Zbigniew Prusinkiewicz

W 1969 roku Prusinkiewicz został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a osiem lat później osiągnął tytuł profesora zwyczajnego. W pierwszych latach swojej kariery, od 1950 do 1952 roku, był asystentem na Uniwersytecie Poznańskim. Później pracował jako starszy asystent i adiunkt w poznańskiej Wyższej Szkole Rolniczej do 1963 roku.

Od 1963 roku związał się z Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie zaczął jako docent, a następnie od 1969 roku pełnił funkcję profesora. W ramach swojej kariery naukowej kierował Zakładem Gleboznawstwa na UMK oraz był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego, zajmując także stanowisko wiceprezesa. Dodatkowo wchodził w skład Komitetu Badań Czwartorzędu PAN oraz Komitetu Nauk Leśnych PAN.

Prusinkiewicz poświęcił swoją karierę badaniom nad funkcjonowaniem gleb w ekosystemach leśnych, a także analizą przemian oraz właściwościami fizykochemicznymi glebowej materii organicznej. W swoich badaniach koncentrował się na ochronie gleb leśnych oraz systematyce. Można śmiało powiedzieć, że jego wkład w naukę jest ogromny, co potwierdza liczba opublikowanych przez niego prac naukowych – około 200, zarówno w czasopismach krajowych, jak i międzynarodowych.

Wśród jego najważniejszych publikacji znajdują się:

• Studia gleboznawcze w Białowieskim Parku Narodowym (1964),
• Teoretyczne i dyskusyjne problemy naukowej systematyki gleb (1985),
• Ekologiczne podstawy siedliskoznawstwa leśnego (1975),
• Geografia gleb (1980),
• Multilingual Dictionary of Forest Humus Terms (1988).

W swojej karierze naukowej otrzymał liczne nagrody, w tym nagrody resortowe, nagrodę Polskiej Akademii Nauk oraz Nagrodę im. Oczapowskiego. Dodatkowo został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, co jest świadectwem jego zaangażowania i znaczenia w dziedzinie gleboznawstwa.