Jan Jerzy Wroniecki, urodzony 14 kwietnia 1890 roku w Poznaniu, to postać, która pozostawiła po sobie znaczący ślad w polskiej sztuce.
Artysta ten zmarł 24 listopada 1948 roku w swoim rodzinnym mieście, gdzie przez wiele lat rozwijał swoje umiejętności. Wroniecki był nie tylko grafikiem, ale także malarzem, co czyniło go wszechstronnym twórcą.
Życiorys
Jan Jerzy Wroniecki przyszedł na świat jako syn urzędnika Edmunda i Anny z Mazurkiewiczów. Jego kariera artystyczna rozpoczęła się w 1905 roku, kiedy to podjął pracę w zakładach graficznych Antoniego Fiedlera. Dzięki stypendium przyznanemu przez Józefa Kościelskiego, mógł wyjechać do Berlina, gdzie zyskał wiedzę w szkole przemysłu artystycznego. Po powrocie do Poznania, z zaangażowaniem oddał się twórczości artystycznej, nawiązując współpracę z czasopismami, takimi jak „Tęcza” oraz „Sfinks”. Był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Artystów, a w 1917 roku dołączył do środowiska skupionego wokół czasopisma „Zdrój”. Jako patriota, uczestniczył w powstaniu wielkopolskim w latach 1918-1919.
Wroniecki był również kluczową postacią w organizacji Szkoły Sztuki Zdobniczej w Poznaniu, gdzie w roku 1919 objął rolę wykładowcy oraz kierownika Wydziału Grafiki, pełniąc te obowiązki nieprzerwanie aż do 1939 roku, a następnie ponownie od 1945 do 1948 roku. W 1925 roku jego osiągnięcia w pedagogice oraz prace jego uczniów zostały docenione na wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, gdzie otrzymał Grand Prix. Zaledwie cztery lata później, w 1929 roku, zdobył złoty medal na wystawie w Poznaniu, a w 1936 roku został uhonorowany nagrodą artystyczną miasta Poznania w dziedzinie plastyki.
W 1937 roku odbył podróż do Włoch, która zainspirowała go do zorganizowania indywidualnej wystawy w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych po powrocie, gdzie zaprezentował akwarele oraz rysunki stworzony na miejscu. Niestety, w czasie II wojny światowej został wysiedlony z Poznania do Tarnobrzega. Po zakończeniu konfliktu w 1945 roku, Wroniecki wrócił do Poznania i uzyskał mandat od władz Polski Ludowej w Lublinie, co umożliwiło mu rozpoczęcie odbudowy Instytutu Sztuk Plastycznych, przez pewien czas pełniąc funkcję dyrektora od marca do września 1945 roku. Zajęcia odbywały się w prywatnym mieszkaniu przy ul. Hetmańskiej 29.
W 1945 roku Wroniecki postanowił ustąpić z zajmowanego stanowiska, proponując je Wacławowi Taranczewskiemu. Do 1948 roku był Kierownikiem Wydziału Grafiki PWSSP w Poznaniu. Jan Jerzy Wroniecki zmarł, a jego życie zakończyło się na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu, gdzie został pochowany (kwatera IIL1-2-9).
Przypisy
- a b 100-lecie UAP [online], 100lecie.uap.edu.pl [dostęp 09.09.2024 r.]
- a b Jan Wroniecki – miejsce pochówku [dostęp 04.02.2019 r.]
- M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu rozwoju sztuki”.
- Nagroda m. Poznania w dziale plastyki. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 280 z 04.12.1936 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Tomasz Zagórski | Krzysztof Wójcicki | Agnieszka Różańska | Jan Panieński (malarz) | Irena Jahnke | Zygmunt Walenty Myrton-Michalski | Jakub Skworz | Michał Gielniak | Alicja Dąbrowska (aktorka) | Włodzimierz Szymański (dyrygent) | Anna Musiał (poetka) | Bettina Skrzypczak | Zdzisław Szulc | Andrzej Maciej Łubowski | Andrzej Antkowiak | Ewa Wójciak | Kazimierz Wichniarz | Przemysław Wojtkowiak | Iceman | Paluch (raper)Oceń: Jan Jerzy Wroniecki