Franciszek Flaum

---

Życiorys

Franciszek Flaum pochodził z bawarskiej rodziny, która osiedliła się w Wielkopolsce w XVIII wieku. Swoją edukację artystyczną rozpoczął pod okiem Mariana Jaroczyńskiego w Poznaniu. Następnie kontynuował naukę w renomowanych akademiach w Berlinie oraz Monachium, a także w Académie Julian w Paryżu, gdzie uczęszczał w 1893 roku.

Po zakończeniu studiów, przez wiele lat prowadził swoją pracownię rzeźbiarską w Holandii, a później osiedlił się w Berlinie, gdzie jego pracownia była już zarejestrowana w 1901 roku. W 1906 roku stał się współzałożycielem polskiego kabaretu artystycznego w Café des Westens, zlokalizowanym w Charlottenburgu pod Berlinem.

W 1913 roku artysta opuścił Niemcy, decydując się na powrót do Poznania. W krótkim czasie został wybrany prezesem miejscowego Koła Artystów Polskich, a także dołączył do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Warto zaznaczyć, że szereg jego rzeźb został przekazany w darze do Muzeum im. Mielżyńskich przez spadkobierców artysty. Później dzieła te znalazły się w Muzeum Narodowym w Poznaniu.

Twórczość

Franciszek Flaum był artystą, który tworzył głównie w brązie i marmurze. W początkowym okresie jego kariery dominował styl akademickiego realizmu, jednak w miarę upływu czasu jego sztuka ewoluowała w stronę modernizmu. Zmiany te w jego twórczości były wynikiem wpływu sztuki Augusta Rodina, co spowodowało, że dzieła Flauma zyskały nowe, bardziej impresjonistyczne i symboliczne formy.

Przyjaźń z Stanisławem Przybyszewskim miała również istotny wpływ na rozwój artystyczny Flauma. Po 1900 roku w jego pracach zaczęły się pojawiać wątki erotyczno-symboliczne, co znalazło wyraz w takich rzeźbach jak Płeć, Na skale, Pocałunek oraz Pokusa. Dzieła te stanowią przykłady łączenia tematyk erotyczno-seksualnych z secesyjną formą.

Wśród innych znanych rzeźb Franciszka Flauma można wymienić Wizję I (1905), w której artysta w ekspresyjny i metaforyczny sposób ukazuje zmagania rzeźbiarza ze skałą – symbolem twórczej walki o urzeczywistnienie wizji artystycznej. Kolejnym ważnym dziełem jest Chmura (Obłok) (około 1910), które wykazuje cechy abstrakcjonizmu. Flaum był także autorem licznych popiersi, w tym portretów Ferenca Liszta oraz Henryka Sienkiewicza.

Artysta brał udział w wielu znaczących wydarzeniach artystycznych, w tym pierwszej Wystawie Sztuki Polskiej w Krakowie w 1887 roku, gdzie zaprezentował swoje popiersie portretowe. Warto również wspomnieć o jego udziale w Große Berliner Kunstausstellung w 1902 roku. Po 1913 roku jego talent został doceniony, kiedy to zdobył I nagrodę w konkursie Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych za rzeźbę Dąbrówka.

---

Oceń: Franciszek Flaum

---