Hotel Rzymski w Poznaniu

---

Historia

Hotel Rzymski, niezwykle znaczący obiekt w Poznaniu, został zrealizowany w latach 1837–1840 z inicjatywy niemieckiego przemysłowca Augusta Krausego. Jego pierwotna nazwa to Hotel de Rome. W swoim początkowym kształcie hotel dysponował ponad 50 apartamentami oraz trzema dużymi salami. Struktura budynku składała się z dwóch piętrowych skrzydeł, z charakterystyczną czteropiętrową wieżą na rogu. Zwieńczony został spłaszczonym dachem, co w połączeniu z minimalistyczną dekoracją podkreślało jego surowy, klasycystyczny styl. Główne wejście ulokowane było w wieży, co dodawało obiektowi wizualnego efektu.

Około roku 1866 hotel przeszedł znaczącą rozbudowę. Podniesiono skrzydła oraz wieżę o dodatkową kondygnację. Od strony placu Wilhelmowskiego, znanego obecnie jako pl. Wolności, w budynku wykuto arkadowe okna. Na parterze znalazły się lokale handlowe, a restauracja została powiększona i nakryta stropem podpieranym żeliwnymi kolumnami. Przypuszcza się, że nad przebudową czuwał architekt Gustaw Schulz, który był jednym z bardziej rozpoznawalnych przedstawicieli architektury hotelowej w Poznaniu.

Następna przebudowa miała miejsce w latach 1897–1898, podczas której hotel został podniesiony do czterech pięter, a jego elewacje ulegały gruntownym zmianom. W wieży dodano mniejszą, wieloboczną wieżyczkę, a cała struktura została przykryta nowym, wysokim dachem mansardowym. Zmienione fasady utraciły wcześniejszy surowy charakter, zyskały na estetyce dzięki bogatej dekoracji tynku. Nowe elementy budynku, takie jak wydatny gzyms oraz herb nad wejściem, były podtrzymywane przez dwie figury, co dodawało elegancji. Nowoczesna klatka schodowa z ażurową balustradą opierała się na marmurowych kolumnach, prowadząc do oszklonego ogrodu zimowego, który wygospodarowano w miejscu dzisiejszego podwórza. W ogrodzie stworzono przyjemne miejsce do relaksu, z białymi, wiklinowymi meblami.

Obecnie restauracja znajduje się w tym samym miejscu co dawniej, ale jej powierzchnia znacznie się powiększyła. Każdy stół był ozdobiony lampą, a obok znajdowały się specjalne pojemniki do chłodzenia win. W piwnicach, w miejscach mniej reprezentacyjnych, goście mogli skorzystać z oferty piwnej, w otoczeniu ścian zdobionych małymi roślinnymi fryzami. Górna sala bankietowa cechowała się niebywałym, pałacowym charakterem; wielkość i ornamentyka sufitów przyciągały wzrok, a długie żyrandole wprowadzały niezwykły klimat. Tak zaaranżowany hotel funkcjonował aż do wybuchu II wojny światowej.

Po zakończeniu I wojny światowej w 1919 roku budynek trafił w ręce Drukarni i Księgarni Świętego Wojciecha, która uczyniła z niego swoją główną siedzibę. W budynku mieściła się także księgarnia, kawiarnia „Warszawianka” oraz redakcje czasopism, takich jak Tęcza, Kultura oraz Życie Gospodarcze. Wkrótce do obiektu dołączył również Związek Fabrykantów i Wyższy Urząd Ubezpieczeń Społecznych, a nawet pensjonat prowadzony przez Paulinę Lipkowską.

W latach 40. XX wieku hotel znów trafił w niemieckie ręce, gdzie przekształcono go w Hotel Ostland. W czasie II wojny światowej kontynuował działanie, aż do momentu bombardowania. Po wojnie, po odbudowie, hotel zyskał nową, prostą formę i przeszedł na administrację państwową, przyjmując nazwę Hotel Poznański. W 1991 roku obiekt został przejęty przez spółkę pracowniczą, która zadbała o jego odświeżenie i przywrócenie dawnej nazwy. Wówczas do życia powróciła znana restauracja Bistro Rzymianka, a w 2000 roku otwarto nową restaurację de Rome.

Dostojnym właścicielem budowli została poznańska kuria arcybiskupia, natomiast w 2020 roku, z powodu pandemii nakazanej izolacji, hotel został zamknięty. Mają się odbyć plany rozbudowy oraz przywrócenia historycznej nazwy Hotel de Rome.

---

Oceń: Hotel Rzymski w Poznaniu

---