Dom Brandtów w Poznaniu

Gmach wyróżnia się wysuniętym do przodu szerokim wykuszem oraz majestatycznym mansardowym dachem, co czyni go jednym z interesujących przykładów architektury tego okresu. Uważa się, że projektantem budynku był Martin Sonnabend. W jego wnętrzach mieścił się wówczas wielki "Magazyn sprzętów kuchennych, szkła i porcelany" należący do firmy Moritz Brandt, a także sklep z konfekcją męską prowadzony przez Stefana Centowskiego.

Na dwóch dolnych kondygnacjach znajdują się przeszklone lokale, które kiedyś użytkowane były jako jednoprzestrzenne przestrzenie, co podkreśla otwartość i funkcjonalność tego miejsca. Interesującym elementem dekoracyjnym są płaskorzeźby, jakie umieszczono przy wejściu. W latach 50. XX wieku (lub, według niektórych źródeł, w latach 30.) przedstawiały one sportowców – Łuczniczkę i Dyskobola, co miało nawiązywać do sklepu z artykułami sportowymi, który tam znajdował się. W powojennej rzeczywistości, sportowcy zyskali dodatkowe spodenki, dopasowane do ówczesnych norm społecznych, a po transformacji ustrojowej te dekoracje niestety zaginęły.

Marcin Libicki zwraca uwagę na to, że architektura Domu Brandtów znacząco odbiega od sąsiednich budynków, takich jak Bank Włościański czy dom handlowy Haasego. Krytycznie ocenia on gorzej zaaranżowaną centralną część budynku oraz kontrastujące z nią ponure nisze balkonów, co sprawia, że architektura tego budynku wydaje się być niejednoznaczna.

Współcześnie Dom Brandtów nadal pełni funkcję handlową oraz bankową, działając jako neoBANK, co świadczy o jego trwałej obecności w miejskim krajobrazie Poznania.