Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu

---

Historia

Powstanie

Teatr Wielki w Poznaniu, którego projekt stworzył Max Littmann, powstał w monachijskiej pracowni Heilmann und Littmann. Budowa trwała zaledwie osiemnaście miesięcy, a nowa siedziba miała zastąpić przestarzały gmach, który wcześniej był siedzibą Teatru Miejskiego mieszczącego się w Arkadii. Pierwsze zrealizowane przedstawienie miało miejsce w 1910 roku i była to znana opera W.A. Mozarta – Czarodziejski Flet.

Dwudziestolecie międzywojenne

W 1919 roku z placówką związały się polskie władze. 31 sierpnia tegoż roku, dzięki zaangażowaniu Jarogniewa Drwęskiego, ówczesnego Prezydenta Miasta Poznania, odbyła się uroczystość inaugurująca działalność polskiego teatru operowego. Uroczystość zgromadziła liczne osobistości świata kultury polskiej, takie jak Kornel Makuszyński, Bolesław Gorczyński i wielu innych, w tym Michała Tarasiewicza. Gabriela Zapolska, która nie mogła być obecna, przesłała depeszę, wskrzeszającą ducha dobrej zmiany: „Szczęśliwa, dumna, pełna nadziei wchodzę dziś razem z Wami pod dach naszego teatru, którego drzwi lat tyle były dla nas zamknięte…”

Pierwszym przedstawieniem, które zrealizowano z polskim zespołem, była Halka Stanisława Moniuszki. Pod dyrekcją Adama Dołżyckiego odbyło się to historyczne wydarzenie, w którym uczestniczyli m.in. Józefina Zacharska, Franciszek Bedlewicz oraz Karol Urbanowicz. Teatr miał zaszczyt gościć także światowe prapremiery, w tym Legendy Bałtyku Feliksa Nowowiejskiego oraz polską premierę baletu Harnasie autorstwa Karola Szymanowskiego. Mimo licznych sukcesów placówka borykała się z ciężkimi problemami finansowymi miasta, co doprowadziło niektórych radnych Narodowej Partii Robotniczej do wnioskowania o likwidację opery. Jej uratowanie zawdzięczano prezydentowi Cyrylowi Ratajskiemu, wspierającemu sztukę operową, oraz Łucjanowi Kamieńskiemu.

W 1929 roku, z okazji odbywających się w Poznaniu wydarzeń PeWuKi, przeprowadzono modernizację gmachu pod czujnym okiem Stanisława Kirkin.

Okupacja niemiecka

W trakcie II wojny światowej gmach Opery przekształcił się w siedzibę niemieckiego Grosses Haus. Teatr w tym czasie stał się miejscem, gdzie dominowały dzieła Richarda Wagnera, a także nazistowskie spektakle propagandowe. W listopadzie 1939 roku zorganizowano tu wiec, w którym uczestniczył Arthur Greiser. Joseph Goebbels był na stałe widzem przedstawień, a wśród publiczności często zasiadali Heinrich Himmler oraz Robert Ley. W okresie okupacji wystawiono 283 sztuki, w tym 147 oper i 166 operetek. Warto wspomnieć premierę Tristana i Izoldy oraz Fidelio, które miały miejsce w 1943 roku.

Teatr prowadził także swoje czasopismo, a relacje z działalności teatrów publikowano w miesięczniku Das Theater. Ostatnie niemieckie przedstawienie miało miejsce 29 sierpnia 1944 i była to opera Moja siostra. W wyniku kultu Adolfa Hitlera, wnętrze teatru przebudowano, zmodernizowano wyposażenie oraz dodano obrotową scenę i elektryczne organy. Od drugiej połowy 1944 roku teatr został zmilitaryzowany, pełniąc m.in. rolę szpitala dla rannych żołnierzy. Dla uznania jego znaczenia, przekształcono jego wnętrze. Gdy w 1945 roku miały miejsce walki, budynek pozostał w dobrym stanie, mimo że był niemieckim punktem oporu. Działał tu także punkt dowodzenia radzieckiego dowódcy artylerii, a 23 lutego przekazano niemieckich parlamentariuszy z listem kapitulacyjnym z Cytadeli.

