Franciszek Krzysztofiak

W młodości, ze względów finansowych, ukończył jedynie pięć klas szkoły podstawowej, po czym rozpoczął pracę jako robotnik budowlany. W 1915 roku zdecydował się na emigrację zarobkową do Westfalii, gdzie zdobył doświadczenie w przemyśle metalowym. Jego losy zmieniły się drastycznie w 1916 roku, kiedy to został wcielony do niemieckiej armii i wysłany na front zachodni. Dwa lata później, w 1918 roku, postanowił zdezerterować.

Po wojnie, w 1919 roku, wstąpił do Armii Polskiej we Francji i z nią wrócił do kraju, gdzie brał czynny udział w powstaniu wielkopolskim, a następnie również w wojnie z Rosją Sowiecką w 1920 roku. Po pewnym czasie został wzięty do niewoli przez Sowietów, jednak w 1921 roku odzyskał wolność. W 1922 roku ponownie emigrował, tym razem do Francji, gdzie kontynuował pracę jako robotnik metalowy.

W 1926 roku wstąpił do Polskich Grup Językowych FPK, a już rok później powrócił do Poznania, gdzie dołączył do Komunistycznej Partii Polski (KPP) i równocześnie działał w lewicy PPS. Jego działalność nie uszła uwadze władz, co zaowocowało 21 października 1931 roku wyrokiem 8 miesięcy więzienia za działalność komunistyczną.

Od 1932 roku był technikiem okręgowym KPP w regionie Poznań-Pomorze, odpowiedzialnym za kierowanie pracą Komitetów Dzielnicowych w Gnieźnie oraz Wrześni. Jego kolejne aresztowanie nastąpiło 31 maja 1934 roku, kiedy to pod fałszywym nazwiskiem Józef Jóźwiński został skazany na 3 lata więzienia we Wronkach. Po zwolnieniu kontynuował działalność w Komitecie Okręgowym KPP. W 1937 roku po raz kolejny trafił do więzienia, gdzie spędził 15 miesięcy w obozie w Berezie Kartuskiej, pełniąc funkcję sekretarza komórki partyjnej.

W czasie okupacji został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie pracował w cegielni. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, powrócił do Polski i wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). W latach 1946 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Miejskiego PPR w Pile oraz pracował jako starszy inspektor w Komisji Specjalnej do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym.

W 1951 roku został rewidentem w Zakładach Mięsnych w Poznaniu, a od 1957 roku przeszedł na rentę dla zasłużonych. Był również członkiem Komisji Komitetu Wojewódzkiego PZPR ds. Działaczy Ruchu Robotniczego i aktywnie uczestniczył w III Zjeździe PZPR w 1959 roku.

W ciągu swojego życia został odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy, co świadczy o jego zaangażowaniu w działalność na rzecz kraju.