Romuald Gomerski

Po zakończeniu drugiej wojny światowej, Gomerski z rodziną osiedlił się w Bardzie, znajdującym się na Dolnym Śląsku. Tam, w Kłodzku, trafia do liceum, a jako piętnastolatek zaczyna pisać dla „Dziennika Zachodniego”. Jego pasja do pisania oraz zainteresowanie historią skłoniły go do podjęcia studiów w tym kierunku.

W sierpniu 1953 roku rozpoczął pracę jako reporter „Gazety Robotniczej” w oddziale jeleniogórskim. Z czasem, Gomerski piastował stanowiska kierowników oddziałów tej gazety w takich miastach jak Jelenia Góra, Bolesławiec, Legnica oraz Dzierżoniów. W latach 1965-1966 pracował jako publicysta w „Głosie Szczecińskim”, a następnie, w latach 1967-1971, działał jako instruktor propagandy w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Szczecinie.

Po powrocie do dziennikarstwa, Gomerski przez krótki czas był zastępcą redaktora naczelnego „Kuriera Szczecińskiego”. W roku 1973 przeniósł się do Wrocławia, gdzie na tym samym stanowisku rozpoczął pracę w „Słowie Polskim”. Prawdziwą zwrot w jego karierze nastąpił w 1981 roku, kiedy to objął stanowisko redaktora naczelnego, które pełnił aż do likwidacji RSW Prasa w 1990 roku. Po tym okresie Gomerski kontynuował pisanie, publikując artykuły w różnych tytułach prasowych, takich jak dziennik „Trybuna” oraz tygodnik „Poznaniak”, koncentrując się na problematyce społecznej i ekonomicznej.

W latach 1996-2000 pełnił również ważną rolę jako przewodniczący Terenowego Sądu Dziennikarskiego Syndykatu Dziennikarzy Polskich we Wrocławiu. Jego osiągnięcia w dziedzinie dziennikarstwa zostały uhonorowane odznaczeniem – Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.