Dwór na Naramowicach w Poznaniu

Pierwsze wzmianki dotyczące wsi Naramowice sięgają roku 1366. Wczesna historia tego miejsca wiąże się z dworem, który istniał tu przed 1726 rokiem, ale z biegiem czasu popadł w ruinę. Jednakże, już w 1779 roku budowla została odnowiona i odgrywała znaczącą rolę w gospodarce regionu, w towarzystwie obory, dwóch chlewów, owczarni oraz czterech stodół z trzema stajniami. W XVIII i XIX wieku właścicielami posiadłości byli znani lokale rodziny, w tym Wilkońscy i Moraczewscy. Wyjątkową postacią był Jakób Moraczewski, który zdecydował się przeznaczyć tysiąc talarów na budowę lokalnej szkoły. Warto wspomnieć o Bibiannie Moraczewskiej, pisarce i działaczce narodowej, która także była związana z majątkiem.

Obecny kształt dworu, powstały w połowie XIX wieku, różni się od jego pierwotnej formy. Na koniec tego samego stulecia do głównego budynku dobudowano boczne skrzydło oraz osiemnastooboczną wieżę. Elewacje budynku wzbogacono o boniowanie. Całość obiekt otaczał park krajobrazowy, w którym znajdował się domek ogrodnika. W 1916 roku park został powiększony, tworząc reprezentacyjny podjazd ozdobiony rabatami, z aleją lipową, która oddzielała część gospodarczą od reprezentacyjnej.

Przemiany, jakie zachodziły w latach 60. i 70. XX wieku, sprawiły, że dwór utracił wiele ze swoich zabytkowych walorów, co doprowadziło do zniszczenia stawów rybnych oraz szkółek leśnych. Co więcej, w obrębie starodrzewia parkowego, w którym rosły cenne graby, lipy i cisy, powstały bloki mieszkalne. Mimo to udało się zachować murowaną stodołę z XIX wieku oraz kilka innych obiektów, w tym spichlerze i oborę. Po II wojnie światowej majątek nie został rozparcelowany, a w 1951 roku utworzono na jego bazie Państwowe Gospodarstwo Rolne. W latach 1965-1975 w zachodniej części parku zbudowano hotel z restauracją, a tereny te były wykorzystywane podczas Międzynarodowych Targów Poznańskich, skupiających się na rolnictwie i hodowli.