Po 1945

Po zakończeniu II wojny światowej, 25 lutego 1945 roku, do teatru przybył Zygmunt Wojciechowski, który objął pozycję dyrektora. Już 2 czerwca 1945 roku Opera Poznańska zainaugurowała działalność jako pierwszy w Polsce teatr operowy, który wznowił aktywność artystyczną. W repertuarze znalazły się Krakowiacy i Górale z muzyką Karola Kurpińskiego. Wśród widzów pojawił się Edmund Zalewski, minister kultury. Warto odnotować, że operę tę zagrano 76 razy przy pełnej widowni. W 1949 roku patronem poznańskiej opery został Stanisław Moniuszko.

Od 31 sierpnia 1919 roku do zakończenia sezonu artystycznego 2014/2015, teatr zrealizował imponującą liczbę 713 premier. Lata 2001–2009 to czas wydawania periodyku „Operomania”, którym kierował prof. Jarosław Mianowski. Od 12 lipca 2012 roku, na czoło placówki stanęła Renata Borowska-Juszczyńska jako dyrektor naczelny, a Gabriel Chmura jako dyrektor artystyczny Gabriel Chmura. Teatr gościł w tym czasie około 100 tysięcy widzów.

Daty

Historia poznańskiej instytucji teatralnej, znanej dzisiaj jako Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki, jest bogata i fascynująca. Poniżej przedstawione są kluczowe daty w rozwoju tego obiektu:

• do 1919 – Teatr Miejski,
• 1919–1939 oraz 1945–1949 – Teatr Wielki,
• VII 1949 – I 1950 – Opera,
• I 1950 – XI 1979 – Opera im. Stanisława Moniuszki,
• od XII 1979 – Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki.

Architektura

Fasada Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu jest w rzeczywistości ogromnym portykiem, który wzniesiono w duchu klasycznej architektury starożytnego Rzymu. Zwiedzających wita kilkadziesiąt monumentalnych stopni, które są otoczone z obu stron rzeźbami: po lewej stronie znajduje się figura kobiety na lwie, co symbolizuje Lirykę, a po prawej stronie rzeźba mężczyzny prowadzącego panterę, co oznacza Dramat. Na szczycie schodów dostrzegamy sześć majestatycznych jońskich kolumn, które podtrzymują trójkątny tympanon ozdobiony symbolem teatru — pegazem.

Od strony wschodniej zlokalizowany jest pawilon dawnej restauracji, natomiast od zachodniej strony znajduje się osobne wejście przeznaczone dla cesarza. Wnętrze budynku zachwyca bogato dekorowanymi halami, foyer oraz innymi pomieszczeniami. Na widowni, która obecnie pomieści 858 osób, szczególną uwagę przyciąga kryształowy żyrandol oraz efektowne dekoracje ścian.

Pierwotnie na tympanonie widniał cytat z poematu „Die Künstler” autorstwa Friedricha von Schillera: „Der Menschheit Würde ist in eure Hand gegeben. Bewahret sie! Sie fällt mit euch! Mit euch wird sie sich heben!” Cytat ten został jednak usunięty z fasady po przejęciu budynku przez władze polskie w 1919 roku.

Fontanna znajdująca się przed teatrem jest architektonicznie integralną częścią całego budynku, pełniącym rolę bezpośredniego przedłużenia symbolu pegaza. Zgodnie z legendą, uderzenie kopyta pegaza na górze Helikon, jednej z siedzib muz, miało powodować tryskanie wód źródła Hippokrene, które z kolei było poświęcone muzom, pobudzając natchnienie. Pegaz z kolei jest symbolem natchnienia zarówno poetyckiego, jak i artystycznego. Po obu stronach zejścia do fontanny można podziwiać dwie stylowe wazy z piaskowca, ozdobione analogicznymi rzeźbieniami do tych, które zdobią fasadę teatru.

W 1988 roku Jerzy Gurawski wysunął propozycję rozbudowy gmachu o zachodnie skrzydło, które miałoby być symetryczne do istniejącego wschodniego skrzydła. W planach było, aby zachodnie skrzydło zawierało drugie zaplecze sceny, a projekt przewidywał także budowę małej sceny kameralnej oraz zaplecza technicznego od północy, co wiązałoby się z wycinką kilku drzew w parku Wieniawskiego. Niestety, realizacja tego ambitnego zamysłu ostatecznie nie doszła do skutku.

