Miejska Szkoła Realna w Poznaniu

---

Historia

Początkowo edukacja w Miejskiej Szkole Realnej odbywała się w trudnych warunkach, w kamienicy wynajmowanej przez miasto, zlokalizowanej przy ulicy Wrocławskiej. W latach 1861-1865, na ulicy Strzeleckiej, powstał nowoczesny budynek edukacyjny, który został ufundowany przez Gotthilfa Bergera. Był on niemieckim filantropem, posłem oraz radnym, który pragnął, aby jego szkoła przyjmowała uczniów niezależnie od ich wyznania i narodowości, co miało na celu promowanie równości. Na sfinansowanie budowy wyłożył 50 tysięcy talarów, a jego idea zyskała wsparcie znakomitych osobistości, w tym Hipolita Cegielskiego.

W placówce powstały nie tylko klasy niemieckie, ale także cztery polskie klasy niższe. W ramach kształcenia na poziomie wyższym, uczniowie mieli możliwość uczestniczenia w wykładach odbywających się częściowo w języku polskim. Warto zaznaczyć, że połowa nauczycieli była Polakami, wśród nich znajdowały się takie postacie jak Marceli Motty, Brunon Józef Szafarkiewicz oraz Antoni Małecki. Uczniowie mieli do dyspozycji nowatorską na ówczesne czasy salę gimnastyczną, a także kilkadziesiąt sal lekcyjnych oraz trzy laboratoria.

Berger, tuż przed swoją śmiercią w 1874 roku, przekazał miastu kolejne 150 tysięcy talarów, z których m.in. powstał przytułek dla starców na Wildzie. Budynek, zaprojektowany przez Gustava Schultza, zrealizowano na planie litery U w style architektonicznym rundbogenstilu. Wykonany był z czerwonej cegły i posiadał glazurowane detale. Zastosowano w nim wiele nowoczesnych rozwiązań technicznych, takich jak żelazne belki stropowe oraz żeliwne klatki schodowe, a także użyto zapraw cementowych.

Niestety, w wyniku zniszczeń podczas II wojny światowej, gmach uległ wypaleniu w 1945 roku. Po odbudowie nie zachowano jednak oryginalnej formy, a nowa konstrukcja znacznie odbiega od pierwowzoru. Obecnie budynek ten jest częścią struktur Politechniki Poznańskiej.

---

Oceń: Miejska Szkoła Realna w Poznaniu

---