Alfred Miodowicz

---

Życiorys

Alfred Miodowicz przyszedł na świat w rodzinie inteligenckiej i miał wykształcenie średnie. aktywnie angażował się w działania organizacji młodzieżowych, należąc w latach 1947–1948 do Związku Walki Młodych, a następnie w latach 1948–1953 do Związku Młodzieży Polskiej. W tym okresie pełnił kilka istotnych ról, w tym kierownika wydziału w Zarządzie Wojewódzkim ZMP w Poznaniu, jak również starszego instruktora w Zarządzie Głównym w Warszawie. Ponadto, od 1952 roku był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego ZMP w Krakowie.

W 1952 roku zatrudnił się w Hucie im. Lenina w Krakowie, gdzie przejął odpowiedzialność za różne funkcje, w tym stanowisko pierwszego nagrzewnicowego wielkich pieców (od 1954 lub 1971). W 1959 roku przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a w 1961 objął funkcję II sekretarza. Następnie, w latach 1962–1963, był I Sekretarzem Komitetu Zakładowego w zakładzie, który działał w ramach Kombinatu Metalurgicznego Huty im. Lenina. W kolejnych latach brał aktywny udział w pracach Komitetu Fabrycznego partii w swoim zakładzie, a także w związkowej radzie zakładowej.

W latach 1971–1977 powrócił do Komitetu Fabrycznego PZPR w Hucie im. Lenina. Dzięki swoim zaangażowaniom w działalność związkową stał się jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Ergonomicznego w 1977 roku, a także aktywnie uczestniczył w Naczelnej Organizacji Technicznej. W latach 1981–1983 zasiadał w Komisji Ideologicznej przy Komitecie Krakowskim PZPR. Po zlikwidowaniu przez władze PRL w październiku 1982 roku wszystkich związków zawodowych, Miodowicz postanowił współtworzyć nowe struktury związane z PZPR, które nazywano przez opozycję neozwiązkami.

W czerwcu 1983 roku objął przewodnictwo Komitetu Wykonawczego Federacji Hutniczych Związków Zawodowych, a w grudniu tego samego roku stanął na czele Kolegium Przewodniczących Ogólnokrajowych Organizacji Związkowych. W listopadzie 1984 roku przewodził Ogólnopolskiemu Porozumieniu Związków Zawodowych, które zrzeszało około 3 milionów członków. W 1985 roku Miodowicz został posłem na Sejm PRL IX kadencji, a na pierwszym posiedzeniu Sejmu wybrano go na członka Rady Państwa.

W lipcu 1986 roku dołączył do Komitetu Centralnego PZPR oraz Biura Politycznego, decydując się na rezygnację z członkostwa w Radzie Państwa. Jako lider związkowy, Miodowicz miał wpływ na około 7 milionów członków, co zapewniało mu mocną pozycję w rządowych instytucjach. Krytykował działania rządowe, w tym projekty podwyżek cen, a także sprzeciwiał się ograniczeniom działalności związkowej. Działał w obozie związkowym, dbając o interesy pracowników, sprzeciwiając się projektom politycznym, które mogłyby zaszkodzić OPZZ.

W październiku 1988 roku zaakceptował udział w politycznym sztabie przygotowującym rozmowy Okrągłego Stołu, a w listopadzie tego samego roku zaproponował Lechowi Wałęsie debatę telewizyjną, co ostatecznie nawiązało do otwarcia na nowe dyskusje polityczne. Debata, pomimo że nie poszła po jego myśli, przyczyniła się do zmiany percepcji Lecha Wałęsy w oczach społeczeństwa. Miodowicz pozostał w Biurze Politycznym, jednak jego pozycja polityczna uległa osłabieniu.

W styczniu 1989 roku zaatakował pomysł rozmów z NSZZ „Solidarność”, jednak jednocześnie, korzystając z obrad Okrągłego Stołu, próbował utrzymać niezależność OPZZ oraz wzmocnić jej pozycję. W II połowie 1989 roku zaczął zgłaszać coraz bardziej stanowcze żądania płacowe oraz starał się przyciągnąć uwagę ludzi pracy poprzez radykalizację swoich postulatów. Choć nie skutkowało to ostatecznymi sukcesami w negocjacjach, to jego aktywność zwróciła uwagę na przedstawiane postulaty.

Po wyborach w czerwcu 1989 roku bezskutecznie kandydował z listy krajowej, a w lipcu zrezygnował z członkostwa w Biurze Politycznym KC PZPR, przede wszystkim z powodu konfliktu personalnego, pozostając jednak członkiem Komitetu Centralnego do końca istnienia partii. Jako przewodniczący OPZZ slipcedował program gospodarczy rządu Tadeusza Mazowieckiego, a w 1990 roku ponownie wybrany na przewodniczącego OPZZ brał udział w strajkach, które wybuchły na wiosnę 1990.

Podczas Kongresu OPZZ w czerwcu 1990 roku został wybrany po raz kolejny na jego przewodniczącego, a w grudniu 1991 roku ustąpił ze stanowiska. Nową przewodniczącą została Ewa Spychalska. Miodowicz był również jednym z inicjatorów Ruchu Ludzi Pracy, którego przewodniczącym został w 1992 roku, ale zrezygnował z tej funkcji w 1995 roku. W 1993 roku opublikował swoje wspomnienia pt. „Zadymiarz”, a zmarł, pozostawiając po sobie ślady w polskiej historii związkowej i politycznej. Jego grób znajduje się na cmentarzu parafialnym w Końskich.

Życie prywatne

Alfred Miodowicz był synem Alfreda Konstantego, który żył w latach 1902–1943, oraz Elżbiety z domu Kujawiak, urodzonej w 1910 roku. Jego ojciec piastował funkcję zarządcy młyna, usytuowanego przy ul. Gimnazjalnej w Końskich, co świadczy o zaangażowaniu rodziny w lokalne życie gospodarcze.

W rodzinie Miodowiczów ważną rolę odegrał także syn Konstanty, który żył w latach 1951–2013. Był on wybitnym działaczem opozycji demokratycznej, a ponadto pełnił wysokie wojskowe stanowisko jako pułkownik Urzędu Ochrony Państwa. Jego działalność polityczna obejmowała także bycie posłem w ramach trzech różnych ugrupowań: Akcji Wyborczej Solidarność, Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego oraz Platformy Obywatelskiej.

Ważną postacią w rodzinie była również córka Alfreda, Dobrosława Miodowicz-Wolf. Urodzona w 1953 roku, Dobrosława była utalentowaną himalaistką. Niestety, jej życie zakończyło się tragicznie w 1986 roku podczas schodzenia z K2, co było ogromnym wstrząsem dla rodziny. Jej pamięć jest czczona poprzez symboliczny grób, który znajduje się na cmentarzu parafialnym w Końskich.

Odznaczenia

Alfred Miodowicz jest osobą, która została wyróżniona licznymi odznaczeniami, dokonującymi znaczącego wkładu w rozwój kraju. Poniżej przedstawiamy listę jego distingue:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Hutnik Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”,
• Złota Honorowa Odznaka NOT.

---

Oceń: Alfred Miodowicz

---