Polscy dyrektorzy Teatru

Historia Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu jest bogata i pełna znaczących postaci. Poniżej przedstawiamy listę polskich dyrektorów, którzy mieli wpływ na działalność tej instytucji teatralnej:

• Adam Dołżycki: 1919–1920,
• Piotr Stermicz-Valcrociata: 1922–1929,
• Zygmunt Wojciechowski: 1929–1933, 1945–1949,
• Zygmunt Latoszewski: 1933–1939, 1945–1948,
• Walerian Bierdiajew: 1949–1953,
• Zdzisław Górzyński: 1948–1949, 1954–1963,
• Robert Satanowski: 1963–1969,
• Mieczysław Nowakowski: 1969–1972,
• Jan Kulaszewicz: 1972–1978,
• Mieczysław Dondajewski: 1978–1992,
• Władysław Radomski: 1992–1995,
• Sławomir Pietras: 1995–2009,
• Michał Znaniecki: 2009–2012,
• Renata Borowska-Juszczyńska: 2012-…

Soliści i tancerze

Soliści oraz tancerze, którzy mieli lub mają związek z Teatrem Wielkim, stanowią niezwykle interesującą grupę artystów. Wśród nich wyróżniają się takie osobistości jak Zdzisława Donat, znana w swoim zawodzie, Wojciech Drabowicz, który również znacząco wpłynął na kształt lokalnej sceny. Warto także wspomnieć o Marcinie Bronikowskim, którego talent nie pozostaje niezauważony.

W gronie znakomitych artystów znajdziemy Conrada Drzewieckiego oraz Witolda Grucę, którzy swoją sztuką przyczyniają się do rozwoju polskiego teatru. Nie możemy zapomnieć o Antoninie Kaweckiej, Krystynie Jamroz, czy Tomku Mazurze, którzy także mają znaczący wkład wydarzenia artystycznego.

Na liście artystów znajdują się również Dominik Muśko, Olga Sawicka, Dominik Senator oraz Jaromir Trafankowski. Barbara Zagórzanka również dopełnia grono tych utalentowanych artystów, tworząc wyjątkowy klimat tego miejsca.

Reżyserzy

Na deskach Teatru Wielkiego w Poznaniu miały miejsce znaczące wydarzenia artystyczne, w ramach których swoje wizje sceniczne zrealizowali liczni reżyserzy, w tym:

• Pippo Delbono, który w 2014 roku zaprezentował Don Giovanni Wolfganga A. Mozarta,
• Gianfranco de Bosio, odpowiedzialny za przedstawienie Don Carlos Giuseppe Verdiego w 2005 roku,
• Ran Arthur Braun, znany z takich spektakli jak Cyganeria Giacoma Pucciniego (2012), Cyberiada Krzysztofa Meyera (2013), Słowik Igora Strawińskiego (2014) oraz Dziecko i czary Maurice’a Ravela (2014),
• Kirsten Delholm, która zrealizowała Parsifal Richarda Wagnera w 2013 roku,
• Uwe Drechsel, reżyser przedstawienia Ondyna E.T.A. Hoffmanna w 2004 roku,
• Conrad Drzewiecki, który w 1997 roku zrealizował Verbum nobile oraz Flis Stanisława Moniuszki,
• Agata Duda-Gracz, która w 2010 roku zrealizowała Cyganerię Giacoma Pucciniego,
• Adam Hanuszkiewicz, autor Fausta Antoniego Księcia Radziwiłła z 2003 roku,
• Grzegorz Jarzyna, który zajął się Così fan tutte Wolfganga A. Mozarta w 2005 roku,
• Janusz Józefowicz, który w 2006 roku wyreżyserował Ça ira Rogera Watersa,
• Maja Kleczewska, autorka Slow Man Nicholasa Lensa z 2012 roku,
• Krzysztof Kolberger, znany z realizacji Nędzy uszczęśliwionej Macieja Kamieńskiego (1997), Cudu mniemanego Wojciecha Bogusławskiego i Jana Stefaniego (1999) oraz Henryka VI na łowach Karola Kurpińskiego w 2007 roku,
• Tomasz Konina, autor Fidelio Ludwiga van Beethovena (2002) oraz Falstaffa Giuseppe Verdiego (2013),
• Hans-Peter Lehmann, który w 1999 roku reżyserował Parsifala Richarda Wagnera,
• Leszek Mądzik, stojący za przedstawieniem Cavalleria rusticana Pietro Mascagniego z 2015 roku,
• David Pountney, autor Portretu Mieczysława Weinberga (2013),
• Maciej Prus, który stworzył Graczy Dmitrija Szostakowicza/Krzysztofa Meyera w 2005 roku,
• Achim Thorwald, reżyserujący Tannhäusera Richarda Wagnera w 2009 roku,
• Mariusz Treliński, który w 2004 roku zrealizował Andrea Chénier Umberto Giordana,
• Marek Weiss-Grzesiński, znany z licznych spektakli, w tym Nabucco Giuseppe Verdiego w 1995 roku, Elektry Mikisa Theodorakisa (1995), Traviaty Giuseppe Verdiego (1996), Salome Richarda Straussa (1998) oraz Diabłów z Loudun Krzysztofa Pendereckiego (1998) i wielu innych,
• Waldemar Zawodziński, który zrealizował Bal maskowy Giuseppe Verdiego w 2006 roku.

