Dom Prowincjalny Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety w Poznaniu

---

Historia

W 1871 roku do Poznania przybyły siostry ze Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety. Matka przełożona Kazimiera Hein, w listopadzie 1883 roku, nabyła ziemię przy ul. Łąkowej, planując na niej budowę nowego domu dla sióstr. Ostatecznie, rok później, rozpoczęto prace budowlane, które zakończyły się w 1885 roku, kiedy to oficjalnie oddano gmach do użytku. Projekt budynku stworzył architekt Franz Negendank.

W 1908 roku, nowa matka przełożona, Jolanda Ostrowska, podjęła istotną decyzję o rozbudowie istniejącego obiektu o budynek szpitala. Budowę zakończono w 1909 roku, a szpital otwarto 1 października tego samego roku. Projekt szpitala opracował Kazimierz Ruciński, który dodał strzeliste szczyty i smukłą wieżyczkę nad klatką schodową. Budynki zaprojektowane w stylu łączącym elementy neogotyckie z neorenesansowymi, wyróżniały się ceramicznymi wzorami na fasadzie.

W miarę rosnącej liczby pensjonariuszy, gmach wymagał dalszej rozbudowy, co miało miejsce w latach 1910–1913. Podczas I wojny światowej Niemcy przejęli obiekt, przekształcając „Sanatorium św. Elżbiety” w szpital wojskowy pod nazwą Festungslazarett Nr. 15.

W 1930 roku, do kompleksu szpitalnego dobudowano ostatnią część – budynek usytuowany wschodniej stronie, tuż przy drodze prowadzącej do kościoła Bożego Ciała. Projekt tego budynku przygotował architekt Jerzy Tuszowski. W 1943 roku, w wyniku wojny, nazwa szpitala została zmieniona przez Niemców na Bertha Spitzer Krankenhaus.

Po wojnie, 22 stycznia 1945 roku, Niemcy opuścili obiekt, zabierając ze sobą zrabowane wyposażenie szpitalne. Już 3 lutego 1945 roku, gmach zajęło wojsko radzieckie, jednak po krótkim czasie został przejęty przez Wojsko Polskie. Wkrótce po ustąpieniu wojska radzieckiego, obiekt został upaństwowiony.

W styczniu 1946 roku szpital wznowił działalność jako placówka miejska. 10 października 1949 roku zarząd obiektu przekazano Zarządowi Miejskiemu w Poznaniu. W październiku 1950 roku, szpital został przekazany Wojewódzkiemu Urzędowi Bezpieczeństwa Publicznego. Działania te skutkowały rozdzieleniem wyposażenia szpitalnego do innych jednostek w Poznaniu. Siostry zostały przeniesione do szpitala (pierwotnie klasztoru) na ul. Samuela Engla.

Po likwidacji Urzędu Bezpieczeństwa w 1954 roku, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych stało się nowym właścicielem szpitala, co trwało przez ponad 20 lat. W styczniu 1977 roku, obiekt przeszedł w ręce poznańskiej Akademii Medycznej, która przekształciła go w klinikę onkologii. Ostatecznie, w 2012 roku, budynek został zwrócony siostrom, ale jego zły stan techniczny dyskwalifikował go jako działający szpital.

Opis

W Domu Prowincjalnym Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety w Poznaniu wdrożono liczne nowoczesne rozwiązania, które zostały zaczerpnięte z doświadczeń krajów Europy Zachodniej. Na przykład, wybrukowanie dębową kostką ulicy prowadzącej do szpitala miało na celu zapewnienie pacjentom spokoju i ciszy.

W ramach udogodnień, zainstalowano centralne ogrzewanie z własną kotłownią, co znacznie podniosło komfort pobytu. Ponadto, zamontowano oświetlenie gazowe oraz radiofonię, a także stworzono centralę telefoniczną umożliwiającą łatwiejszą komunikację w placówce.

Ważnym elementem była także odpowiednia infrastruktura działu fizykoterapii, która została dobrze wyposażona w niezbędny sprzęt. W celu wzbogacenia standardów, wprowadzono windę do transportu pacjentów, co znacznie ułatwiło przemieszczanie się w budynku.

Dodatkowymi udogodnieniami były: mechaniczna pralnia, własna piekarnia, a także przestronne sale dla chorych, mające okna wychodzące na południe. Pokrycie podłóg w tych pomieszczeniach linoleum zapewniało łatwość w utrzymaniu czystości.

Nie można również zapomnieć o wyciągach kuchennych, które umożliwiały szybkie dostarczanie posiłków do oddziałów szpitalnych, co wpływało na poprawę jakości opieki nad pacjentami.

---

Oceń: Dom Prowincjalny Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety w Poznaniu

---