Obszar obrazów efemerycznych

Jak zauważył Janusz Bałdyga, mimo imponującej skali rzeźby, nie pełni ona funkcji pomnikowej. Jej istota polega raczej na transformacji przestrzeni miejskiej, ukazywaniu dynamiki oraz ulotności obrazów oraz ich znaczeń. Przechodzenie obok tej instalacji staje się aktywnym uczestnictwem w dyskusji na temat funkcji rzeźby w miejskim krajobrazie. Dzięki niej odwiedzający opuszczają bezpieczny azyl parków, wkraczając w dialog z przestrzenią, która ich otacza.

Instalacja składa się z siedmiu obiektów, które przypominają lustra i szyby, umieszczonych w masywnych metalowych dwuteownikach. Szklane elementy różnią się stopniem przejrzystości, kolorem, odblaskowością oraz kątem nachylenia w stosunku do podłoża. Taki układ powoduje, że przechodnie doświadczają kalejdoskopu zróżnicowanych obrazów, w sytuacji, gdy ruch na Kaponierze należy do najbardziej intensywnych w całym mieście.

Inspiracją do powstania tego dzieła był prawdziwy entuzjazm Berdyszaka dla fotografii efemerycznej. Artysta skupia się na nietrwałych obrazach, które powstają w naturze, takich jak odbicia na lustrach wody, szybach czy kałużach. Zestawienie obiektów w rejonie Kaponiery pozwala im wchodzić w interakcję nie tylko z różnorodną architekturą okolicy, ale także z jej bogatą historią, która obejmuje m.in. Dzielnicę Cesarską, Collegium Iuridicum, Akademię Muzyczną, pomnik Ofiar Czerwca 1956, a także inne obiekty architektoniczne, takie jak Hotel Merkury oraz Międzynarodowe Targi Poznańskie (MTP).

Niezwykłość i zmienność krajobrazów, które oferuje ta instalacja, sprawiają, że każdy odbiorca może interpretować ją na swój sposób, co dodaje do całej koncepcji unikalności i efemeryczności. Instalacja staje się symbolem pulsującego miasta, które nieustannie się zmienia. Forma rzeźby, zbudowana z czarnych dwuteowników, nawiązuje do estetyki XIX-wiecznych konstrukcji przemysłowych, co dodatkowo podkreśla jej niepowtarzalny charakter.