Zieleniec

Wokół Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu znajduje się rozległy zieleniec, w którym można dostrzec bogaty, stary drzewostan. Te drzewa towarzyszyły budynkowi od jego powstania, jednak wiele z nich ucierpiało podczas II wojny światowej. W tym tragicznym okresie, wycięto niemal całą kolekcję drzew iglastych oraz pamiątkową lipę, która została zasadzona w 1929 roku w ramach Zjazdu Śpiewaków jako lipa słowiańska. Na szczęście, wojnę przetrwały niektóre okazy, takie jak topola balsamiczna oraz klony jesionolistne.

W latach 50. XX wieku, w otoczeniu zielenieca gniazdowały różnorodne ptaki, w tym zięba zwyczajna, trznadel zwyczajny, sikory, szpak zwyczajny oraz sierpówka. To świadczy o tym, jak ważne jest to miejsce zarówno dla fauny, jak i flory.

Nieopodal, poza ulicą Wieniawskiego, rozciąga się Park Wieniawskiego, który jest doskonałym miejscem na relaks w otoczeniu natury. Z kolei poza ulicą Fredry znajduje się Park Mickiewicza, kolejna zielona przestrzeń, która uzupełnia krajobraz tej pięknej okolicy.

Wyróżnienia

Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu ma na swoim koncie wiele znaczących wyróżnień, które świadczą o jego wybitnych osiągnięciach artystycznych oraz wpływie na popularyzację polskiej sztuki operowej, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Uchwała Rady Państwa z 15 stycznia 1953 roku przyznała tej instytucji Order Sztandaru Pracy I klasy, doceniając szczególnie wysoki poziom ideowo-artystyczny przedstawień operowych, które miały miejsce w Moskwie między 13 grudnia 1952 a 12 stycznia 1953 roku.

W roku 1979 nowoczesna opera została wyróżniona podczas festiwalu Sacre del Melodramma w Salsomaggiore Terme, stając się pierwszym na świecie teatrem muzycznym, który otrzymał włoską nagrodę za popularyzację muzyki Giuseppe Verdiego. W ciągu 60 lat swojego istnienia, wystawiła na swojej scenie aż 25 premier utworów tego kompozytora, co zaowocowało blisko 1500 przedstawieniami.

30 września 2010 roku, z okazji obchodów stulecia istnienia teatru, zorganizowano Wielki Koncert Galowy, podczas którego odczytano list od prezydenta Bronisława Komorowskiego. Teatr uhonorowano także Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” oraz odznaką honorową „Za zasługi dla Województwa Wielkopolskiego”.

W 2014 roku spektakl Portret Mieczysława Wajnberga, w reżyserii Davida Pountneya, zdobył Teatralną Nagrodę Muzyczną im. Jana Kiepury w kategorii Najlepszy Spektakl. Z kolei scenograf spektaklu Cyberiada, Krzysztofa Meyera, Justin C. Arienti, również został uhonorowany Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury 2014, tym razem w kategorii Najlepszy Scenograf.

Prapremiery

W zasobach repertuarowych Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, znajduje się wiele znaczących prapremier, które miały miejsce w latach 1919–1989, przyczyniając się do rozwoju polskiej sceny operowej i baletowej.

