Bettina Skrzypczak

---

Życiorys

Bettina Skrzypczak jest utalentowaną kompozytorką, która swoją edukację muzyczną rozpoczęła w Akademii Muzycznej w Poznaniu, gdzie zgłębiała tajniki kompozycji oraz teorii muzyki pod okiem Andrzeja Koszewskiego. W latach 1988–1992 kontynuowała swoje studia na Musik-Akademie der Stadt Basel, gdzie kształciła się w zakresie muzyki elektronicznej pod kierunkiem Thomasa Kesslera oraz w dziedzinie kompozycji u Rudolfa Kelterborna. Dodatkowo, studiowała muzykologię u J. Stenzla na Uniwersytecie we Fryburgu.

W okresie od 1984 do 1988 roku uczestniczyła w Międzynarodowych Letnich Kursach dla Młodych Kompozytorów w Kazimierzu Dolnym, gdzie pod okiem uznanych pedagogów, takich jak H. Pousseur, L. Nono, W. Lutosławski oraz I. Xenakis, rozwijała swoje umiejętności kompozytorskie.

Od 1995 roku Skrzypczak pełni funkcję wykładowcy teorii, historii oraz estetyki muzycznej w Hochschule für Musik w Lucernie, gdzie została profesorem od 1999 roku. Ponadto, prowadziła wykłady oraz warsztaty kompozytorskie w takich miejscach jak Boswil (1999), Warszawa (2003) oraz Darmstadt (2004).

W swojej karierze artystycznej Bettina Skrzypczak podejmuje liczne zamówienia twórcze, współpracując z instytucjami takimi jak Biennale w Wenecji, Festiwal „Warszawska Jesień”, szwajcarskie radio DRS, Fundacja „Pro Helvetia”, Gesellschaft für Kammermusik z Bazylei, Basel Sinfonietta, Basler Madrigalisten oraz Tage für neue Musik, a także z francuskim Ministerstwem Kultury oraz Operą Bawarską.

Nagrody i wyróżnienia

Oto zestawienie osiągnięć artystycznych Bettiny Skrzypczak, które podkreślają jej talent oraz wkład w świat muzyki.

• 1988 – zdobyła wyróżnienie na Muzycznym Biennale w Zagrzebiu za utwór Verba (1987),
• 1990 – otrzymała nagrodę w Konkursie Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda w Warszawie za Trio na perkusję (1990),
• 1992 – wyróżniona na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za II Kwartet smyczkowy (1991),
• 1994 – zdobyła wyróżnienie w Konkursie Kompozytorskim w Mannheim za utwór Variabile (1991),
• 1996 – laureatka nagrody kulturalnej miasta Bazylea,
• 2001 – otrzymała nagrodę kantonu i miasta Lucerna,
• 2004 – laureatka nagrody wydziału kultury miasta Riehen za osiągnięcia w dziedzinie kultury i sztuki,
• 2020 – uhonorowana nagrodą Heidelberger Komponistinnenpreis.

Twórczość

Bettina Skrzypczak jest artystką, której działalność kompozytorska koncentruje się na tworzeniu aury muzycznej oraz na strukturze brzmienia.

Jej podejście przypomina tradycję polskiego sonoryzmu lat 60., w którym wyjątkowa ekspresja kształtuje dynamiczny strumień dźwięków. Skrzypczak skutecznie eliminuje bariery między melodyką a harmoniką, co nadaje unikalny charakter jej muzyce.

Wśród kompozycji, które wyszły spod jej ręki, znajdują się nie tylko klasyczne formy, takie jak koncerty instrumentalne oraz kwartety smyczkowe, ale również utwory eksplorujące różne zjawiska naukowe, jak na przykład Phototaxis z 2003 roku, oraz te związane z tematyką kosmologii, w tym SN 1993J, powstały w 1995 roku.

Dodatkowo, Skrzypczak jest również autorką publikacji zajmujących się muzyką współczesną, co świadczy o jej zaangażowaniu w rozwój tego dynamicznego pola artystycznego.

Kompozycje

Na podstawie dostępnych materiałów dotyczących twórczości Bettiny Skrzypczak, można wyróżnić szereg jej kompozycji, które są istotnym elementem współczesnej muzyki. Każde dzieło świadczy o jej unikalnym stylu i umiejętnościach. Poniżej przedstawiono szczegółową listę jej kompozycji.

• I Kwartet smyczkowy (1986),
• What Is Black, What Is White? na duo perkusyjne (1987),
• Verba na orkiestrę (1987),
• ABC na taśmę (1987),
• Trio na perkusję (1990),
• II Kwartet smyczkowy (1991); wyk. „Warszawska Jesień” 1992,
• Variabile na orkiestrę (1991),
• Landschaft des Augenblicks, pięć pieśni na mezzosopran, altówkę i fortepian (1991–1992),
• Notturno na flet (1992),
• Caleidoscopio na orkiestrę smyczkową (1992),
• III Kwartet smyczkowy (1993); wyk. „Warszawska Jesień” 1997,
• Nonet na instrumenty dęte blaszane (1994),
• Acaso na chór, klarnet, wiolonczelę i perkusję (1994),
• Decision na oktet dęty i kontrabas (1994),
• SN 1993 J na orkiestrę (1995),
• Koncert na obój i orkiestrę (1996),
• Fantazja na temat krajobrazów polskich na obój solo (1997),
• Koncert na fortepian i orkiestrę (1998),
• Toccatta sospesa na flet i 2 perkusje (1999); wyk. „Warszawska Jesień” 2001,
• Miroirs na mezzosopran i zespół kameralny (2000); wyk. „Warszawska Jesień” 2003,
• Arcato na altówkę solo (2000),
• Mouvement für Flöte solo (2000),
• Mazurek na akordeon solo (2000),
• Scena na skrzypce i wiolonczelę (2001),
• Cercar na gitarę preparowaną solo (2001),
• Vier Figuren na zespół (18 muzyków) w trzech grupach (2001); wyk. „Warszawska Jesień” 2005,
• Pieśni Dafne na fortepian (2002),
• Amoureske na violę d’amore (2003),
• Phototaxis na orkiestrę smyczkową (2003),
• Weissagung – eine komponierte Improvisation für das „quartet noir” na fortepian, kontrabas, saksofon i perkusję (2003),
• In un soffio na kwintet dęty (2003),
• IV Kwartet smyczkowy (2003),
• Lettres na sopran, klarnet i wiolonczelę (2004),
• Aria na 2 saksofony basowe (2004),
• Initial na małą orkiestrę (2005),
• Flash na perkusję solo (2007),
• anomalia Lunae media na sopran, baryton i 15 instrumentów (2007),
• Illuminationen na klarnet, wiolonczelę i fortepian (2008),
• Aus der Ferne na wiolonczelę i fortepian (2011),
• …e subito parlando na fortepian i kwintet dęty (2012),
• As to Feeling na zespół smyczkowy (2013),
• Oracula Sibyllinana mezzosopran i orkiestrę kameralną (w 3 grupach) (2015),
• Scena 2 na skrzypce i wiolonczelę (2015).

Kompozycje te odzwierciedlają różnorodność stylów oraz technik, jakie wykorzystuje Skrzypczak w swojej twórczości. Każda z nich nosi w sobie niepowtarzalny ślad artystki, co czyni je ciekawymi dla melomanów oraz wykonawców.

---

Oceń: Bettina Skrzypczak

---