Teatr Animacji w Poznaniu

---

Historia

„Poznański Teatr Marionetek, pod kierownictwem Haliny Lubicz, zyskał początkowo swoją siedzibę w pasażu Apollo, gdzie przekształcono go w Miejski Teatr Marionetek. Jedną z pierwszych produkcji była bajka autorstwa Stanisława Strugarka, zatytułowana Kubuś Wędrowiec, która była reżyserowana przez Halinę Lubicz. Ta opowieść dotyczyła przygód Kubusia oraz Grzesia Fujary, sprzedającego Głos Wielkopolski na poznańskich ulicach. Po trzech latach, w 1949 roku, teatr zmienił nazwę na Państwowy Teatr Młodego Widza, wzorując się na modelu radzieckim. W 1954 roku instytucja ta przyjęła tytuł Teatru Aktora i Lalki, a w 1958 r. przemianowała się na Teatr Lalki i Aktora Marcinek.

O przez wiele lat, oblicze Marcinka kształtowały dokonania Leokadii Serafinowicz, która była scenografką oraz reżyserką, pełniącym również rolę dyrektora artystycznego w latach 1960-1976. W poszukiwaniu nowych form wyrazu, które były rzadko spotykane w polskich teatrach, Serafinowicz uczyniła z Teatru Marcinek miejsce poszukiwań artystycznych. Kreatywnie wprowadzała aktorów do przedstawień, sięgając po teksty takich autorów jak Norwid czy Witkacy, co poszerzyło repertuar teatru oraz otworzyło go na dorosłych widzów.

W latach 60. i 70. Marcinek stał się fenomenem zarówno artystycznym, jak i społecznym, nie tylko w Poznaniu, ale również w skali kraju. Wśród spektakli, które zdobyły szerokie uznanie znajdowały się tytuły takie jak Wanda Norwida, Siała baba mak Krystyny Miłobędzkiej, O Kasi, co gąski zgubiła Marii Kownackiej oraz Tygrysek i piraci Hanny Januszewskiej.

W sezonie 1978/79 Teatr Marcinek przeniósł swoje aktywności do Centrum Kultury Zamek, w którym rezyduje do dzisiaj. W 1980 r. na stanowisko dyrektora naczelnym Teatru mianowano Antoniego Kończala, a w 1989 roku na dyrektora artystycznego powołano Janusza Ryl-Krystianowskiego. Jego przybycie do teatru przyniosło nową nazwę, pod którą teatr funkcjonuje obecnie – Teatr Animacji. Evolution tej instytucji była odpowiedzią na potrzeby artystyczne i reformacyjne spojrzenie Ryl-Krystianowskiego na teatr lalek.

Fragment wypowiedzi programowej Janusza Ryl-Krystianowskiego:

„TEATR ANIMACJI to teatr lalki, aktora i przedmiotu. Wyróżnia go od teatrów zwanych lalkowymi to, że chętnie korzysta z doświadczeń i tradycji teatru aktorskiego, będąc jednocześnie w opozycji do niego, ponieważ programowo posługuje się lalką i przedmiotem. Czynnikiem konstytutywnym sztuki teatru zwanego lalkowym jest proces animizacji – cud ożywiania – urzeczywistniany jako gra sceniczna za pomocą świadomej i celowej animacji. Stąd nazwa teatru. Teatr lalek w swej postaci klasycznej jest zaledwie jedną z wielu możliwości urzeczywistniania procesu ożywiania.”

Do kluczowych przedstawień w reżyserii Janusza Ryl-Krystianowskiego w Teatrze Animacji zaliczamy m.in.: Jaś i Małgosia Jana Brzechwy, Ribidi Rabidi Knoll Katarzyny Grajewskiej i Tadeusza Pajdały, Szałaputki Marii Joterki, Bajka o szczęściu Izabeli Degórskiej oraz Pozytywka Nijole Indriunaite, a także W beczce chowany Roberta Jarosza.

9 lutego 1985 r. otwarto filię na osiedlu Oświecenia, którego premierowym tytułem był Diabelski gwizd Macieja K. Tondery, reżyserowany przez Mieczysława Abramowicza. Dnia 29 stycznia 2014 r. na stanowisko dyrektora Teatru Animacji powołano Marka Waszkiela, historyka teatru oraz badacza teatru lalek, który również wykładał na Akademii Teatralnej. Od 1 września 2017 r. dyrektorem teatru został Piotr Klimek.

---

Oceń: Teatr Animacji w Poznaniu

---