Opery i operetki

• Maria, Henryk Opieński, 24 kwietnia 1923,
• Legenda Bałtyku, Feliks Nowowiejski, 28 listopada 1924,
• Żywila, Alojzy Dworzaczek, 12 maja 1926,
• Pomsta Jontkowa, Bolesław Wallek-Walewski, 16 października 1926,
• Margier, Konstanty Górski, 13 stycznia 1927,
• Jakub Lutnista, Henryk Opieński, 21 grudnia 1927,
• Krzyżacy, Adam Dołżycki, 2 lutego 1929,
• Młyn diabelski, Ludomir Różycki, 21 lutego 1931,
• Lili chce śpiewać, Ludomir Różycki, 7 marca 1933 (operetka),
• Damy i huzary, Łucjan Kamieński, 2 października 1938,
• Komendant Paryża, Witold Rudziński, 27 marca 1960,
• Kalina, Apolinary Szeluto, 29 września 1968,
• Zmierzch Peryna, Zbigniew Penherski, 6 października 1974,
• Joanna d’Arc na stosie, Arthur Honegger, 16 września 1979,
• Rzeka krzyczących ptaków, Benjamin Britten, 22 listopada 1980.

Balety

• Wesele na wsi, Feliks Nowowiejski, 1 grudnia 1928,
• Tatry, Feliks Nowowiejski, 27 lutego 1929,
• Harnasie, Karol Szymanowski, 9 kwietnia 1938,
• Swantewit, Piotr Perkowski, 19 czerwca 1948,
• Z chłopa król, Grażyna Bacewicz, 25 lipca 1954,
• Zabawa w Lipinach, Zygmunt Mycielski, 25 lipca 1954,
• Bursztynowa panna, Adam Świerzyński, 10 czerwca 1961,
• Esik w Ostendzie, Grażyna Bacewicz, 18 października 1964,
• Wariacje 4:4, Franciszek Woźniak, 12 czerwca 1966,
• Tempus jazz 67, Jerzy Milian, 9 grudnia 1967,
• La Peri, Paul Dukas, 4 maja 1980.

Każda z tych premier zachwycała widzów nie tylko niepowtarzalnymi dźwiękami, lecz także wysoką jakością artystyczną, co przyczyniło się do renomy Teatru. Warto podkreślić, że repertuar ten odzwierciedla bogactwo polskiej kultury muzycznej i tanecznej, udowadniając jej znaczenie na międzynarodowej scenie.

Premiery polskie

Wśród wielu wydarzeń artystycznych, jakimi może się pochwalić Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, szczególne miejsce zajmuje repertuar premier polskich. Przedstawione poniżej daty i tytuły oper i baletów obrazują bogatą historię tej instytucji w latach 1919–1989.

Opery i operetki

• Jenufa, Leoš Janáček, 17 marca 1926,
• Ariadna na Naksos, Richard Strauss, 10 grudnia 1926,
• Uczta szyderców, Umberto Giordano, 16 lutego 1927,
• Miłość trzech króli, Italo Montemezzi, 21 stycznia 1928,
• Jaskółka, Giacomo Puccini, 25 czerwca 1929,
• Szwanda Dudziarz, Jaromír Weinberger, 12 lutego 1930,
• Fiołek z Montmartre, Imre Kálmán, 20 grudnia 1930 (operetka),
• Iris, Pietro Mascagni, 25 kwietnia 1931,
• Kobieta, która wie czego chce, Oscar Straus, 30 kwietnia 1933 (operetka),
• Così fan tutte, Wolfgang Amadeus Mozart, 10 grudnia 1933,
• Kniaź Igor, Aleksandr Borodin, 10 lutego 1934,
• Piękny jest świat, Franz Lehár, 20 października 1934 (operetka),
• Diabeł i Kasia, Antonín Dvořák, 28 października 1934,
• Nieszpory sycylijskie, Giuseppe Verdi, 16 marca 1935,
• Adriana Lecouvreur, Francesco Cilea, 21 grudnia 1935,
• Juliusz Cezar, Georg Friedrich Händel, 25 kwietnia 1936,
• Czterech gburów, Ermanno Wolf-Ferrari, 17 kwietnia 1937,
• Alcesta, Christoph Willibald Gluck, 12 marca 1938,
• Śnieżka, Nikołaj Rimski-Korsakow, 15 lipca 1951,
• Krutniawa, Eugen Suchoň, 12 września 1959,
• Konsul, Gian Carlo Menotti, 30 grudnia 1961,
• Katarzyna Izmajłowa, Dmitrij Szostakowicz, 29 lutego 1964,
• Szkoła żon, Rolf Liebermann, 5 listopada 1966,
• Dziecko i czary, Maurice Ravel, 31 grudnia 1968,
• Krwawe gody, Sándor Szokolay, 23 marca 1969,
• Sen nocy letniej, Benjamin Britten, 29 grudnia 1977,
• Ognisty anioł, Siergiej Prokofjew, 12 czerwca 1983,
• Czarna maska, Krzysztof Penderecki, 25 października 1987.

