Michał Boni

---

Życiorys

Wykształcenie

Michał Boni, absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Prusa w Warszawie, złożył maturę w 1973 roku. W szkole tej uczęszczał do jednej klasy z Piotrem Glińskim. Po zakończeniu edukacji średniej, kontynuował naukę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1977 roku uzyskał dyplom magistra na Wydziale Polonistyki, specjalizując się w kulturoznawstwie. W 1986 roku obronił pracę doktorską na temat stereotypu robotnika w kulturze polskiej, którą napisał pod okiem Stanisława Siekierskiego.

Działalność w okresie PRL

Do roku 1990 Boni pracował jako nauczyciel akademicki na swoim macierzystym wydziale. W 1980 roku przystąpił do „Solidarności”, a po ogłoszeniu stanu wojennego zaangażował się w działalność podziemnych struktur tego związku. W trakcie stanu wojennego został członkiem Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego Wola, który zrzeszał blisko stu związkowych komisji, będąc jedną z najważniejszych organizacji opozycyjnych. Pełnił funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Wola” od marca 1983 do września 1989 roku, współpracując z takimi osobami jak Andrzej Urbański i Maciej Zalewski, którzy również zostali posłami na Sejm I kadencji. Drugą połowę lat 80. poświęcił ciężkiej pracy w Duszpasterstwie Ludzi Pracy Wola oraz redagowaniu publikacji podziemnych, takich jak „Praca”. W 1989 roku Michał Boni wszedł w skład Tymczasowego Zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „S”, a później został członkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Wkrótce potem, w 1990 roku, objął przewodnictwo Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.

Współpraca z SB

W 1992 roku Boni znalazł się na liście tajnych współpracowników Służby Bezpieczeństwa, znanej jako lista Macierewicza. Zaprzeczył jednak jakiejkolwiek współpracy, a w jego obronie stanęli znani działacze, tacy jak Zbigniew Bujak, Zbigniew Janas oraz Henryk Wujec. W 2007 roku publicznie oświadczył, że w 1985 roku pod presją funkcjonariuszy SB zmuszono go do podpisania deklaracji współpracy, po uprzedniej rewizji w jego domu, wiążącej się z groźbami ujawnienia jego zdrady małżeńskiej oraz zatrzymania jego trzyletniego dziecka. W oświadczeniu lustracyjnym z 3 stycznia 2008 roku przyznał, iż był współpracownikiem organów bezpieczeństwa w rozumieniu obowiązującej ustawy. Z archiwalnych dokumentów znajdujących się w IPN wynika, że w 1988 roku został zarejestrowany jako kandydat na tajnego współpracownika.

Działalność w okresie III RP

W 1990 roku Michał Boni objął stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Dwa lata później pełnił funkcję ministra pracy i polityki społecznej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W 1991 roku, ubiegając się o mandat parlamentarny, zdobył go z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego, a w Sejmie I kadencji zaangażował się w prace Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Polityki Społecznej. W rządzie Hanny Suchockiej ponownie pełnił funkcję wiceministra pracy i polityki społecznej w latach 1992-1993.

Po zakończeniu pracy w Sejmie w 1993 roku Michał Boni rozpoczął współpracę jako ekspert z różnymi fundacjami, w tym z Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (CASE), Centrum Stosunków Międzynarodowych, Polsko-Amerykańską Fundacją Wolności oraz Instytutem Nauki o Człowieku w Wiedniu. Był także przedstawicielem pracodawców w Fundacji na rzecz Poprawy Jakości Życia w Dublinie oraz doradcą Konfederacji Lewiatan. Jego działalność obejmowała również członkostwo w Komitecie Naukowym Wsparcia Wspólnoty ds. Oceny NPR i Programów Operacyjnych oraz współpracę przy przygotowywaniu Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007–2013. Do 1994 roku pełnił rolę doradcy w funduszu Enterprise Investors, który inwestował w projekty typu private equity.

