Ludwik Jażdżewski

---

Życiorys

Urodziny Ludwika Jażdżewskiego miały miejsce w rodzinie, gdzie jego ojcem był Piotr Jażdżewski, a matką Antonina z domu Stolińska. Wczesne lata spędził w Poznaniu, gdzie uczęszczał do Gimnazjum Marii Magdaleny. Po ukończeniu edukacji średniej zdecydował się na dalsze kształcenie i wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu, a następnie kontynuował naukę w seminarium gnieźnieńskim.

Rozpoczął studia doktoranckie na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, które zakończył z sukcesem, uzyskując doktorat w 1861 roku. Tego samego roku, 25 maja, otrzymał święcenia kapłańskie. Po zakończeniu studiów odbył podróż po różnych krajach Europy, co zaowocowało bogatym doświadczeniem.

Po powrocie do kraju pracował jako katecheta w Poznaniu, Poniecu oraz Krotoszynie. Później pełnił rolę kaznodziei w warszawskiej Katedrze św. Jana, gdzie wykładał przedmiot zwany egzegezą w warszawskim seminarium duchownym. Po wydarzeniach powstania styczniowego stracił powierzone mu stanowiska i przez dwa lata pracował jako misjonarz apostolski w Anglii, gdzie troszczył się o polską emigrację.

Po pewnym czasie wyjechał do Rzymu, a kiedy wrócił do zaboru pruskiego w 1865 roku, arcybiskup Ledóchowski powierzył mu probostwo w Zdunach. Od 1890 roku sprawował urząd proboszcza w Środzie Wielkopolskiej, gdzie kontynuował swoją misję duszpasterską.

Ludwik Jażdżewski był również wydawcą, w 1861 roku opublikował w Ratyzbonie dzieło pod tytułem Zeno, Veronensis episcopus, a także teksty swoich kazań. Był aktywnym członkiem Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu, co podkreślało jego zaangażowanie w życie kulturalne i literackie. Ponadto, od roku 1874 aż do końca swojego życia, zasiadał w pruskiej Izbie Deputowanych, a w latach 1890–1898 należał do frakcji polskiej w Reichstagu.

Na koniec, jego życie i działalność znalazły zakończenie w Środzie Wielkopolskiej, gdzie został pochowany, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii regionu i duchowości polskiej.

---

Oceń: Ludwik Jażdżewski

---