Balety

• Śpiąca królewna, Piotr Czajkowski, 29 grudnia 1956,
• Nowa Odysea, Victor Bruns, 6 czerwca 1959,
• Improwizacje do Szekspira, Duke Ellington i Zdzisław Szostak, 12 czerwca 1966,
• Miłością za miłość, Tichon Chriennikow, 8 grudnia 1977.

Dzieła Stanisława Moniuszki

Przedstawiamy zestawienie dzieł Stanisława Moniuszki, które znalazły się w repertuarze poznańskiego teatru w latach 1919–1989.

• Bajka (premiera: 22.9.1923, kierownictwo muzyczne: Bolesław Tyllia),
• Bajka (premiera: 6.4.1946, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Latoszewski),
• Flis (premiera: 3.5.1930, kierownictwo muzyczne: Bolesław Tyllia),
• Flis (premiera: 21.4.1949, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Wojciechowski),
• Halka (premiera: 31.8.1919, kierownictwo muzyczne: Adam Dołżycki),
• Halka (premiera: 30.10.1935, kierownictwo muzyczne: Stefan Barański),
• Halka (premiera: 11.10.1947, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Latoszewski),
• Halka (premiera: 22.1.1950, kierownictwo muzyczne: Walerian Bierdiajew),
• Halka (premiera: 11.4.1970, kierownictwo muzyczne: Mieczysław Nowakowski),
• Hrabina (premiera: 1.9.1929, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Wojciechowski),
• Hrabina (premiera: 21.9.1946, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Wojciechowski),
• Hrabina (premiera: 24.9.1966, kierownictwo muzyczne: Robert Satanowski),
• Paria (premiera: 13.7.1958, kierownictwo muzyczne: Antoni Wicherek),
• Straszny dwór (premiera: 6.10.1919, kierownictwo muzyczne: Adam Dołżycki),
• Straszny dwór (premiera: 10.9.1933, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Latoszewski),
• Straszny dwór (premiera: 5.10.1938, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Latoszewski),
• Straszny dwór (premiera: 19.1.1946, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Latoszewski),
• Straszny dwór (premiera: 20.5.1952, kierownictwo muzyczne: Walerian Bierdiajew),
• Straszny dwór (premiera: 16.9.1962, kierownictwo muzyczne: Edwin Kowalski),
• Straszny dwór (premiera: 17.5.1968, kierownictwo muzyczne: Robert Satanowski),
• Straszny dwór (premiera: 22.2.1986, kierownictwo muzyczne: Mieczysław Dondajewski),
• Verbum nobile (premiera: 26.5.1920, kierownictwo muzyczne: Adam Dołżycki),
• Verbum nobile (premiera: 1.12.1928, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Wojciechowski),
• Verbum nobile (premiera: 9.10.1938, kierownictwo muzyczne: Stefan Barański),
• Verbum nobile (premiera: 19.6.1948, kierownictwo muzyczne: Zygmunt Wojciechowski),
• Verbum nobile (premiera: 12.4.1958, kierownictwo muzyczne: Antoni Wicherek),
• Verbum nobile (premiera: 11.10.1969, kierownictwo muzyczne: Robert Satanowski),
• Widma (premiera: 9.11.1921, kierownictwo muzyczne: Adam Dołżycki),
• Zefir i Flora (premiera: 11.4.1924, kierownictwo muzyczne: Bolesław Tyllia).

---

Oceń: Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu

---