Domy urzędnicze na Łazarzu w Poznaniu

W okresie międzywojennym, magistrat Poznania w znacznym stopniu starał się zaspokoić rosnące potrzeby mieszkaniowe różnych grup społecznych, tworząc program taniego budownictwa komunalnego. Aż do marca 1929 roku, 50% mieszkań zostało przeznaczone dla robotników oraz drobnych rzemieślników, a dla niższych i średnich urzędników oraz pracowników państwowych przeznaczone było 17% mieszkań komunalnych.

Zespół domów łazarskich składa się z dwóch eleganckich budynków czynszowych, w których znajduje się aż 150 mieszkań, rozlokowanych w przestrzeniach wokół zielonego dziedzińca. Przez środek tego miejsca poprowadzono brukowaną uliczkę, która miała służyć jako wewnętrzna droga osiedla. Przewidywano także budowę dwóch mniejszych obiektów, ale ostatecznie plany te nie zostały zrealizowane.

Budowy rozpoczęto w 1928 roku, a całkowite zakończenie inwestycji miało miejsce w 1930 roku. Obiekty te wyróżniają się stosunkowo wysokim standardem, a ich projektantem był Jerzy Tuszowski. Dzieło to stanowi przejściowy etap w karierze architekta, który ewoluował od klasycznej architektury ku modernizmowi. Elewacje budynków ornamentowane są klasycznymi pilastrami i dominują tam klasyczne podziały pionowe, jednak główna elewacja jest już w stylu modernistycznym, charakteryzującym się poziomymi liniami.

Domy zajmują kwartał ulic Głogowska, Stablewskiego, Kasprzaka oraz Potworowskiego. Dojazd do tej lokalizacji możliwy jest tramwajem kierującym się w stronę pętli Górczyn, gdzie znajduje się przystanek Głogowska/Hetmańska.