Edward Mycielski-Trojanowski

Syn Michała hr. Mycielskiego i Heleny z Mikorskich, Edward w młodym wieku trafił pod opiekę Władysława Trojanowskiego, właściciela dóbr w Białychbłotach (dzisiejszy Aleksandrów Kujawski). Już jako dorosły mężczyzna podjął decyzję o przyjęciu adopcji przez Trojanowskiego, co zaowocowało przyjęciem drugiego członu nazwiska: Trojanowski.

W 1895 roku ukończył trzyletnie studia rolnicze na Uniwersytecie w Lipsku. Jego biegłość językowa pozwalała mu porozumiewać się w czterech językach: niemieckim, francuskim, rosyjskim i angielskim. Edward Mycielski-Trojanowski miał szerokie zainteresowania, w tym podróże, myślistwo oraz literaturę. Był również znanym kolekcjonerem, gromadzącym trofea myśliwskie oraz broń białą.

Wielką ozdobą jego dworu w Białychbłotach była zbrojownia, w której znajdowały się zarówno europejskie, jak i orientalne egzemplarze broni. Część jego kolekcji, w tym trofea myśliwskie, została przekazana do Muzeum Przyrodniczego Wydziału Biologii UMK, a niektóre z osiągnięć broni białej można podziwiać w Muzeum Okręgowym w Toruniu.

Jego pasja do podróży objawiała się nie tylko w myślistwie, ale również w publikacjach, gdzie dzielił się wspomnieniami ze swoich wypraw. Największym dziełem Edwarda była książka pt. „Wyprawa myśliwska do krainy Massaï”, wydana w 1911 roku, która stała się istotnym wkładem w popularyzowanie wiedzy o Afryce. W trakcie swoich wyjazdów odwiedzał nie tylko kraje niemieckojęzyczne i Francję, ale również wyruszał w długie podróże, takie jak ta dookoła świata, która miała miejsce na przełomie 1902 i 1903 roku.

Edward był także bliski potrzebującym, angażując się w pomoc Polakom deportowanym przez Rosjan w czasie I wojny światowej. Na jego wyprawie ratunkowej znajdującej się w 1915 roku, pomógł wielu osobom, w tym Ferdynandowi Goetelowi, który stał się później znanym powieściopisarzem.

Jako społecznik, Edward Mycielski-Trojanowski wspierał lokalną społeczność w Aleksandrowie, organizując różnorodne inicjatywy, a jego działania pozostawiły ślad w historii tej miejscowości, która za jego czasów zyskała nowoczesne zaplecze infrastrukturalne.

Pomimo licznych talentów, Edward unikał angażowania się w lokalne struktury władzy, ale jego zasługi społeczne i kulturowe pozostają nieocenione. Zmarł w Toruniu, gdzie również został pochowany. Jego życie i dokonania pozostają przykładem zaangażowania oraz miłości do podróży i kultury, wpływając na losy wielu ludzi swojego czasu.