Domy robotnicze przy ul. św. Wawrzyńca w Poznaniu

Na początku XX wieku, po przyłączeniu Jeżyc do Poznania, dzielnica ta doświadczała niezwykłego rozwoju budowlanego. Wprowadzano liczne inwestycje, w tym powstawanie kamienic oraz luksusowych rezydencji, takich jak zespół rezydencjonalny na Jeżycach. Jednakże władze miejskie oraz inwestorzy nie zwracali uwagi na północne obszary, gdzie dominowały fabryki, bocznice kolejowe oraz zabudowania wiejskie. To właśnie teren ten, charakteryzujący się niskimi cenami gruntów, przyciągnął uwagę miejskich decydentów, którzy postanowili ogłosić konkurs na budynki socjalne przeznaczone dla ubogich robotników.

Konkurs ten został rozstrzygnięty na rzecz firmy Locke, Schilling & Schulz, która wzniosła te domy w 1912 roku. Budowle te składają się z trzech kondygnacji, a każde z mieszkań było wyposażone w działkę ziemi uprawnej, co było rzadkością w późniejszych projektach tego rodzaju. Oprócz tego, każda rodzina miała dostęp do balkonu od podwórza oraz jednego lub dwóch pokoi z kuchnią. Między budynkami urządzono również wspólny teren rekreacyjny, który obejmował altanę oraz plac zabaw dla dzieci.

Warto zaznaczyć, że te unikalne budynki przetrwały próbę czasu i istnieją do dziś, będąc świadectwem przemian społecznych i architektonicznych z początku XX wieku.