Kamienica przy ul. Dąbrowskiego 35/37 w Poznaniu

Za projekt kamienicy odpowiedzialny był prawdopodobnie Czesław Kazimierz Leitgeber, który prowadził jedną z wiodących firm budowlanych w regionie. Budynek wyróżnia się szczególną dekoracją. Górne partie ścian obłożone są cegłą klinkierową, która stopniowo przerzedza się i przechodzi w intrygujący, ażurowy ornament, dynamicznie nawiązujący do organicznych form secesyjnych. Centralny wykusz wsparty na płaskorzeźbie - kobiecej głowie, stanowi bardziej współczesne interpretacje popularnych wówczas form dekoracyjnych. Obowiązujący wówczas purytanizm w architekturze odzwierciedlał dążenie do prostoty i szczerości form, które ostatecznie znalazły swoje urzeczywistnienie w modernizmie.

Według Marcina Libickiego, kamienica stoi jako czysty pomysł secesyjny i nie odnosi się do żadnych znanych historycznych stylów. Jego zdaniem, jest ona całkowicie abstrakcyjna, pozbawiona realistycznych skojarzeń, a zarazem smutna i dekadencka. Zwraca uwagę, że gdyby istniała możliwość zaprezentowania tego budynku w ramach wyimaginowanej wystawy najlepszych realizacji secesyjnych, niewątpliwie zasługiwałaby na to wyróżnienie.

W okresie międzywojennym, w omawianej kamienicy mieszkał znany lekarz oraz naukowiec, Ludwik Skubiszewski. W bliskim sąsiedztwie budynku można dostrzec m.in.: Rynek Jeżycki, kino Rialto, kamienicę pod numerem 52 oraz gmach ZUS.