Domki budnicze w Poznaniu

Te budynki różniły się znacznie od kamienic należących do zamożnych patrycjuszy, gdyż były własnością mniej zamożnych kupców. W podcieniach, które wyróżniają ten kompleks, odbywał się handel różnorodnymi towarami, w tym rybami, świecami i solą. O charakterze handlowym tych budynków świadczy również ich pierwotna nazwa – budy śledziowe. Domki te są unikalnym przykładem szeregowej zabudowy targowej, która w dawnych czasach służyła lokalnej społeczności.

Obecna nazwa budynków wywodzi się od Bractwa Budników, które miało swoją siedzibę w kamienicy nr 17. Na tym budynku można odnaleźć herb z trzema palmami oraz śledziem, który nosi podpis Fraternitatis Budnicorum. Władze miejskie w 1418 roku oddały do użytku 17 bud śledziowych, a na początku XVI wieku część z nich zyskała murowane podcienia. Później, w 1534 roku, zgodnie z decyzją władz, cech budników zbudował podcienia dla wszystkich budynków.

Z biegiem lat podcienia zostały zamurowane, co przekształciło je w niewielkie sklepiki. Niestety, podczas II wojny światowej kamieniczki niemal całkowicie uległy zniszczeniu. Po wojnie podcienia odrestaurowano, wykorzystując oryginalne, renesansowe detale architektoniczne. Większość kamienic pokrywają natomiast polichromie projektu Zbigniewa Bednarowicza, wykonane w latach 1953–1961. Mimo przemian, podcienia pozostają miejscem aktywności handlowej, chociaż obecnie dominują w nich wyroby pamiątkarskie.

Grupę budynków zamyka od strony południowo-zachodniej dawny budynek kancelarii miejskiej, znany również jako Dom pisarzy miejskich, znajdujący się na parceli nr 10. Od 1961 roku w tym miejscu mieści się siedziba Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania im. Cyryla Ratajskiego, które chroni i promuje lokalne tradycje oraz historię regionu.