Osiedle Warszawskie (Poznań)

---

Granice

Osiedle Warszawskie to miejsce, które zazwyczaj definiuje się przez teren ograniczony następującymi ulicami: od strony zachodniej znajduje się ulica Krańcowa, natomiast od południa ulicą Warszawską. Po stronie wschodniej granicą osiedla jest ulica Mogileńska, a od północy ogranicza je teren Poznańskiej Fabryki Łożysk Tocznych.

Historia

Osiedle zostało stworzone od podstaw, jako odrębna jednostka urbanistyczna, w 1927 roku pod kierunkiem Sylwestra Pajzderskiego, a prace przygotowawcze trwały od 1925 roku. Inspiracją dla jego projektu były powszechnie wówczas stosowane idee miast-ogrodów, w tym realizacje takie jak Żoliborz Oficerski, który powstawał w Warszawie od 1922 roku.

Ulice osiedla są zaplanowane w sposób symetryczny, z centralnym punktem zlokalizowanym w obrębie skrzyżowania ulic Warszawskiej, Łowickiej oraz Kutnowskiej. To właśnie w tym miejscu miało powstać sportowe boisko. Co do architektury, dominowały tradycyjne wille miejskie z elementami klasycyzmu, głównie przeznaczone dla klasy średniej, charakteryzujące się stonowaną ornamentyką oraz funkcjonalnością, otoczone dużymi ogrodami. Powstawały one za wzorem, który oferował Bank Gospodarstwa Krajowego. Po zakończeniu II wojny światowej, wiele niezabudowanych parceli zostało zagospodarowanych przez wille o uproszczonych cechach modernistycznych.

W 1935 roku, z inicjatywy lokalnej społeczności, zbudowano na terenie osiedla kościół pod wezwaniem Chrystusa Odkupiciela (ulica Kutnowska róg Toruńskiej) oraz nowoczesną szkołę podstawową (architekt Jerzy Tuszowski). Ta szkoła została rozbudowana w 1937 roku i nadano jej imię Marszałka Józefa Piłsudskiego. W okresie międzywojennym, po ukończeniu szkoły, w miejscowej świetlicy prowadzonej przez Towarzystwo Czytelni Ludowych, z dziećmi pracowała Irena Bobowska, której inicjatywą było założenie biblioteki. W roku szkolnym 1938/1939 w szkole uczyło się 722 uczniów w 15 oddziałach. Pierwszy dyrektor szkoły – Tadeusz Maciejewski – niestety zginął w obozie koncentracyjnym Mauthausen-Gusen z rąk niemieckich oprawców.

Podczas II wojny światowej, na ulicy Mogileńskiej zorganizowano baraki dla niemieckich uchodźców z bombowych miast Rzeszy, w latach 1944 – 1945. Pomiędzy 1981 a 1983 rokiem, aby sprostać rosnącym potrzebom parafii, wzniesiono nowy kościół Chrystusa Odkupiciela według projektu architekta Aleksandra Holasa. Konsekracji dokonał arcybiskup Juliusz Paetz. Nowy obiekt znajduje się przy ulicy Czerniejewskiej. Natomiast stary kościół, usytuowany przy ulicy Toruńskiej 8, działa obecnie jako świątynia własna parafii greckokatolickiej pw. Opieki Matki Bożej. W niedalekim sąsiedztwie osiedla, w lesie na wschód, usytuowany jest Dom Pomocy Społecznej.

Toponimia

Wszystkie nazwy ulic znajdujące się na obszarze Osiedla Warszawskiego mają jednoznacznie wspólne pochodzenie, bowiem wywodzą się zdecydowanie z tej samej grupy toponimicznej. Odnoszą się one do miejscowości usytuowanych w północno-wschodniej części Wielkopolski oraz na Kujawach, jak również w niektórych rejonach Mazowsza.

Przykłady ulic to: Witkowska, Kolska, Radziejowska oraz Płocka.

Komunikacja

Osiedle jest dobrze skomunikowane dzięki linii tramwajowej MPK Poznań, która zapewnia dogodny dostęp do różnych części miasta. Kursują tam tramwaje linii 6 oraz 8, które kierują się w stronę pętli Miłostowo. W obrębie osiedla znajdują się przystanki takie jak Krańcowa, Łomżyńska oraz Mogileńska.

Warto zauważyć, że przystanek znajdujący się przy ul. Łomżyńskiej dysponuje przejściem podziemnym, znanym jako Tunel Łomżyński, co znacząco podnosi komfort podróży, umożliwiając bezpieczne pokonywanie ruchliwej ulicy Warszawskiej.

Przyroda

W latach 60. XX wieku odkryto w sąsiedztwie osiedla, w olszynach, istnienie rzadkiej rośliny – kruszczyka błotnego.

---

Oceń: Osiedle Warszawskie (Poznań)

---