Pałac Targowy w Poznaniu

Konstrukcja pawilonu została wzniesiona w latach 1924-1925 z okazji V Targów Poznańskich, według projektu znakomitego architekta Stefana Cybichowskiego. Było to ważne przedsięwzięcie, które miało na celu rozwój stałej infrastruktury wystawienniczej w Poznaniu. W trakcie Powszechnej Wystawy Krajowej budynek pełnił rolę Pawilonu Przemysłu Metalowego, co przyczyniło się do większego rozgłosu tej części miasta.

Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, w pawilonie urządzono składnicę mebli i sprzętów gospodarstwa domowego, które pozostały po mieszkańcach Poznania. Złożone wnioski o przydział tych dóbr można było składać w Zarządzie Miejskim, co świadczy o znaczeniu budynku w okresie odbudowy po wojennej zawierusze.

Obiekt wykonany jest z żelbetu i ma dwie kondygnacje, pierwotnie z dwiema przestronnymi salami. Pawilon zbudowano na rzucie prostokąta i przykryto dachem dwuspadowym. Charakteryzował się on klasycznymi elementami architektonicznymi – attykami, ryzalitami oraz jońskim portykiem głównej elewacji, na której umieszczono herb Poznania. Niestety, podczas II wojny światowej budynek ucierpiał na skutek zniszczeń, tracąc większość swojego dekoru, w tym attyki, co miało znaczący wpływ na jego pierwotne proporcje i estetykę.