny mecz pokazowy, co z pewnością świadczyło o jego reputacji i popularności w świecie tenisa.

Po zakończeniu zawodowej kariery osiedlił się w Monte Carlo, gdzie od kwietnia 1989 roku pełnił rolę konsula honorowego RP w Monako. Oprócz tego startował w Polsce w światowych igrzyskach Polonii. Jako doświadczony przedsiębiorca, Fibak wykorzystał swoje osiągnięcia na kortach do rozwoju różnorodnych działalności biznesowych, zakładając Fibak Investment Group. W jego portfolio znajdują się między innymi przedstawicielstwo koncernu Volvo w Polsce oraz wydawnictwa, takie jak „Dziennik Śląski”, „Sport”, „Gazeta Poznańska” oraz „Express Wieczorny”.

Jednym z jego hobby jest kolekcjonowanie dzieł sztuki, co przyczyniło się do nawiązania przez niego znajomości z takimi sportowcami jak John McEnroe czy Steffi Graf. Szczególne zainteresowanie wzbudza malarstwo polskiego początku XX wieku, co zaowocowało stworzeniem galerii poświęconej tym czasom w Warszawie. Fibak jest także ojcem dwóch dorosłych córek z pierwszego małżeństwa. Po rozwodzie z pierwszą żoną, w 2000 roku poślubił Olgę Sieniawską, znacznie młodszą od niego, z której ma jedną córkę. Niestety, drugie małżeństwo zakończyło się rozwodem w 2014 roku.

W 2010 roku dołączył do komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego podczas przyspieszonych wyborów prezydenckich.

Publikacje

W 1978 roku Fibak, w towarzystwie dziennikarza Stanisława Garczarczyka, wydał książkę pt. Grajmy w tenisa. W 1990 roku Daniel Passent zaprezentował biografię Fibaka, pt. To jest moja gra, opublikowaną przez „Krajową Agencję Wydawniczą”. W 2004 roku „Axel Springer Polska” opublikowało kolejną książkę, autorstwa Fibaka oraz Ewy Wąsikowskiej-Tomczyńskiej, zatytułowaną Moja prawdziwa historia, która była współwydawana ze wspomnieniami Jadwigi Kaczyńskiej. W tym samym roku, fragment poświęcony Fibakowi zawierał również Cezary Gurjew w swojej książce Gwiazdy na antenie. Fibak jest także autorem wielu artykułów w prasie sportowej, w których komentuje bieżące wydarzenia tenisowe.

Osiągnięcia

Gra pojedyncza

Wojciech Fibak osiągnął znaczące sukcesy w singlu, zdobywając wiele tytułów w latach 70. i 80. XX wieku. W jego dorobku turniejowym znajdują się między innymi:

• 1976 – Bournemouth, Sztokholm (WCT), Wiedeń,
• 1977 – Düsseldorf, Monterrey (WCT),
• 1978 – Kolonia,
• 1979 – Denver, Stuttgart (hala),
• 1980 – Dayton, Nowy Orlean, São Paulo,
• 1981 – Gstaad,
• 1982 – Amsterdam (WCT), Chicago (WCT), Paryż (hala).

Wielokrotnie znajdował się również w finałach, co potwierdza jego umiejętności i determinację:

• 1975 – Shreveport,
• 1976 – Indianapolis, Louisville, Masters, Monte Carlo (WCT), Canadian Open,
• 1977 – Buenos Aires, Kolonia, Meksyk (WCT), Wiedeń,
• 1978 – Hamburg,
• 1979 – Kolonia, Monachium, Wiedeń,
• 1980 – Stuttgart (korty ziemne),
• 1981 – Filadelfia,
• 1982 – Dortmund (WCT), Neapol (Finały WCT),
• 1983 – Bazylea.

Gra podwójna

Jako zawodnik podwójny, Fibak również odniósł spektakularne sukcesy, zdobywając szereg tytułów. Można je wymienić w następujący sposób:

• 1975 – Monachium, Londyn, Paryż (hala), Hilversum, Louisville,
• 1976 – Düsseldorf, Monte Carlo (WCT), World Doubles WCT, Bournemouth, Barcelona, Madryt, Teheran,
• 1977 – Monterrey (WCT), South Orange, Barcelona, Birmingham (WCT), Meksyk (WCT), Richmond (WCT), Rotterdam, Sztokholm, Toronto (hala, WCT), Buenos Aires,
• 1978 – Madryt, Bazylea, Hamburg, Houston (WCT), Canadian Open, Sztokholm, Woodlands Doubles, World Doubles WCT, Louisville, Australian Open,
• 1979 – Memphis, Monachium, Filadelfia, Stuttgart (hala),
• 1980 – Dayton, Birmingham, Stuttgart (hala),
• 1982 – Strasburg (WCT), Zell Am See (WCT),
• 1983 – Kitzbühel,
• 1984 – Monachium, Rotterdam, Kolonia, Wiedeń,
• 1985 – Gstaad,
• 1986 – Wiedeń, Metz, Toronto (hala),
• 1987 – Hilversum, Tuluza.

Warto zaznaczyć, że Fibak dotarł również do finałów w wielu prestiżowych turniejach:

• 1975 – Hamburg, Barcelona, Indianapolis,
• 1976 – Wembley, Båstad, Atlanta (WCT), Barcelona (WCT), Nicea, Hilversum,
• 1977 – French Open, Wiedeń, Monte Carlo (WCT), Filadelfia (WCT),
• 1978 – St. Louis (WCT), Mediolan (WCT),
• 1979 – Los Angeles, San Francisco, Denver, Sztokholm, Stuttgart (korty ziemne),
• 1980 – Denver, Cincinnati, Las Vegas, Masters Doubles WCT,
• 1982 – Rzym, Zurych (WCT),
• 1983 – Gstaad,
• 1984 – Kitzbühel, Los Angeles,
• 1985 – Bruksela, Filadelfia,
• 1986 – Rotterdam.

---

Oceń: Wojciech Fibak

---