Szkoła Muzyczna przy ul. Solnej w Poznaniu

W skład tej instytucji wchodzą:

• Poznańska Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I stopnia im. Henryka Wieniawskiego,
• Poznańska Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna II stopnia im. Mieczysława Karłowicza, której historia sięga roku 1950.

Architekci Witold Milewski - Witolda Milewskiego oraz Zygmunt Skupniewicz - Zygmunta Skupniewicza zrealizowali projekt budynku w stylu modernistycznym, który zbudowano w latach 1965–1975. Obiekt zaprojektowano z myślą o 650 uczniach i składa się z trzech głównych obiektów:

• internatu (zbudowanego jako pierwszy),
• obiektu dydaktycznego znajdującego się od strony ulicy Hejmowskiego (tragającego elementy ogólnokształcącego),
• budynku muzycznego, wyposażonego w salę koncertową na 414 miejsc i salę kameralną na 150 miejsc oraz ok. 70 pokoi i sal do nauki przedmiotów muzycznych.

Ważnym elementem projektu są wewnętrzne dziedzińce, które łączą dwa ostatnie budynki. Sale koncertowe zostały zaprojektowane we współpracy z akustykiem Witoldem Straszewiczem (1919–1998). Z myślą o estetyce zewnętrznej, elewacje miały być pokryte klinkierem, a na wysuniętej ścianie budynku muzycznego planowano umieścić witromozaikę, czyli mozaikę z drobnych płytek szklanych, przedstawiającą słońce w kolorach tęczy.

Kurtynę w auli budynku muzycznego zaprojektował prof. Zbigniew Bednarowicz, będący uczniem prof. Stanisława Szczepańskiego. Niestety, planowane mozaiki oraz wykładziny klinkierowe nie zostały zrealizowane i brak było także małej architektury na terenie szkoły.

W bezpośrednim sąsiedztwie szkoły znajdują się istotne punkty lokalne, takie jak Areszt Śledczy, Pomnik Adwokatów Czerwca ’56 oraz gmach prokuratur, a także dawny hotel Polonez.