Michał Boni był także związany z Unią Wolności, obejmując kierownictwo w województwie mazowieckim tej partii. W latach 1997–2001 pracował jako szef gabinetu politycznego ministra Longina Komołowskiego w rządzie Jerzego Buzka, a następnie w 2007 roku współtworzył program wyborczy Platformy Obywatelskiej. Od 9 stycznia 2008 do 15 stycznia 2009 roku pełnił obowiązki sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, a nieco później stał na czele Zespołu Doradców Strategicznych premiera Donalda Tuska. 15 stycznia 2009 roku powołano go na ministra-członka Rady Ministrów oraz przewodniczącego Komitetu Stałego Rady Ministrów. Po katastrofie smoleńskiej, 11 kwietnia 2010 roku, został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań w tej sprawie, a 18 listopada 2011 roku prezydent Bronisław Komorowski powołał go na ministra administracji i cyfryzacji w drugim rządzie Donalda Tuska.

W 2013 roku, jako minister administracji i cyfryzacji, przewodniczył Radzie ds. Przeciwdziałania Dyskryminacji Rasowej, Ksenofobii i Nietolerancji, jednak na wniosek premiera został odwołany 27 listopada tegoż roku. W 2014 roku zdobył mandat europosła VIII kadencji, kandydował z listy Platformy Obywatelskiej, a po wyborach zasiadł w radzie Instytutu Obywatelskiego. W 2019 roku w wyborach do Parlamentu Europejskiego ubiegał się o mandat z listy komitetu Koalicja Europejska, jednak nie uzyskał go. Jako członek władz SME Europe oraz współpracownik naukowy Wilfried Martens Centre for European Studies, Michał Boni pełnił również funkcję nauczyciela akademickiego na Uniwersytecie SWPS, zasiadał w radzie konsultacyjnej Ogólnopolskiego Strajku Kobiet oraz w radzie Fundacji Otwarty Dialog. Jako publicysta, jego teksty pojawiły się w publikacjach takich jak „Rzeczpospolita”.

Publikacje

Oto przegląd publikacji Michała Boniego, które w znaczący sposób przyczyniły się do debaty na tematy związane z młodzieżą oraz gospodarką Polski.

• Młodzi 2011 (współautor: Krystyna Szafraniec), wydane przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów, Warszawa 2011, ISBN 978-83-933627-0-7,
• Konkurencyjna Polska: jak awansować w światowej lidze gospodarczej? Rekomendacje (współautorzy: Tomasz Geodecki, Jerzy Hausner, Aleksandra Majchrowska, Krzysztof Marczewski, Marcin Piątkowski, Małgorzata Starczewska-Krzysztoszek, Grzegorz Tchorek, Jacek Tomkiewicz, Marzenna Anna Weresa), wydane przez Fundację Gospodarki i Administracji Publicznej, Kraków 2014, ISBN 978-83-89410-52-8,
• Raport Polska 2030, wydany przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów, Warszawa 2014,
• Młodzi 2018 (współautor: Krystyna Szafraniec), A propos i Parlament Europejski, Warszawa 2019, ISBN 978-83-942781-3-7.

Odznaczenia i wyróżnienia

Michał Boni otrzymał liczne odznaczenia i wyróżnienia w uznaniu za swoje zasługi i osiągnięcia. Oto najważniejsze z nich:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, 2014,
• Order „Za zasługi” III stopnia, Ukraina, 2015,
• Nagroda im. Władysława Grabskiego przyznana przez Konfederację Lewiatan,
• Nagroda Radia Tok FM.

Życie prywatne

Michał Boni jest synem Władysława i Anny. Jego życie osobiste było bogate i różnorodne, gdyż był trzykrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Anna Nasiłowska, wybitna pisarka oraz krytyk literacki, która zyskała miano profesora nauk humanistycznych.

W połowie lat 80. nawiązał drugi związek z Barbarą Engelking, osobą, która w późniejszych latach objęła stanowisko dyrektora Centrum Badań nad Zagładą Żydów w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk.

W 2012 roku Michał Boni zdecydował się na trzeci związek małżeński, wybierając na partnerkę Hannę Jahns, która jest urzędniczką Komisji Europejskiej. Wyraźnie można zauważyć, że jego życie osobiste było zróżnicowane, zarówno pod kątem wieloletnich związków, jak i różnorodnych zawodów jego żon.

---

Oceń: Michał Boni

---