Roman Lasocki (ziemianin)

Lasocki ukończył Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, co dało mu solidne podstawy do prowadzenia działalności gospodarczej w rolnictwie. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego, co świadczy o jego patriotyzmie i zaangażowaniu w obronę kraju. W okresie międzywojennym skutecznie zarządzał uprzemysłowionym majątkiem ziemskim w Dzierzbi, położonym w województwie białostockim.

Jego aktywność nie ograniczała się jedynie do gospodarstwa; angażował się również w życie społeczne ziemian. Od 1921 roku pełnił funkcję prezesa Związku Ziemian w Łomżyńskiem oraz sekretarza generalnego Rady Naczelnej Organizacji Ziemiańskich w Warszawie. Niestety, w 1939 roku musiał opuścić swój majątek w Dzierzbi z powodu zajęcia tych terenów przez ZSRR. Po przeniesieniu się do Warszawy, gdzie zamieszkał na stałe, objął dyrektorską rolę w Towarzystwie Kredytowym Ziemskim.

W 1940 roku, Lasocki objął kierownictwo konspiracyjne organizacji "Uprawa", stworzonym przez Karola Hilarego Tarnowskiego oraz Leona Krzeczunowicza. Jako lider, do wybuchu powstania warszawskiego, był odpowiedzialny za wiele kluczowych zadań, w tym budowanie logistycznego wsparcia dla Armii Krajowej oraz pomoc osobom dotkniętym wojną.

W trakcie powstania warszawskiego zaciągnął się jako sanitariusz do oddziału "Bakcyl", utworzonego przez Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. Po upadku powstania opuścił Warszawę wraz z cywilną ludnością, co świadczy o jego oddaniu i empatii w tych dramatycznych czasach. Po wojnie, pracował w Państwowym Przedsiębiorstwie Robót Komunalnych, a w obawie przed aresztowaniem przez Urząd Bezpieczeństwa, zniszczył archiwum organizacji "Uprawa". Lasocki nie ujawniał zaangażowania w akcje konspiracyjne przed władzami komunistycznymi, mimo że jego majątek został zrabowany przez Sowieci, a dwór i inne budynki gospodarcze spalone.

Jego trudna historia oraz działalność są przykładem skomplikowanych losów polskiego ziemiaństwa w czasach niepodległościowych i wojennych, stanowiąc wymowny symbol poświęcenia i waleczności.